Βάζω στην άκρη τον πονοκέφαλο που ούτε με τον cafe latte grande δεν περνάει. Έκλεισα κιόλας μήνα και ούτε που το κατάλαβα.. Περνά ο καιρός σαν άμμος μέσα από τα χέρια μας. Τρομακτικό ώρες ώρες. Κλασσική καθημερινή συνομιλία με την οικογένεια από το τηλέφωνο, μια που όλοι τους είναι μακριά από την μικρή. Από βίτσιο, καπρίτσιο,νάζι και επιλογή είμαι ακόμα εδώ, και ας με κρατάνε όλο και λιγότερα πράγματα.
Στο διάλειμμα λέω στα παιδιά στην δουλειά για την ατμόσφαιρα στην Βιέννη τέτοια εποχή. Με πιάνει μια νοσταλγία. Είναι που το νέο έτος θα με βρει μάλλον πάλι μόνη μου. Πέρσι βέβαια με βρήκε χορεύονταςβαλτς υπό τους ήχους της Βιενέζικης Φιλαρμονικής. Ένα από τα πιο όμορφα δώρα για τα γενέθλια μου. Ίσως και το μοναδικό που κάποιος σκέφτηκε ότι έπρεπε να μου το κάνει.
Φίλος μου λέει συχνά πυκνά:“Κάνε κουράγιο. Μη τα βάζεις κάτω.” Είναι σαν να τον ακούω από άλλο γαλαξία, σε άλλη διάσταση. Εκτός τόπου και χρόνου. Ξέρουμε και οι δυο ότι τελικά θα κανω την υπέρβαση για άλλη μια φορά. Σε πνίγει το άδικο και το παράπονο μέρες που είναι. Λέμε τώρα. Προχθές περπάτησα το βράδυ στο κέντρο. Με έκαιγαν τα πνευμόνια μου από την ατμόσφαιρα και η καρδία μου από το σκηνικό.
Κοιτάω το κινητό μου, ξανά και ξανά. Θέλω πολύ να πω ότι κουράστηκα. Μετά σκέφτομαι ότι δυστυχώς είμαι ένα τικ πολύ τσαμπουκάς για να πω κάτι τέτοιο. Λέμε τώρα. Είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι η ζωή θα ήταν πιο εύκολη αν ήμουν πιο όμορφη από ότι έξυπνη, πιο γλυκομίλητη από δυναμική. Μου είπαν τις προάλλες ότι αυτό σίγουρα όχι δεν θα ήταν πιο ενδιαφέρον. Δεν ξέρω…θα το ψάξω όταν βρω χρόνο. Ίσως στον επόμενο περίπατο επί της Κηφισίας. Όταν θα ξεσπάω εναλλακτικά με τον εαυτό μου. Ευτυχώς έχω και στιγμές wagamama με ασιατική κουζίνα, ζεστής σοκολάτας σε κάποιο γραφικό καφε με τζάκι και τον φημισμένο toffee nut latte με φίλους. Τότε είμαι απλά σαν οι πριγκίπισσες στα παραμύθια με όνειρα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λίγοτερο. Ο καθένας με το παραμύθι του.
