Πρέπει να γίνω καλά.
– Tι έχεις;
Η υγεία μου είναι καλά.
– Tότε γιατί λες ότι δεν είσαι καλά;
Πρέπει να γίνω καλά.
– Θέλεις να μου πεις τι έχεις;
Τίποτα.
– Πως τίποτα; Aφού λες ότι πρέπει να γίνεις καλά.
Είναι δύσκολο.
– Ζωγράφισε το μου. Φωτογράφισε το. Περιέγραψε το. Μην το ονομάζεις.
Δεν μπορώ. Δεν έχω αρκετό φως.
-Θέλεις να μου πεις;
Γι αυτό δεν ήρθα;
– Γιατί ήρθες;
Για να γίνω καλά. Ξέρεις είναι σαν μια ίωση, σαν κρύωμα, σαν σύντομη γρίπη ύστερα από περπάτησα στη βροχή ή τον παγωμένο αέρα.
– Τι νιώθεις;
Φοβάμαι. Δεν ξέρω γιατί αλλά φοβάμαι.
– Τι φοβάσαι; Πως φοβάσαι; Ποιον;
Εμένα. Ότι θα μου κάνω κακό. Σαν παιδί.
– Τους άλλους; Τους φοβάσαι;
Όχι ή μάλλον ναι αλλά είναι αλλιώς.
-Τι σε κάνει να τους φοβάσαι;
Δεν ξέρω. Αυτά που μου ζητάνε.
– Τι ζητάνε;
Περισσότερα απ’ ότι μπορώ να δώσω.
– Γιατί τους αφήνεις;
Για να μην τους πληγώσω.
– Αν αυτό σε πληγώσουν;
(Σιωπή)
– Θυμώνεις;
(Σιωπή. Βλέμμα να ψάχνει στο κενό κα΄που για να κρατηθεί.) Θυμώνω.
– Το δείχνεις;
Όχι, ναι, αλλά όχι πάντα, όχι για πολύ.
– Γιατί;
Γιατί αν είναι για πολύ έχω αρνητικές σκέψεις. Τις φοβάμαι.
Κάποιοι άνθρωποι το ζούν τέτοιες σκηνές, όχι επειδή έχουν κάποια διαταραχή αλλά επειδή έχουν ανάγκη να μιλήσουν, επειδή νιώθουν ότι δεν τους ακουεί κανείς. Χρειάζονται ένα κομματάκι αγάπη παραπάνω για να δώσει φως στο σκοτάδι και τον καθημερινό εφιάλτη τους…και είναι εφιάλτης να ζεις τον εαυτό σου σαν να βλέπεις ταινία. Είναι εφιάλτης να ξυπνάς τις νύχτες κλαίγοντας μόνος. Ο άνθρωπος δίπλα σας δεν είναι μόνος, δείξτε του το λίγο παραπάνω. Λίγο.