June 2010 – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Πολιτικάντικος καύσωνας και πολιτικό μπουρίνι

Τελευταία δεν γράφω για πολιτική. Όχι επειδή παρακολουθώ με απάθεια, αλλά επειδή τα γεγονότα με μουδιάζουν κατά καιρούς. Εκεί που φίλοι και γνωστοί χάνουν τις δουλειές τους, αν δεν είναι ήδη άνεργoι μετά το πτυχίο -μεταπτυχιακό-διδακτορικό, και φεύγουν από την χώρα, σκάει και μια τρομοκρατική ενέργεια. Ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος λένε ακόμα και οι ψυχολόγοι. Μας κρατά αιχμάλωτους σε μια κατάσταση αντί να την αλλάξουμε.

Συνειδητά η τηλεόραση παραμένει διακοσμητικό αντικείμενο. Ο τηλεοπτικός τρόπος αναμετάδοσης ειδήσεων με εκφράζει ολοένα και λιγότερο μεγαλώνοντας. Ο ουσιαστικός σχολιασμός λείπει όσο μπορώ να κρίνω και η αναμετάδοση φόβου υπερέχει της πληροφορίας.

Διαδικτυακά, κάποιες συζητήσεις καφενείου ανταλλάζονται με συζητήσεις επί ουσίας. Αναρωτιέμαι αν τα πολιτικά, κομματικά αλλά και δημοσιογραφικά ραντάρ τις αντιλαμβάνονται και τις αξιολογούν όσο αρμόζει. Ο παλμός τις κοινής γνώμης δεν μετριέται πλέον σε δημοσκοπήσεις. Εδώ που λέμε πάντα είχαν μια παράπλευρη γεύση αναξιοπιστίας αναλόγως ποια εταιρία, ποια στελέχη και για ποιον εντολέα διεξήχθησαν.

Για αλλαγή ακούω, αλλαγή δεν βλέπω, Ίσως επειδή η ριζική ανοικοδόμηση μιας σχεδόν ανύπαρκτης κρατικής δομής, θέλει πιο γερά θεμέλια από ότι είναι τα συνδικάτα και οι ενώσεις πελατειακού τύπου. Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν σε αυτά άνθρωποι που δεν δρουν με πελατειακή νοοτροπία, αλλά φαίνεται πως είναι μειοψηφία. Όπως και μειοψηφία φαίνεται η Ελλάδα που αντιστέκεται στην λεγόμενη κρίση, που δημιουργεί. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, μην επαναλαμβανόμαστε και ας είναι η επανάληψη η μάνα της μαθήσεως.

Πόσες απεργίες, πόσα νέα για τον απλό εργαζόμενο δύσκολα μέτρα, πόσες αυξήσεις του ΦΠΑ θα πρέπει να δούμε για να φτάσουμε σε σαφές πολιτικό πρόγραμμα, πολιτική γραμμή, βιώσιμη; Καλός ο διαδικτυακός και πάσης φύσεως διάλογος, ακόμα καλύτερες όμως οι πράξεις με αποτελέσματα στον ορίζοντα.

Για τα πρακτικά σημειώνω πως η τυφλή κομματική πίστη δεν διακρίνεται από ανοιχτές αντιλήψεις. Είτε ονομάζεται δεξιά, αριστερά, σοσιαλδημοκρατική, φιλελεύθερη, κομουνιστική. Παρατρεχάμενους όλοι τους έχουν. Διότι την εξουσία πολλοί την έβρισαν, πολλοί όμως γλυκάθηκαν όταν βρέθηκε στα χέρια τους.

Girl

Το χαμόγελο της έχει σβήσει τώρα και μέρες.
Σπάνια εμφανίζεται.
Αντίθετα τα δάκρυα με την πρώτη ευκαιρία κάνουν βόλτες στο πρόσωπο της.
Σκέφτεται πολύ.
Σταματά το μυαλό της ξαφνικά.
Το βλέμμα της χάνεται στο πουθενά.

