Παρασκευή βράδυ. Πριν λίγο τελείωσε το τελευταίο business meeting. Πως περνά έτσι ο καιρός. Ώρα για brainstorming με την δύναμη espresso. Όμως δεν έχουν όλοι οι θαμώνες την ίδια διάθεση. Απέναντι μου στο καφέ της Κοραή κάθεται ένα νεαρό ζευγαράκι. Το αγόρι φοιτητής, το κορίτσι μαθήτρια τρίτη λυκείου. Η κοπέλα βάζει lipgloss. Την φιλά ο καλός της και της φεύγει. Της πιάνει το χέρι και τις ψιθυρίζει στο αυτί.
Ήρθαν για να τα πούνε σαν ζευγάρι με έναν καφέ. Τους παρακολουθώ λοξά από την άκρη του ματιού για να μην ενοχλήσω. Σηκώνονται χεράκι χαράκι για να φύγουν.
Όμορφή σκήνη σ’ ένα καφέ, μιας πόλης που μοιάζει χαοτική και απάνθρωπη ενώ κρύβει διαμάντια ανθρώπινες στιγμές. Στιγμές που παραμελούμε εμείς οι “μεγαλύτεροι και σοβαροί”. Πιο σοφό να είσαι “μικρός”.