Μας μπήκε για τα καλά
το 2010. ( Που πήγε το μυαλό σας; )
Το νέο έτος μετρά λίγες ώρες και το συνοδεύει όπως είναι παράδοση τώρα και χρόνια η Φιλαρμονική της Βιέννης. Δίπλα μου ο πρώτος καφές της χρονιάς αχνίζει ενώ πληκτρολογώ με τον ρυθμό του Perpetuum Mobile της οικογένειας Strauss (ο Johann ο νεότερος το έγγραψε και στην πρώτη εκτέλεση του πάιζαν τότε και τα τρία αδέρφια Strauss, ο πατέρας δεν ξέρω που ήταν, δεν θυμάμαι)
Η Πρωτοχρονιά πάντα ήταν μια πολύ ιδιαίτερη γιορτή, ίσως και η μόνη που νιώθω και την ανάγκη να τηρήσω κάποιες παραδόσεις, όπως είναι το Πρωτοχρονιάτικο κονσέρτο της Φιλαρμονικής της Βιέννης.
Το βαλς στην αλλαγή του χρόνου στην πλατεία του Αγίου Στεφάνου θα ήθελα πολύ να το χορέψω με τον υποτιθέμενο πρίγκιπα του παραμυθιού κατά προτίμηση να πέφτουν και νυφάδες χιονιού. Λέμε τώρα.
Επίσης παράδοση είναι το μπουκάλι κόκκινης ρώσικης σαμπάνιας (βασικά αφρώδης οίνος) που προμηθεύει ο πατέρας μου ειδικά όποτε είμαι στην Βιέννη. Μαζί με το νέο έτος μετρώ λίγες ώρες που ολοκλήρωσα αισίως άλλο ένα έτος. Δεν είναι τα χρόνια που περνάνε αλλά οι στιγμές που ζεις. Εξ ου και τα ζεις γεμάτα για να μη σου λείψει η γέμιση στην ζωή αργότερα. Συμπλήρωσα τα τρία πριν τα τριάντα.
Κορυφαία στιγμή της Φιλαρμονικής της Βιέννης είναι ο ύμνος της πόλης, Ο Γαλάζιος Δούναβις, η απόλυτη γαλήνη και θετική ενέργεια μουσικής. Αλλά και το δυναμικό Radetzky Marsch, που είναι ότι πρέπει για να νιώσεις την ζωή που κυλά στις φλέβες σου.
Χορεύοντας στο 2010.
χαχαχα άντε και με το καλό και να μας βγεί.. :):)
ας χωρέψουμε κι εμείς.. πνευματικά.. γιατί σωματικά είπαμε δεν.. :):)
και χρόνια πολλά και διπλά και τρίδιπλα.. :):)
@koulpa Να΄σαι χιλιό-καλά! 🙂