Σήμερα τα ξημερώματα πέθανε η νονά μου. Τα τελευταία χρόνια ήταν βαριά άρρωστη.
Με πειράζει που δεν μπόρεσα να την δω για λίγο πριν.
Με πειράζει που η γιατρική δεν έχει προχωρήσει αρκετά.
Όταν ήμουν μικρή με πηγαίνει τις γιορτές για ψώνια για να διαλέξει η κοκέτα βαφτιστήρα φορεματάκια, παλτό, τα πρώτα τακουνάτα μποτάκια
Μου διάλεγε από τα πρώτα μου κοσμήματα, σκουλαρικάκια, δαχτυλιδάκια.
Κοριτσίστικα πράματα γιατί ήμουν μια μικρή πριγκίπισσα.
Με χτένιζε και καμάρωνε όταν ξεκίνησα να πηγαίνω σχολειό.
Τότε είχα σκούρο ξανθό μαλλί καρφί που έφτανε ως την μέση.
Είχε μάθει και ένα φεγγάρι ελληνικά και καταλάβαινε κάπως τον κόσμο μου όταν ήμουν μικρή.
Μεγάλωσα απότομα και τελικά δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας κερδίζεις τι ζωή χάνοντας.
Χάνοντας ανεμελιά και την έννοια για την επόμενη βόλτα και το επόμενο δωράκι χρώματος ροζ.
Σε μια μικρή χώρα, κάπου στον Νότο της Ευρώπης. Μια χώρα που για την οικονομική κατάσταση της μιλούν πρωτοσέλιδα σε πολλές γλώσσες, μια χώρα στην όποια το πολιτικό ρεπορτάζ έχει βρει σχεδόν πλήρη αντικατάσταση από το οικονομικό. Για τον λαό εκείνης της χώρας, κάποια στερεότυπα λένε πως πίνει καφέ σε μικρό φλιτζάνι με μεγάλο ποτήρια νερό ή σε νεροπότηρο αν τον κάνουν να αφρίζει ευχάριστα. Λένε επίσης, πως δεν κατάφερε να λειτουργήσει την οικονομία και τον κρατικό μηχανισμό του. Κάπως έτσι, με στερεότυπα και μη, ερχόμαστε στο θέμα μας.
Θέμα πρώτο ( και ίσως το ενδιαφέρον).
Στην σειρά μπροστά μου στο αστυνομικό τμήμα, ένας Γερμανός προσπαθεί να συνεννοηθεί στα Αγγλικά με τον εν λόγω υπάλληλο για την άδεια διαμονής. Του ανοίγουν συζήτηση για το πολυσυζητημένο εξώφυλλο του Focus. Ο ίδιος λέει, ότι ένα εξώφυλλο δεν εκπροσωπεί και την άποψη του ενός λαού για έναν άλλον, και εν πας περίπτωση το τι γράφει ένας δημοσιογράφος, όσο σοβαρός και να είναι δεν σημαίνει ότι είναι και η κυρίαρχη άποψη. Δεν είχε και άδικο με όσα έλεγε. Για την εν λόγω άδεια διαμονής του όμως, δεν έλαβε τις σωστές πληροφορίες. Τώρα από δικό του λάθος, από λάθος της πηγής, όποια και να είναι αυτή. Ο υπάλληλος μετά το χαριτωμένο του ύφος για το εξώφυλλο Focus, αλλάζει διάθεση. Προσπαθεί (δεν αμφισβητώ την προσπάθεια του) να εξηγήσει στον Γερμανό το τι χαρτιά θα πρέπει να προσκομίσει τελικά. Σε Αγγλικά που ο Θεός να τα κάνει Αγγλικά, με καταλαβαίνετε.
Θέλω να βοηθήσω και ρωτάω:«Με συγχωρείτε, κύριε, μου επιτρέπετε να βοηθήσω στην μετάφραση στα Γερμανικά;»
Ο υπάλληλος με αυστηρό ύφος αστυνομικού τεταρτοκλασσάτου νεοελληνικού σίριαλ με μια μείξη τσιρίχτρας Ελληνικού κινηματογράφου άπαντα: «’Οχι, κυρία, δεν χρειάζεται.»
Ο Γερμανός μου χαμογελά και με ρωτάει στα Γερμανικά:«Μιλάτε Γερμανικά;» «Είμαι Βιεννέζα.» «Μια από τα ίδια.» μου λέει, εννοώντας την καταγωγή του από μια γερμανόφωνη χώρα.
Χαιρετά σε άπταιστα ελληνικά τον υπάλληλο και φεύγει.
Αυτό που δεν κατάλαβε ούτε για μια στιγμή ο καλός αυτός υπάλληλος που όταν θέλει είναι ευγενέστατος, είναι πως ο Γερμανός κατανοούσε πλήρως Ελληνικά. Απλά για δική του ηρεμία επέλεξε να μην μιλήσει στην γλώσσα του υπάλληλου.
Σημείωση: Οι υπάλληλοι που υπηρετούν σε υπηρεσίες που έρχονται σε επαφή με υπηκόους άλλων χωρών, πρέπει να γνωρίζουν τουλάχιστον καλά αγγλικά, αν όχι και μια δεύτερη ξένη γλώσσα. Εναλλακτικά, θα πρέπει να υπάρχει ένας οδηγός για κάποιες διαδικασίες έστω στα αγγλικά διαθέσιμος σε αυτές τις υπηρεσίες αλλά και διαδικτυακά. Τα μαθήματα ψυχολογίας και κοινωνιολογίας δεν θα έβλαπτάν νομίζω.