Πραγματικότητα σε slow-motion

Σε λίγες ώρες η επέτειος μου. Εννιά χρόνια και όμως είμαι ακόμα εδώ και αυτό το καλοκαίρι και ακόμα αναζητώ την Ιθάκη μου να βρω. Στα γενέθλια μου νόμιζα ότι συμπληρώνω τα δέκα αλλά έκανα λάθος. Είναι εννιά. Όσες ζωές λένε πως έχουν τα αιλουροειδές. Τέτοιο είμαι και εγώ.

Φίλος λέει στις δύσκολες στιγμές: «Θα τα καταφέρεις. Πάντα τα κατάφερνες. Δεν ξέρω πως αλλά το κάνεις.»

Ίσως επειδή συνηθίζω επικίνδυνα εύκολα τις δυσκολίες. Τις βαριέμαι εδώ που τα λέμε. Αφού ξέρουν ότι είμαι αδιόρθωτα πεισματάρα. Είναι σαν να νιώθει το σύμπαν ότι όταν επιθυμείς κάτι από το βάθος της ψυχής σου, της καρδιάς σου, εκεί που χτυπά η ζωή, θα πρέπει να υποχωρήσει γιατί είναι αμαρτία να πας εναντίον σε ψυχή που αγαπά και αγαπά δυνατά.

Μη φανταστείς, δεν υποχωρεί πάντα εύκολα ή γρήγορα. Θέλει και αυτό το παιχνίδι και το παίδεμα του, όπως η αγάπη άλλωστε και όλα στην ζωή ίσως.

Ανάβω τσιγάρο, αν και αντικαπνίστρια. Το ξέσπασμα μου ή μάλλον η ψευδαίσθηση του ξεσπάσματος. Δεν βλάπτει κανέναν πέρα από την υγεία μου, εξού είναι σπάνια αμαρτία. Αλλά εδώ που τα λέμε δεν είναι η μοναδική ψευδαίσθηση στην όποια υποκύπτουν οι άνθρωποι. Ίσως η πιο επώδυνη να είναι εκείνη που σου δημιουργεί ο έρωτας. Είναι και πιο όμορφη ανάθεμα την.

Γεια σου ρε Αθήνα! Χαλάλι σου και ας μου ραγίζεις την καρδιά.

To Project της Καύλας

Το «Project της Καύλας», να μου συγχωρέσετε το γαλλικό, είναι το project που το κάνεις περισσότερο σαν προσωπική παρά οικονομική υπόθεση. Με τον ίδιο επαγγελματισμό, ίσως και περισσότερο ζήλο.

Τελευταία με ρωτάνε πως κύλησα στο κουρμπέτι τσης και τζίζ επικοινωνίας; Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν αντιλαμβάνομαι των εαυτό μου ως σοσιαλμιντιού και χαμογελάω με νόημα σε αυτό τον τίτλο. Επικοινωνία κάνω, παίδες. Προσπαθώ δηλαδή.

Θα σας πω μια ιστορία. Άλλη μια ιστορία.

Πριν κάποιους μήνες καλός φίλος πήρε την απόφαση να κάνει το βήμα να μπει δυναμικά στον κόσμο των startups και του e-business. Τον ξέρω από τότε που έκανε εκείνο το δόλιο το μεταπτυχιακό που ακολούθησε με ζήλο. Με άλλα λόγια, γνωριζόμαστε “αιώνες”. Αυτό που δεν έμαθε ποτέ, και το μαθαίνει τώρα με post είναι, ότι από την στιγμή που μου ανακοίνωσε την σκέψη του να κάνει αυτό το βήμα, ξεκίνησα μελέτη για το επικοινωνιακό κομμάτι. Δεν μου το ζήτησε ποτέ. Στην διαδρομή κατάλαβα ότι το έκανα και για μένα.

Ο τύπος λέμε, με είχε βάλει στο τρυπάκι να δω πως αλλιώς να εφαρμόσω τις γνώσεις πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης από το δόλιο το Παντειάκι. Σε αυτό το τρυπάκι μπήκα και τον ευχαριστώ πολύ για τις απίστευτές κόντρες επί πολιτικής ανάλυσης. Διαφορετικά μπορεί να μην έβλεπα ίσως την πρακτική εφαρμογή, την επικοινωνιακή στην δική μας περίπτωση, των πολύτιμων γνώσεων που μπορεί να σου δώσουν τα τέσσερα, στην δική μου περίπτωση πέντε χρόνια φοίτησης σε ένα τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (no comment).

