Εκείνες τις Κυριακές

Picture by ThirdEye

Παρασκευή, η γιορτή μου και όχι και τόσο ευχάριστή εμπειρία. Έχασα το πρωινό μου περιμένοντας γραφειοκρατίες εταιρίας του παρελθόντος μου. Έζησα στιγμές “άπειρου κάλους”…

“Γεια σου, Κωνσταντίνα. Τι κάνεις;” (τύπος ή τύπισσα προχωρά, επιστρέφει σε δυο με πέντε λεπτά)

“Κωνσταντίνα, γιορτάζεις; Xρόνια πολλά”

Άνθρωποι που με έβλεπαν κάθε μέρα. Ουσιαστικά ζούσαν σε περιβάλλον εργασίας δίπλα μου και πολλές ώρες της ημέρας. Ένα σκηνικό που με στενοχώρησε. Όχι επειδή ήταν γιορτή μου. Οι άνθρωποι που σε νοιάζονται έτσι και δεν σε θυμούνται μόνο σε καθορισμένες ημερομηνίες αλλά και άσχετες στιγμές επειδή τους ήρθε η φλασιά, επειδή το ένιωσαν ρε αδερφέ, πως το λένε. Με στενοχώρησε το γεγονός ότι τελικά αυτό το ψυχρό και απρόσωπο του εργασιακού χώρου. Το μη ενδιαφέρον ακόμα και σε ανθρώπινο επίπεδο. Τρομακτικό σε ένα βαθμό. Δεν λέω ότι δεν το καταλαβαίνω. Ο καθένας μας χαράζει τα σύνορα του και καλά κάνει αλλά αν κόψεις την ανθρωπιά από τον άνθρωπο τι μένει;

Μια μέρα πριν την γιορτή μου, είπα σε γνωστό Κώστα ότι δεν θα του ευχηθώ εκείνη την μέρα, ούτε mail. ούτε sms, ούτε ποσταρίσματα στο facebook wall του, ούτε tweet. Όχι επειδή δεν τον σκέφτηκα απλά επειδή είχα την ανάγκη να του πω το πόσο χαζό είναι να καθορίζεις το ενδιαφέρον σου για έναν άνθρωπο σε ημερομηνίες. Μπορεί και να συμφώνησε μαζί μου. Με έκανε και γέλασα. Πάθαμε όλοι έναν πανικό να εκφραστούμε κοινωνικά, ανθρώπινα α λα σοσιαλμιντιακά, παραμελώντας ουσιαστικά το κοινωνικό και ανθρώπινο.

Δεν γιόρτασα ιδιαίτερα. Πήγα για ένα φαγητό με τον άνθρωπο μου. Την επόμενη μάζεψα φίλους σε ένα μπαράκι στο Γκάζι στα χαλαρά και όχι λόγω γιορτής. Συνειδητοποίησα ότι μια πολύ δύσκολη για μένα χρονιά τελείωσε. Το κατάλαβα όταν μου ζητήθηκε αυτές τις μέρες να γράψω “την ιστορία μου”. Χαμογελάω όταν το λέω αυτό.

Πέρασα μια Κυριακή από αυτές που δεν χορταίνω. Ανέμελα, περπατώντας στα σοκάκια της Πλάκας και χαζεύοντας την Ακρόπολη από την Διονυσίου Αεροπαγίτου τρώγοντας παγωτό σε κυπελάκι. Χέρι χέρι, αγκαζέ με τον άνθρωπο μου. Κάτι απλό, σχεδόν παιδικό που μας στέρησε το άγχος της δουλειάς, το τρέξιμο. Kαι οι δυο ελεύθεροι επαγγελματίες βλέπετε, ουσιαστικά στο ξεκίνημα της επαγγελματικής μας πορείας όπως εμείς την ονειρευτήκαμε και με τον δαίμονα μιας κρίσης να ρίχνει την σκιά του στην ηλιόλουστη Αθήνα. Κάνουμε όνειρα, μιλήσαμε σαν άνθρωποι, χαζέψαμε το ηλιοβασίλεμα

Positive energy

Picture by wadem

Ok, βρήκα το job description μου για σήμερα: Μake people happy and give positive energy! #ilike

Eίχα κέφια και το έγραψα. Ναι, έχω και από αυτά.

