Παρασκευή, η γιορτή μου και όχι και τόσο ευχάριστή εμπειρία. Έχασα το πρωινό μου περιμένοντας γραφειοκρατίες εταιρίας του παρελθόντος μου. Έζησα στιγμές “άπειρου κάλους”…
“Γεια σου, Κωνσταντίνα. Τι κάνεις;” (τύπος ή τύπισσα προχωρά, επιστρέφει σε δυο με πέντε λεπτά)
“Κωνσταντίνα, γιορτάζεις; Xρόνια πολλά”
Άνθρωποι που με έβλεπαν κάθε μέρα. Ουσιαστικά ζούσαν σε περιβάλλον εργασίας δίπλα μου και πολλές ώρες της ημέρας. Ένα σκηνικό που με στενοχώρησε. Όχι επειδή ήταν γιορτή μου. Οι άνθρωποι που σε νοιάζονται έτσι και δεν σε θυμούνται μόνο σε καθορισμένες ημερομηνίες αλλά και άσχετες στιγμές επειδή τους ήρθε η φλασιά, επειδή το ένιωσαν ρε αδερφέ, πως το λένε. Με στενοχώρησε το γεγονός ότι τελικά αυτό το ψυχρό και απρόσωπο του εργασιακού χώρου. Το μη ενδιαφέρον ακόμα και σε ανθρώπινο επίπεδο. Τρομακτικό σε ένα βαθμό. Δεν λέω ότι δεν το καταλαβαίνω. Ο καθένας μας χαράζει τα σύνορα του και καλά κάνει αλλά αν κόψεις την ανθρωπιά από τον άνθρωπο τι μένει;
Μια μέρα πριν την γιορτή μου, είπα σε γνωστό Κώστα ότι δεν θα του ευχηθώ εκείνη την μέρα, ούτε mail. ούτε sms, ούτε ποσταρίσματα στο facebook wall του, ούτε tweet. Όχι επειδή δεν τον σκέφτηκα απλά επειδή είχα την ανάγκη να του πω το πόσο χαζό είναι να καθορίζεις το ενδιαφέρον σου για έναν άνθρωπο σε ημερομηνίες. Μπορεί και να συμφώνησε μαζί μου. Με έκανε και γέλασα. Πάθαμε όλοι έναν πανικό να εκφραστούμε κοινωνικά, ανθρώπινα α λα σοσιαλμιντιακά, παραμελώντας ουσιαστικά το κοινωνικό και ανθρώπινο.
Δεν γιόρτασα ιδιαίτερα. Πήγα για ένα φαγητό με τον άνθρωπο μου. Την επόμενη μάζεψα φίλους σε ένα μπαράκι στο Γκάζι στα χαλαρά και όχι λόγω γιορτής. Συνειδητοποίησα ότι μια πολύ δύσκολη για μένα χρονιά τελείωσε. Το κατάλαβα όταν μου ζητήθηκε αυτές τις μέρες να γράψω “την ιστορία μου”. Χαμογελάω όταν το λέω αυτό.
Πέρασα μια Κυριακή από αυτές που δεν χορταίνω. Ανέμελα, περπατώντας στα σοκάκια της Πλάκας και χαζεύοντας την Ακρόπολη από την Διονυσίου Αεροπαγίτου τρώγοντας παγωτό σε κυπελάκι. Χέρι χέρι, αγκαζέ με τον άνθρωπο μου. Κάτι απλό, σχεδόν παιδικό που μας στέρησε το άγχος της δουλειάς, το τρέξιμο. Kαι οι δυο ελεύθεροι επαγγελματίες βλέπετε, ουσιαστικά στο ξεκίνημα της επαγγελματικής μας πορείας όπως εμείς την ονειρευτήκαμε και με τον δαίμονα μιας κρίσης να ρίχνει την σκιά του στην ηλιόλουστη Αθήνα. Κάνουμε όνειρα, μιλήσαμε σαν άνθρωποι, χαζέψαμε το ηλιοβασίλεμα
