Μόλις μπήκα σπίτι. Είναι αργά το βράδυ. Έχασα την ημέρα και ας ήταν γεμάτη. Δεν κατάλαβα πως πέρασε και έγινε βράδυ ξαφνικά. Κατάλαβα το πόσο μου λείπεις τελικά. Το πόσο με πληγώνει η απουσία σου και πόσο θα ήθελα να σου πω τόσα και αλλά τόσα να σου δείξω. Δεν μπορώ όμως να σου πω τίποτα, ούτε να σου δείξω. Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου και μαζί μου. Μαζί σου γιατί δεν θέλεις να με ακούσεις, μαζί μου γιατί νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σου.
Στενοχωριέμαι. Ξεσπάω και δάκρυα βρίσκουν τον δρόμο τους από τα μάτια μου στα μάγουλα μου. Δεν κοιμάμαι. Δεν τρώω. Φοβάμαι. Αλλά τι φοβάμαι τελικά περισσότερο; Εσένα ή εμένα. Ανάβω τσιγάρο. Το σβήνω. Κοιτάω το τηλέφωνο. Πάω να σε πάρω. Το κλείνω.
Ακούω ένα τραγούδι και χωρίς να καταλαβαίνω ποιο είναι, κλαίω. Τρέμει το βήμα μου. Σαν φάντασμα γυρνάω στο σπίτι.
Διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μου η σκηνή εκείνο το βράδυ που ήρθες απλά για να μου φέρεις μια σοκολάτα και να μου πεις ένα “Γεια”. Ήταν Κυριακή και ήμασταν μόλις μια βδομάδα μαζί. Νόμιζα τότε ότι δεν θα φοβηθώ ποτέ ξανά ούτε την μοναξιά ούτε εκείνα τα δάκρυα μέσα στην νύχτα. Τα φοβάμαι. Τα φοβάμαι πολύ.
Βράδυα σαν αυτά θυμάμαι το αφιλόξενο πρόσωπο της Αθήνας και το πόση μοναξιά κρύβει αυτή η πόλη και η κάθε μητρόπολη. Το πόσο αποξενώνουν οι μεγάλες αποστάσεις και οι γρήγοροι ρυθμοί της, τους ανθρώπους. Τελικά απλή κουβέντα το «Θα τα πούμε» αλλά μεγάλη πράξη «Έλα να τα πούμε».
μου θύμισες ιστορίες παλιές. σχέσεις που από μια στιγμή και μετά έγιναν μέρος του προβλήματος. που έφερναν πόνο και δάκρυα αντί χαρά. κάθε φορά που αγάπη πονούσε τόσο ήξερα, ενδόμυχα το ένιωθα ότι το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο. όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ. κι όταν τέλειωνε (συχνά το τέλος το ζητούσα εγώ) τότε μαζί με τον πόνο ερχόταν και μια βαθιά ανακούφιση που δειχνε το δρόμο.
θέλει δύναμη το ξέρω αλλά αν μπορείς προσπάθησε να απομακρυνθείς.
@amelina Ιστορίες…τις ζούμε. Κάποιες φορές μαθαίνουμε, κάποιες φορές τις ξαναζούμε. Ευχαριστώ για το σχόλιο σου!