Σήμερα τα ξημερώματα πέθανε η νονά μου. Τα τελευταία χρόνια ήταν βαριά άρρωστη.
Με πειράζει που δεν μπόρεσα να την δω για λίγο πριν.
Με πειράζει που η γιατρική δεν έχει προχωρήσει αρκετά.
Όταν ήμουν μικρή με πηγαίνει τις γιορτές για ψώνια για να διαλέξει η κοκέτα βαφτιστήρα φορεματάκια, παλτό, τα πρώτα τακουνάτα μποτάκια
Μου διάλεγε από τα πρώτα μου κοσμήματα, σκουλαρικάκια, δαχτυλιδάκια.
Κοριτσίστικα πράματα γιατί ήμουν μια μικρή πριγκίπισσα.
Με χτένιζε και καμάρωνε όταν ξεκίνησα να πηγαίνω σχολειό.
Τότε είχα σκούρο ξανθό μαλλί καρφί που έφτανε ως την μέση.
Είχε μάθει και ένα φεγγάρι ελληνικά και καταλάβαινε κάπως τον κόσμο μου όταν ήμουν μικρή.
Μεγάλωσα απότομα και τελικά δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας κερδίζεις τι ζωή χάνοντας.
Χάνοντας ανεμελιά και την έννοια για την επόμενη βόλτα και το επόμενο δωράκι χρώματος ροζ.
Καλό σου ταξίδι νονά μου!