Σήμερα σε προσκαλώ να μην γίνεις τα πάντα για όλους, αλλά κάτι για κάποιον! Δημήτρης Καραβασίλης
Οι γονείς μας, ή όποιος αναλαμβάνει αυτό τον ρόλο, καθορίζουν την ανάπτυξη της προσωπικότητας μας. Μας μεταδίδουν το τι έχουν αποκομίσει από τα βιώματα τους και άθελα τους μας μεταφέρουν και τα όποια στερεότυπα τους.
Μεγαλώνοντας απομακρυνόμαστε από αυτούς στην εφηβεία συνήθως και στα φοιτητικά χρόνια, αρχές των 20, έπειτα ερχόμαστε κοντά τους με διαφορετικό τρόπο, στα 20 φεύγα 30 παρά και κάτι, ας πούμε.
Το ένα κομμάτι της σχέσης μας το κρατάνε εκείνοι. Το άλλο όμως το κρατάμε εμείς και από ένα σημείο και ύστερα το διαμορφώνουμε εμείς, βάζοντας τους όρια, επικοινωνώντας τους τα θέλω μας με τον τρόπο εκείνο που δεν θα τους κάνει να αντιστέκονται στις αποφάσεις μας αλλά να τις υποστηρίξουν.
Όσοι από εμάς είμαστε “ανεξαρτητοποιημένα παιδιά”, δύσκολα παραδεχόμαστε μια αδυναμία, μια δυσκολία μας. Εκείνοι κάτι καταλαβαίνουν αλλά όχι τα πάντα γιατί κάπου το μήνυμα μας χάνεται στον δρόμο προς τον παραλήπτη του. Χάνουμε τις λέξεις, την έκφραση μας. Κάτι μας κρατάει εγκλωβισμένους στον εαυτό μας.
Βέβαια, εμείς δεν τα λέμε όλα για να μη τους στενοχωρήσουμε αλλά πως να μας σταθούν αν δεν τους το πούμε. Όχι, με τηλεπάθεια δεν γίνεται. Το έχουμε δοκιμάσει και δεν έχει το αποτέλεσμα που θέλουμε.
Όποτε κάποια στιγμή θα πρέπει να μπούμε στην διαδικασία να δούμε πως θα εκφραστούμε για να μας καταλάβουν όσοι αγαπάμε και μας αγαπούν. Αυτό ισχύει για όλες τις σχέσεις μας.
Φίλος αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό προβλήματα, επικοινωνίας κατά την ταπεινή μου γνώμη, με την κοπέλα του, που λατρεύει. Τον λατρεύει και εκείνη. Ότι έλεγε το αντιλαμβανόταν ως γκρίνια και εκείνη από την πλευρά της άρχισε να απομακρύνεται, νευρίαζε μαζί του, αγανακτούσε.
Εκείνος το έβλεπε, αλλά κάτι τον έκανε να συνεχίζει να μην αλλάζει συμπεριφορά, μέχρι που ξαφνικά βγήκε εκτός εαυτού, την πλήγωσε και κατάλαβε όταν την είδε σε έξαλλη κατάσταση. Εκείνη πως να τον συγχωρέσει;
Ο έρωτας τυφλώνει όπως ξέρουμε. Αυτή η κοπέλα λοιπόν, επέλεξε να ανοίξει τα μάτια της και να σταθεί στον άνθρωπο που αγαπά, όσο την αφήνει εκείνος και ας μην της στάθηκε εκείνος όταν τον είχε ανάγκη. Έγινε ο καθρέφτης του για την συμπεριφορά του και έγινε σκληρή.
Λένε πως την βαθιά αγάπη δεν την σταματά τίποτα ίσως και για αυτό είναι τόσο σπάνια.
Ο φίλος είναι πολύ τυχερός που τον κρατά αγκαλιά και δεν τον αφήνει να χαθεί στον εαυτό του.
One thought on “Μονοπάτια ενηλικίωσης”