Για να επιστρέψουμε στο «Project της Καύλας». Όταν με ρώτησε ο εν λόγω φίλος για την συμβουλή μου στο εγχείρημα του, ήταν πρόκληση για μένα. Επένδυσα χρόνο και μεράκι σε αυτό . Όχι για το χρηματικό κέρδος για το όποιο το κάνουν όλοι αλλά για την αίσθηση ότι μπορώ να προσφέρω το 1000% ακριβώς επειδή ήταν δικό του. Δεν με έκρινε κανείς σε αυτό.

Ήταν μια μοναδική ευκαιρία που μπορεί να έχει ένας νέος επαγγελματίας για να εξελίξει τις ιδέες του και τον εαυτό του σ’ αυτή την δύσκολη, όπως λένε, ελληνική αγορά και εποχή. Σε καθημερινή βάση δίνουμε εξετάσεις, μας κρίνει και μας κατακρίνει ο κόσμος γύρω μας για τις επιλογές μας.

Εκείνος, και όσοι πάμε κόντρα στο δεδομένο της Κρίσης και δημιουργούμε απαλλαγμένοι από στερεότυπα και στεγανά, είμαστε η Ελλάδα, ο κόσμος που μπορεί να φέρει μια αλλαγή.

Πιστεύω πως κάλυψα όσους έχουν την απορία πως αντιλαμβάνομαι το κουρμπέτι και την κρίση. Τα σέβη μου.

Y.Γ. Και εσύ που θα σου στείλω πάλι το link του post, να ξέρεις ότι διασκέδασα την φάση και ότι έμαθα πολλά από αυτήν. Μεταξύ άλλων να βάζω όρια. 😉

Μεράκι εστί

Originally uploaded by Klearchos Kapoutsis

Φίλος κάνει στάση ταξιδιού για καφέ από τα χεράκια μου. Συνταξιδιώτες στην τρέλα του 21ού αιώνα. Ανοίγει το ψυγεία μου για να βρει δροσερό νερό. Είναι νωρίς το απόγευμα και βράζει ο τόπος. Εντοπίζει το κρασί που μου είχε φέρει την τελευταία φορά που ήρθε.

«Μαλάκα, το κρασί ακόμα δεν να το πιεις;»

«Είπα να το πιω μια νύχτα ξέφρενου σεξ.»
Του χαμογελάω ενώ συνεχίζω να ανακατεύω με αργές κινήσεις πάνω από το γκαζάκι τον καφέ του μέχρι να “φουσκώσει”.

«Μην είσαι τσιγκούνα, γι’ αυτό δεν φτάνει ένα μπουκάλι.»

«Το ψυγείο έχει τρία.»
Γελάμε. Κλείνει το ψυγείο. Του δείχνω το καϊμάκι του καφέ που κατευθύνεται από τα χέρια μου προς το τραπέζι. Από τα χεράκια μου όνομα και πράμα.

Χαριτολογώντας λέω: «Ο καλύτερος καφές των Δυτικών Προαστίων.»

Κάθεται μια ωρίτσα για να τα πούμε. Το σκηνικό θυμίζει καλοκαίρια εφηβείας όπου η ώρα το απογευματινού καφέ στην βεράντα είχε ολόκληρη ιεροτελεστία.

Ιεροτελεστία έχει και σήμερα. Όπως και να το κάνουμε, μου λείπει ο φίλος. Με κάνει και χαμογελάω. Ξεχνιέμαι.
Πότε θα ξανάρθει άραγε για καφέ;

Κρυμμένη πολή

Παρασκευή βράδυ. Πριν λίγο τελείωσε το τελευταίο business meeting. Πως περνά έτσι ο καιρός. Ώρα για brainstorming με την δύναμη espresso. Όμως δεν έχουν όλοι οι θαμώνες την ίδια διάθεση. Απέναντι μου στο καφέ της Κοραή κάθεται ένα νεαρό ζευγαράκι. Το αγόρι φοιτητής, το κορίτσι μαθήτρια τρίτη λυκείου. Η κοπέλα βάζει lipgloss. Την φιλά ο καλός της και της φεύγει. Της πιάνει το χέρι και τις ψιθυρίζει στο αυτί.

