Τελευταία δεν γράφω για πολιτική. Όχι επειδή παρακολουθώ με απάθεια, αλλά επειδή τα γεγονότα με μουδιάζουν κατά καιρούς. Εκεί που φίλοι και γνωστοί χάνουν τις δουλειές τους, αν δεν είναι ήδη άνεργoι μετά το πτυχίο -μεταπτυχιακό-διδακτορικό, και φεύγουν από την χώρα, σκάει και μια τρομοκρατική ενέργεια. Ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος λένε ακόμα και οι ψυχολόγοι. Μας κρατά αιχμάλωτους σε μια κατάσταση αντί να την αλλάξουμε.
Συνειδητά η τηλεόραση παραμένει διακοσμητικό αντικείμενο. Ο τηλεοπτικός τρόπος αναμετάδοσης ειδήσεων με εκφράζει ολοένα και λιγότερο μεγαλώνοντας. Ο ουσιαστικός σχολιασμός λείπει όσο μπορώ να κρίνω και η αναμετάδοση φόβου υπερέχει της πληροφορίας.
Διαδικτυακά, κάποιες συζητήσεις καφενείου ανταλλάζονται με συζητήσεις επί ουσίας. Αναρωτιέμαι αν τα πολιτικά, κομματικά αλλά και δημοσιογραφικά ραντάρ τις αντιλαμβάνονται και τις αξιολογούν όσο αρμόζει. Ο παλμός τις κοινής γνώμης δεν μετριέται πλέον σε δημοσκοπήσεις. Εδώ που λέμε πάντα είχαν μια παράπλευρη γεύση αναξιοπιστίας αναλόγως ποια εταιρία, ποια στελέχη και για ποιον εντολέα διεξήχθησαν.
Για αλλαγή ακούω, αλλαγή δεν βλέπω, Ίσως επειδή η ριζική ανοικοδόμηση μιας σχεδόν ανύπαρκτης κρατικής δομής, θέλει πιο γερά θεμέλια από ότι είναι τα συνδικάτα και οι ενώσεις πελατειακού τύπου. Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν σε αυτά άνθρωποι που δεν δρουν με πελατειακή νοοτροπία, αλλά φαίνεται πως είναι μειοψηφία. Όπως και μειοψηφία φαίνεται η Ελλάδα που αντιστέκεται στην λεγόμενη κρίση, που δημιουργεί. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, μην επαναλαμβανόμαστε και ας είναι η επανάληψη η μάνα της μαθήσεως.
Πόσες απεργίες, πόσα νέα για τον απλό εργαζόμενο δύσκολα μέτρα, πόσες αυξήσεις του ΦΠΑ θα πρέπει να δούμε για να φτάσουμε σε σαφές πολιτικό πρόγραμμα, πολιτική γραμμή, βιώσιμη; Καλός ο διαδικτυακός και πάσης φύσεως διάλογος, ακόμα καλύτερες όμως οι πράξεις με αποτελέσματα στον ορίζοντα.
Για τα πρακτικά σημειώνω πως η τυφλή κομματική πίστη δεν διακρίνεται από ανοιχτές αντιλήψεις. Είτε ονομάζεται δεξιά, αριστερά, σοσιαλδημοκρατική, φιλελεύθερη, κομουνιστική. Παρατρεχάμενους όλοι τους έχουν. Διότι την εξουσία πολλοί την έβρισαν, πολλοί όμως γλυκάθηκαν όταν βρέθηκε στα χέρια τους.
αν το σκεφτείς ζούμε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό όπου πρέπει να επανοικοδομήσουμε το κράτος , αποδομώντας το.
σχετικά με το κουτί τιβί, είμαι ακόμη σε δίλημμα για το αν έχει νόημα η αγορά ενός αποκωδικοποιητή από την στιγμή όπου το τηλεοπτικό σκηνικό κατά ένα 80% είναι για τα σκουπίδια. ακόμη κι ο σκάι έχει γίνει προπαγάνδα του bbc. πέρα από τα ντοκιμαντέρ που μπορεί κανείς να εντοπίσει στα κρατικά , κυρίως, και στον σκάι ξέρει κανείς που μπορεί να δει πραγματικά αντικειμενικό δελτίο ειδήσεων, έστω να το πλησιάζει;
Δεν ξέρω. Αυτό που βλέπω μου κόβει από την μια την ανάσα και από την άλλη με πεισμώνει ακόμα περισσότερο…πάντως στην πράξη δεν άλλαξε κάτι ακόμα.