Είναι αργά το βράδυ. Tα φώτα της πόλης σβήνουν σιγά σιγά. Περπατά από το Σύνταγμα την Πανεπστημίου προς τα κάτω. Ένα ψυχρό αεράκι της χαϊδεύει τα μαλλιά και το πρόσωπο. Μόλις έφυγε από το καθιερωμένο ραντεβού της θεραπείας. Το κινητό χτυπά.
Μετά από πολλούς μήνες πήρε την απόφαση του, να της δώσει μια ευκαιρία. Όχι επειδή την αγαπάει, όχι επειδή της έχει αδυναμία αλλά επειδή εκείνη το πάλεψε, με την εμμονή και υπομονή που τις έλεγε να έχει. Τον έπεισε. Χαμηλώνει για λίγο το βλέμμα της και χαμογελά.
Κλείνει η γραμμή. Λίγη ώρα αργότερα δέχεται εκείνος ένα μήνυμα της. Του έλεγε ότι είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο που έκρυβε η πάθηση της, όπως έλεγε. Κάνει τώρα και μήνες θεραπεία και εκείνος την παρακολουθεί από μακριά. Απίστευτο, το κοριτσάκι του, το αγρίμι πόσο ωρίμασε. Ξεπερνά με ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ τα πάντα.
Μεταξύ τους ισχύει το να είναι ο ένας για τον άλλον ανά πάσα στιγμή εκεί. Μια μεγάλη αγάπη τελικά. Αγάπη που άντεξε ακόμα και το εκρηκτικό και δυναμικό των χαρακτήρων τους. Μεγάλο πράγμα η φιλιά. Μεγάλη κουβέντα το “μαζί”.
One thought on “Μεγάλη κουβέντα το “μαζί””