Για τις δυο απαντήσεις που πήρα, μια θετική και μια ουδέτερη, ευχαριστώ πολύ.

Σημειώνω όμως, ότι αν είναι να βάλουμε μετρητή στην θετική ενέργεια και το χαμόγελο μάλλον κάτι δεν έχουμε καταλάβει σωστά. Πάρτε το αλλιώς, πριν σας φέρει τούμπα.

Αλήθεια, δεν βαρεθήκατε την μιζέρια που μόνο στάσιμους σας κάνει αντί να προχωράτε;

Guys, get over it, grow up!

Picture by beast love

Χθες νωρίς το απόγευμα μια είδηση με στενοχώρησε. Ένας άνθρωπος, κάποτε συνεργάτης, έχασε την δουλειά του
όχι επειδή δεν την έκανε σωστά, αλλά επειδή οι ανώτεροι του δεν ήθελαν, δεν τόλμησαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.

Αυτό που με νευριάζει όμως είναι το θέμα ευθυνοφοβίας. Δεν σχεδιάσεις σωστά, δικό σου λάθος. Μια φορά πάρε τις ευθύνες, το να τις ρίχνεις σε άνθρωπο που εκτελεί απλά τις εντολές σου, επειδή έτσι επιθυμείς να κάνει και να μην τις αμφισβητεί, δεν είναι και πολύ ενήλικη συμπεριφορά.

Guys, get over it, grow up!

Είναι κάτι που το παρατηρώ τελευταία όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στον χώρο των επιχειρήσεων. Κρίμα.

Λίγο πριν μάθω το νέο. Είχα συζήτηση με καλό φίλο. Για όλα αυτά τα ωραία περί ταλέντου, το πως στρώνει ο καθένας μας τον δρόμο της ζωής του.

Που πήγαν οι χαρισματικές ηγετικές μορφές, οι άνθρωποι που διαμορφώνουν ομάδες και συνεργασίες που δημιουργούν;

Δεν είναι απαισιόδοξο κείμενο, σκεπτικό όμως. Γιατί από την μια βλέπω μια τάση ευθυνοφοβίας και από την άλλη βλέπω να δημιουργούνται από το πουθενά, μέσα σε μια κρίση, να αναπτύσσονται πραγματικά όμορφα πράγματα, νέες ιδέες να πάρουν χειροπιαστή μορφή και να προχωρούν.

Το βραδύ της ίδιας μέρας, άλλος φίλος βγήκε επιτελούς από την μαύρη τρύπα της απαισιοδοξίας και χάρηκα που άκουγα το γέλιο του στο τηλέφωνο. Ωραίος ήχος αυτός του γέλιου που έρχεται αυθόρμητα, αβίαστα από τα βάθη της καρδιάς.

Ημερολόγιο ενός έρωτα

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=KngJVhcu8Ys]

Ημερολόγιο
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ’ όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.


Παραμύθι στο Γκάζι

Picture by RoRo (:

Ήταν χειμώνας.

Έβρεχε.

Η διάθεση στο πάτωμα.

Έπρεπε να βγει.

Οπότε κανονίσει ένα ποτό με κάποιον που θαύμαζε, τις είχε κινήσει το ενδιαφέρον από καιρό…

αλλά
ξέρετε τώρα πως είναι αυτά.

Φόρεσε το πιο λαμπερό της χαμόγελο, βάφτηκε, γόβες.

Μια κουκλίτσα.

Φτάνει Γκάζι.

Έρίχνει καρεκλοπόδαρα νερό.

