Ξυπνάω κλαίγοντας. Σηκώνομαι. Πηγαίνω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ.
Τα δάκρυα στεγνώνουν. Οι ταχυπαλμίες ηρεμούν. Ο πόνος μένει.
Είμαι εγώ που φωνάζω και είμαι εγώ που κλαίω. Μ΄ακούς.
Μια φράση από το Μονόγραμμα του Ελύτη που μια φωνή μέσα μου μια φωνάζει μια ψιθυρίζει. Δύσκολες ώρες που στιγμές που κανείς δεν φαντάζεται πως ένα αγρίμι σαν εμένα περνά. Ανάσες. Πρώτη γουλιά καφέ.
“Την ηρεμία μου θέλω”, είπα σε φίλο. “Μην στενοχωριέσαι”, μου είπε.
Δεύτερη γουλία καφέ. Όσο πληκτρολογώ ρέει ένας καταρράκτης δακρύων. Τρέμω. Θα περάσει. Είναι δύσκολο. Ολόκληρη μάχη αλλά θα περάσει.
Τρίτη γουλία καφέ.
!………………………….:-)
ax.. κάτι τετοια με κανουν να αισθανομαι οτι μεγαλωσα.. :):)
την καλησπερα μου :):)
Είμαστε ότι νιώθουμε. Η καρδιά το ξέρει και μόνο.