Το «Project της Καύλας», να μου συγχωρέσετε το γαλλικό, είναι το project που το κάνεις περισσότερο σαν προσωπική παρά οικονομική υπόθεση. Με τον ίδιο επαγγελματισμό, ίσως και περισσότερο ζήλο.
Τελευταία με ρωτάνε πως κύλησα στο κουρμπέτι τσης και τζίζ επικοινωνίας; Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν αντιλαμβάνομαι των εαυτό μου ως σοσιαλμιντιού και χαμογελάω με νόημα σε αυτό τον τίτλο. Επικοινωνία κάνω, παίδες. Προσπαθώ δηλαδή.
Θα σας πω μια ιστορία. Άλλη μια ιστορία.
Πριν κάποιους μήνες καλός φίλος πήρε την απόφαση να κάνει το βήμα να μπει δυναμικά στον κόσμο των startups και του e-business. Τον ξέρω από τότε που έκανε εκείνο το δόλιο το μεταπτυχιακό που ακολούθησε με ζήλο. Με άλλα λόγια, γνωριζόμαστε “αιώνες”. Αυτό που δεν έμαθε ποτέ, και το μαθαίνει τώρα με post είναι, ότι από την στιγμή που μου ανακοίνωσε την σκέψη του να κάνει αυτό το βήμα, ξεκίνησα μελέτη για το επικοινωνιακό κομμάτι. Δεν μου το ζήτησε ποτέ. Στην διαδρομή κατάλαβα ότι το έκανα και για μένα.
Ο τύπος λέμε, με είχε βάλει στο τρυπάκι να δω πως αλλιώς να εφαρμόσω τις γνώσεις πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης από το δόλιο το Παντειάκι. Σε αυτό το τρυπάκι μπήκα και τον ευχαριστώ πολύ για τις απίστευτές κόντρες επί πολιτικής ανάλυσης. Διαφορετικά μπορεί να μην έβλεπα ίσως την πρακτική εφαρμογή, την επικοινωνιακή στην δική μας περίπτωση, των πολύτιμων γνώσεων που μπορεί να σου δώσουν τα τέσσερα, στην δική μου περίπτωση πέντε χρόνια φοίτησης σε ένα τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (no comment).
Για να επιστρέψουμε στο «Project της Καύλας». Όταν με ρώτησε ο εν λόγω φίλος για την συμβουλή μου στο εγχείρημα του, ήταν πρόκληση για μένα. Επένδυσα χρόνο και μεράκι σε αυτό . Όχι για το χρηματικό κέρδος για το όποιο το κάνουν όλοι αλλά για την αίσθηση ότι μπορώ να προσφέρω το 1000% ακριβώς επειδή ήταν δικό του. Δεν με έκρινε κανείς σε αυτό.
Ήταν μια μοναδική ευκαιρία που μπορεί να έχει ένας νέος επαγγελματίας για να εξελίξει τις ιδέες του και τον εαυτό του σ’ αυτή την δύσκολη, όπως λένε, ελληνική αγορά και εποχή. Σε καθημερινή βάση δίνουμε εξετάσεις, μας κρίνει και μας κατακρίνει ο κόσμος γύρω μας για τις επιλογές μας.
Εκείνος, και όσοι πάμε κόντρα στο δεδομένο της Κρίσης και δημιουργούμε απαλλαγμένοι από στερεότυπα και στεγανά, είμαστε η Ελλάδα, ο κόσμος που μπορεί να φέρει μια αλλαγή.
Πιστεύω πως κάλυψα όσους έχουν την απορία πως αντιλαμβάνομαι το κουρμπέτι και την κρίση. Τα σέβη μου.