Ανεβαίνει με τις κυλιόμενες.

Τον έβλεπε να στέκεται μπροστά στις σκάλες.

Τι καλοσύνη που είχε η αύρα του;

Εκείνη έτρεμε, αγχώθηκε και δεν ήξερε γιατί.

Ακόμα θυμάται εκείνο το πρώτο φιλί με θέα τα φώτα της Αθήνας.

Σαν παραμύθι έμοιαζε και παραμύθι θα μείνει.

Ένα βλέμμα

Picture by SamHastings

Μη του μιλάτε του κοριτσιού. Τσιγάρο στο τσιγάρο. Μη της μιλάτε. Πονά και πενθεί. Μη τις μιλάτε. Πονά. Αφήστε την να κλάψει. Αφήστε να μαλακώσει το καυτό δάκρυ την παγωμένη καρδιά.

Βαρέθηκε τα άδεια λόγια που ποτέ πράξη δεν γίνονται. Κουράστηκε να τα ακούει ξανά και ξανά, και ας της διηγούνται το πιο όμορφο παραμύθι- Αυτό της αγάπης.

Στιγμιότυπο μιας ζωής

Picture by batega

Ξυπνάω κλαίγοντας. Σηκώνομαι. Πηγαίνω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ.
Τα δάκρυα στεγνώνουν. Οι ταχυπαλμίες ηρεμούν. Ο πόνος μένει.

Είμαι εγώ που φωνάζω και είμαι εγώ που κλαίω. Μ΄ακούς.

Μια φράση από το Μονόγραμμα του Ελύτη που μια φωνή μέσα μου μια φωνάζει μια ψιθυρίζει. Δύσκολες ώρες που στιγμές που κανείς δεν φαντάζεται πως ένα αγρίμι σαν εμένα περνά. Ανάσες. Πρώτη γουλιά καφέ.

“Την ηρεμία μου θέλω”, είπα σε φίλο. “Μην στενοχωριέσαι”, μου είπε.
Δεύτερη γουλία καφέ. Όσο πληκτρολογώ ρέει ένας καταρράκτης δακρύων. Τρέμω. Θα περάσει. Είναι δύσκολο. Ολόκληρη μάχη αλλά θα περάσει.
Τρίτη γουλία καφέ.

Απλοποιώντας την περιπλοκότητα

Βρε βρε βρε, παίδες πριν λίγους μήνες σας τα έσουρα; Δεν σας έφτασε. Ξυπνήστε!

Αγορίνα μου, αφού το θες το κορίτσι, τι το παιδεύεις; Να το σκάσεις θες. Δεν θα σκάσει. Θα σου τα πει μια, δυο, τρεις και μετά θα σου πει “γεια σου”. Ανεξάρτητη είναι. Δεν σε έχει ανάγκη λέμε. Γι’ αυτό σου μπήκε στο μάτι, ανάθεμα σε. Το ξέχασες κιόλας.

Μη μιλάς, Διάβαζε. Τι είναι αυτά τα “είμαι κουρασμένος”, “τώρα μπήκα σπίτι”, ” είμαι πιεσμένος”, και όλο υπεκφυγές είσαι; Ξεκόλλα μάνα μου, θα το χάσεις το παιχνίδι και την μπάλα και το κορίτσι. Θα σου φύγει πριν πεις κύμινο.

Γυναικουλίστικα καπρίτσια θες να σου κάνει αντί να είναι ειληκρινής; Τα ζέστη-κρύο και ξανά-μάνα-ζέστη θες για να μη ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι; Πας καλά; Αυτά δεν τα είχες σιχαθεί; Αυτά δεν σου την έδιναν απίστευτα; Λάθος θυμάμαι; Όχι,ε. Τότε κάτσε κάτω και σκέψου. Για δες που σου βάζω και εικονίτσα αυτό που θες.