Ήρθαν για να τα πούνε σαν ζευγάρι με έναν καφέ. Τους παρακολουθώ λοξά από την άκρη του ματιού για να μην ενοχλήσω. Σηκώνονται χεράκι χαράκι για να φύγουν.

Όμορφή σκήνη σ’ ένα καφέ, μιας πόλης που μοιάζει χαοτική και απάνθρωπη ενώ κρύβει διαμάντια ανθρώπινες στιγμές. Στιγμές που παραμελούμε εμείς οι “μεγαλύτεροι και σοβαροί”. Πιο σοφό να είσαι “μικρός”.

Δυνατή αδυναμία

Η εβδομάδα ξεκίνησε με ένα τοστ, συνέχισε με μια σαλάτα, μεσοβδόμαδα κατέληξε σε ένα γιαουρτάκι. Νιώθει άσχημα, πολύ άσχημα. Το τζιν που πήρε πέρσι το καλοκαίρι και το υπερλατρεύει κολυμπάει πάνω της, πέφτει αν δεν σφίξει την ζώνη.

Χθες λυποθύμησε και απλά είπε ότι την πείραξε η ζέστη. Την είδα. Ήταν χλωμή και αδύναμη. Μου λέει πως τα βλέπει όλα σαν ταινία και ότι είναι φάση που θα περάσει. Της λέω πως δεν προσέχει την διατροφή της. Εκείνη που τόσο προσέχει. Μου χαμογελάει. Το ελέγχει.

Τα λέει όλα στην θεραπεία. Όταν βγαίνει από την θεραπεία δυσκολεύεται να μιλήσει για το οτιδήποτε. Κάποιες φορές τρέμει. Δεν της φαίνεται αλλά εμείς το ξέρουμε πως δίνει μεγάλη μάχη. Αυτή με τον εαυτό της.

Έχει μια αριστοκρατική αδυναμία. Τόσο αριστοκρατική που δεν καταλαβαίνεις πως είναι αδυναμία.

Σχετικλες ανάρτησεις: Oλόκαρδο τάμα, Απλή κουβέντα

Γραφειοκρατικά ναζάκια – Φάκελος οργάνωση ΙV

Ξέρεις πόσο χρόνο παίρνει να περπατάς την Κηφισίας από την Κηφισιά μέχρι το Ψυχικό με τα πόδια; Εγώ δεν το ξέρω αλλά ξέρω ότι την έκανα συχνά αυτή την απόσταση για να ηρεμήσουν τα νεύρα μου. Πέρασα ένα χειμώνα περπατώντας αυτή την απόσταση. Είπα να αλλάξω δρόμο την άνοιξη.

Ταλαιπωρούμαι απίστευτα με το ελληνικό δημόσιο το οποίο δεν παίζεται. Δεν θέλω καν να το σχολιάσω πλέον. Θα μου χαλάσει όλη την καλή διάθεση και την θετική σκέψη.

Ούτε θέλω να σκεφτώ, ότι θα δω το Τμήμα Αλλοδαπών ξανά φέτος…Επειδή η άδεια διαμονής θέλει αλλαγή μια που είμαι πλέον ελεύθερος επαγγελματίας. Άντε πάλι τρεις φορές στο Αλλοδαπών. Μια για να πάρω οδηγίες σε χαρτί τυπωμένες γιατί δεν εμπιστευόμαστε το τι λέγεται μόνο προφορικά (το πήρα το μάθημα μου από την προηγούμενη φορά 1,2, 3 ). Μια δεύτερη για την κατάθεση έγγραφων και μια τρίτη για να πάρω το έγγραφο.