Y.Γ. Και εσύ που θα σου στείλω πάλι το link του post, να ξέρεις ότι διασκέδασα την φάση και ότι έμαθα πολλά από αυτήν. Μεταξύ άλλων να βάζω όρια. 😉
Ωραία πάσα έδωσες 🙂
Mundial δεν έχουμε, Γιώργο; Μπάλα παίζουμε. 😉
Μου αρέσε αυτό το εμείς που πάμε κόντρα στο δεδομένο της Κρίσης….Έχεις σκεφτεί μήπως η κρίση πάει κόντρα στα δικά μας δεδομένα …Κουρμπέτι , κρίση , αλλαγή ….Λίγο μπέρδεμα ή εγώ μπερδεύομαι;
@glavkos Ίσως να σε μπερδεύει το λεξιλόγιο που επιλέχθηκε επίτιδες με τόνο έμφασης. Επίσης, αυτό είναι προσωπική “ιστορία” και την έγραψα όπως θα την έγγραφα σε ένα φίλο. Κάθε κόντρα, “σύγκρουση” σημαίνει εξέλιξη, αρνητική ή θετική, οπότε δεν είναι μόνο ότι η κρίση μας παει κόντρα και εμείς στην κρίση αλλά τι θα βγει εν τέλει από αυτή την κόντρα σαν αποτέλεσμα. Προφανώς επιδιώκουμε και επιθυμούμε το θετικό. Όπως βλέπεις, το έχω φιλοσοφίσει αρκετά. Που μπερδεύεσαι ακριβώς στο μπέρδεμα;
Είναι το πιο ωραίο και δημιουργικό πράγμα να μπορείς να κάνεις κάτι απλά και μόνο γιατί σ’ευχαριστεί.
Παλιά πίστευα ότι όσοι έκαναν το χόμπυ τους επάγγελμα είναι τυχεροί. Τώρα έχω εντελώς αναθεωρήσει. Γιατί όταν κάνεις κάτι για βιοποριστικούς λόγους θέλοντας και μη κάποια στιγμή θα κατεβάσεις το επίπεδο για να γεμίσεις το στομάχι. Ενώ όταν το κάνεις όπως λες εσύ για την καύλα τότε θα είναι χωρίς συμβιβασμούς κι ακριβώς όπως το θες κι όταν το θες 🙂
ΥΓ. τελικά απ’ αυτό το δόλιο το Παντειάκι πολλοί και πολλές περάσαμε 😆 εγώ τέλειωσα στα 4,5χρονάκια 🙂
τ’αγαπάω ακόμα πάντως όπως και να’χει
@amelinia Προσπαθώ να το αγαπάω αυτό που κάνω…όπως είναι με όλες τις αγάπες, θέλει και αυτό το “επαγγελματικό” την φροντίδα του για ν΄αναπτυχθεί και να βελτιωθεί. Ομολογώ ότι ακόμα νιώθω τρακ, άγχος με όλες τις παρενέργειες τους. Καλοί η συμβιβασμοί αλλά μη χάσουμε την ουσία από τους συμβιβασμούς που κάνουμε. Και αυτοί θέλουν το μέτρο τους.
Υ.Γ. Το Παντειάκι είναι όμως Παντειάκι και σαν την Ελλάδα τρώει τα παιδιά του. 😉
Κι εσείς Παντειακές …Με στείλατε λέμε 23 χρόνια πίσω …τότε που φτιάχναμε γκρουπούσκουλα σε κάτι ερείπια υγρά υπόγεια και βγάζαμε έντυπα με τίτλους όπως “Αυτόνομοι Αριστεροί” ή κάτι τέτοιο ..Ουχού, άλλα χρόνια λέμε…Αλλά εσείς κορίτσια μάλλον είστε πολύ νεότερες και να μην τα προλάβατε …(μιλάω για τα κτίρια όπου σήμερα είναι η νέα πτέρυγα της Παντείου).
@Γλαύκος Το Παντειάκι πρωταγωνιστρία στις αφήσεις και τα έντυπα. Ανεκμετάλλευτο ως προς τον πνευματικό του πλούτο Λίγο λιγότερη θεωρία και περισσότερη επαφή με την πραγματικότητα έξω από τους τοίχους και την νοοτροπία τους θα ήταν κέρδος για όσους περνούν από εκεί.