Picture by fourme

Φτύσιμο θες. Να το έχεις. Να δω τι θα καταλάβεις. Από αγάπη στα λέω, γιατί θα είμαι πάλι μεταμεσονύχτια στο ακουστικό ή σε ήρεμο μέρος να στα λέω και να ακονώ…Χρειάζομαι και ύπνο, παιδί μου.

Να την στρώσεις θες; Εμ, αγόρι μου, λάθος. Δεν στρώνει. Κάνει επιλογές και κοίτα να είσαι σε αυτές γιατί δεν σε βλέπω καλά. Μην τα κάνς μαντάρα. Είναι καλό το κορίτσι, από τα σπάνια. Το κρατάμε και με τα δυο χεράκια για να μη μας φύγει.

Λέγε ρε; Tην θες ή δεν την θες; Απλά τα πράγματα και ξηγημένα. Το’ χεις; Άντε μη τα πάρω στο κρανίο. Σου ήρθε να αποφύγεις την σχέση στην σχέση, το μαζί. Βρε πουλάκι μου, αν δεν μοιραστείς με την σχέση σου πράγματα δεν την χτίζεις. Τι φοβάσαι; Μη σε τυλίξει; Την ηρεμία της θέλει το κορίτσι. Το πιάνς; Δεν τα χρειάζεται τα φρου-φρου και αρώματα και τάχα μου-τάχα μου-δήθεν. Τα χόρτασε. Πάρ΄το χαμπάρι γιατί θα τρέχεις και δεν σε βλέπω καλά.

Απλή κουβέντα

Picture by Emmanuele Contini

Οι δυο γνωστοί φίλοι, βγαλμένοι από την ζωή, κάπου μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

– Πες μου, τι κάνεις, κοριτσάκι;

Είμαι καλά.

– Με την δουλειά;

Όλα καλά;

– Πες μου εξωσχολικά;

Καλά
(σιωπή)

– Καλά, σίγουρα; Πες μου;

(Σιωπή)

– Σε νοιάζομαι βρε χαζό. ( Ακούει την ανάσα της στο ακουστικό.)

Και εγώ εσένα. Δεν θέλω να μιλήσω, γιατί θα ανησυχήσεις για μένα και δεν πρέπει.

– Σίγουρα;

Ναι, μην ανησυχείς. Είμαι καλά. Αν χρειαστεί, θα έρθω με μαυροδάφνη και σοκολάτα, ξέρεις;

– Είμαι εδώ.

Το ξέρω.

Χαμογελάνε και κλείνουν την κουβέντα τους.

Υποσημείωση: Υγειονομικά στοιχειά σε πολιτικάντικο σχόλιο

Οφείλω να ζητήσω συγνώμη για το άτοπο σχόλιο μου για τις πληροφορίες πρόληψης υγείας αναφορικά με την Ελλάδα. Τα στοιχειά μου δεν ήταν επαρκή, προφανώς γιατί δεν είμαι ειδικός, και επειδή το συγκεκριμένο ποστ ήταν πολιτικός σχολιασμός για την κατάσταση στην οποια βρίσκεται η χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Το σχόλιο μου ήταν το εξής:

Ξέρετε ότι για ταξίδια υπάρχουν πληροφορίες για πρόληψη υγείας. Τα εμβόλια της ηπατίτιδας ( Centers for Disease Control and Prevention) είναι σε αυτές για την Ελλάδα. Αντίστοιχα με την Τουρκία. Σας αναφέρω την Τουρκία γιατί ξέρω ότι δεν αρέσει σε πολλούς αυτή η σύγκριση.

Με βάση έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), για την οποια ενημερώθηκα από το ehealth.gr, “η επίπτωση της Ηπατίτιδας Β στην Ελλάδα είναι εντυπωσιακά χαμηλή , ανερχόμενη το 2007 σε 0,7/100.000 πληθυσμού, ενώ ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ το ίδιο έτος ήταν 2,9.”