Originally uploaded by Klearchos Kapoutsis
Φίλος κάνει στάση ταξιδιού για καφέ από τα χεράκια μου. Συνταξιδιώτες στην τρέλα του 21ού αιώνα. Ανοίγει το ψυγεία μου για να βρει δροσερό νερό. Είναι νωρίς το απόγευμα και βράζει ο τόπος. Εντοπίζει το κρασί που μου είχε φέρει την τελευταία φορά που ήρθε.
«Μαλάκα, το κρασί ακόμα δεν να το πιεις;»
«Είπα να το πιω μια νύχτα ξέφρενου σεξ.»
Του χαμογελάω ενώ συνεχίζω να ανακατεύω με αργές κινήσεις πάνω από το γκαζάκι τον καφέ του μέχρι να “φουσκώσει”.
«Μην είσαι τσιγκούνα, γι’ αυτό δεν φτάνει ένα μπουκάλι.»
«Το ψυγείο έχει τρία.»
Γελάμε. Κλείνει το ψυγείο. Του δείχνω το καϊμάκι του καφέ που κατευθύνεται από τα χέρια μου προς το τραπέζι. Από τα χεράκια μου όνομα και πράμα.
Χαριτολογώντας λέω: «Ο καλύτερος καφές των Δυτικών Προαστίων.»
Κάθεται μια ωρίτσα για να τα πούμε. Το σκηνικό θυμίζει καλοκαίρια εφηβείας όπου η ώρα το απογευματινού καφέ στην βεράντα είχε ολόκληρη ιεροτελεστία.
Ιεροτελεστία έχει και σήμερα. Όπως και να το κάνουμε, μου λείπει ο φίλος. Με κάνει και χαμογελάω. Ξεχνιέμαι.
Πότε θα ξανάρθει άραγε για καφέ;