Άλλη δουλειά δεν έχω ρε φίλε από ότι να το ζήσω ξανά αυτό. Give me a break!
Αλλά είπαμε να δείξουμε κατανόηση για μια δημόσια διοίκηση που μόνο από διοίκηση και οργάνωση δεν ξέρει. Να την δείξω την κατανόηση, αλλά για μένα ποιος θα έχει κατανόηση που ταλαιπωρούμαι άδικα και ξοδεύω πολύτιμο χρόνο για να ικανοποιήσω γραφειοκρατικά γούστα αντί να προσφέρω με παραγωγή έργου;

Ηφαίστειο ελευθερίας

Είναι μια ιστορία της ανθρωπότητας. Μια ιστορία που γράφεται από πολέμους, δάκρυα, αίμα, βια.

Εμείς εδώ στον και καλά πολιτισμένο δυτικό κόσμο, ξεχνάμε πόσο γενναιόδωρα, η ιστορία μας έδωσε αυτό που λέμε ατομικές ελευθερίες.

Σε κάποια μέρη του κόσμου η ελευθερία είναι κάτι απαγορευμένο, η ελευθερία έκφρασης ίσως και έγκλημα που καταδικάζεται…με θάνατο.

Η αξία και το δικαίωμα της ισότητας, της ελευθερίας είναι πράγματα που ιδανικά δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα, ούτε φύλο, ούτε διαφορετικότητες ούτε θρησκείες, ούτε γλώσσες.

Είναι κάτι που ακόμα και σήμερα δεν είναι δεδομένο. Για να καταλάβετε πόσο μη δεδομένο είναι, δείτε το ντοκιμαντέρ για την Neda που έχασε άδικα την ζωή της, στα επισόδεια μετά τις προεδρικές εκλογές στο Ιράν το 2009.

Special thanx to Sofia Gkiousou που μας “βρήκε” το βίντεο.

Metropolitan blues II

Μόλις μπήκα σπίτι. Είναι αργά το βράδυ. Έχασα την ημέρα και ας ήταν γεμάτη. Δεν κατάλαβα πως πέρασε και έγινε βράδυ ξαφνικά. Κατάλαβα το πόσο μου λείπεις τελικά. Το πόσο με πληγώνει η απουσία σου και πόσο θα ήθελα να σου πω τόσα και αλλά τόσα να σου δείξω. Δεν μπορώ όμως να σου πω τίποτα, ούτε να σου δείξω. Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου και μαζί μου. Μαζί σου γιατί δεν θέλεις να με ακούσεις, μαζί μου γιατί νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σου.

Στενοχωριέμαι. Ξεσπάω και δάκρυα βρίσκουν τον δρόμο τους από τα μάτια μου στα μάγουλα μου. Δεν κοιμάμαι. Δεν τρώω. Φοβάμαι. Αλλά τι φοβάμαι τελικά περισσότερο; Εσένα ή εμένα. Ανάβω τσιγάρο. Το σβήνω. Κοιτάω το τηλέφωνο. Πάω να σε πάρω. Το κλείνω.

Ακούω ένα τραγούδι και χωρίς να καταλαβαίνω ποιο είναι, κλαίω. Τρέμει το βήμα μου. Σαν φάντασμα γυρνάω στο σπίτι.

Διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μου η σκηνή εκείνο το βράδυ που ήρθες απλά για να μου φέρεις μια σοκολάτα και να μου πεις ένα “Γεια”. Ήταν Κυριακή και ήμασταν μόλις μια βδομάδα μαζί. Νόμιζα τότε ότι δεν θα φοβηθώ ποτέ ξανά ούτε την μοναξιά ούτε εκείνα τα δάκρυα μέσα στην νύχτα. Τα φοβάμαι. Τα φοβάμαι πολύ.

Βράδυα σαν αυτά θυμάμαι το αφιλόξενο πρόσωπο της Αθήνας και το πόση μοναξιά κρύβει αυτή η πόλη και η κάθε μητρόπολη. Το πόσο αποξενώνουν οι μεγάλες αποστάσεις και οι γρήγοροι ρυθμοί της, τους ανθρώπους. Τελικά απλή κουβέντα το «Θα τα πούμε» αλλά μεγάλη πράξη «Έλα να τα πούμε».