
Χθες νωρίς το απόγευμα μια είδηση με στενοχώρησε. Ένας άνθρωπος, κάποτε συνεργάτης, έχασε την δουλειά του
όχι επειδή δεν την έκανε σωστά, αλλά επειδή οι ανώτεροι του δεν ήθελαν, δεν τόλμησαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.
Αυτό που με νευριάζει όμως είναι το θέμα ευθυνοφοβίας. Δεν σχεδιάσεις σωστά, δικό σου λάθος. Μια φορά πάρε τις ευθύνες, το να τις ρίχνεις σε άνθρωπο που εκτελεί απλά τις εντολές σου, επειδή έτσι επιθυμείς να κάνει και να μην τις αμφισβητεί, δεν είναι και πολύ ενήλικη συμπεριφορά.
Guys, get over it, grow up!
Είναι κάτι που το παρατηρώ τελευταία όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στον χώρο των επιχειρήσεων. Κρίμα.
Λίγο πριν μάθω το νέο. Είχα συζήτηση με καλό φίλο. Για όλα αυτά τα ωραία περί ταλέντου, το πως στρώνει ο καθένας μας τον δρόμο της ζωής του.
Που πήγαν οι χαρισματικές ηγετικές μορφές, οι άνθρωποι που διαμορφώνουν ομάδες και συνεργασίες που δημιουργούν;
Δεν είναι απαισιόδοξο κείμενο, σκεπτικό όμως. Γιατί από την μια βλέπω μια τάση ευθυνοφοβίας και από την άλλη βλέπω να δημιουργούνται από το πουθενά, μέσα σε μια κρίση, να αναπτύσσονται πραγματικά όμορφα πράγματα, νέες ιδέες να πάρουν χειροπιαστή μορφή και να προχωρούν.
Το βραδύ της ίδιας μέρας, άλλος φίλος βγήκε επιτελούς από την μαύρη τρύπα της απαισιοδοξίας και χάρηκα που άκουγα το γέλιο του στο τηλέφωνο. Ωραίος ήχος αυτός του γέλιου που έρχεται αυθόρμητα, αβίαστα από τα βάθη της καρδιάς.