Some people believe in you, keep you up during hard times and make you smile!
Αυτό το έγραψα τις προάλλες στο twitter.
Το ξέρω, παίδες, πετάω πετυχημένες ατάκες που και που. Αυτό όμως δεν ήταν ατάκα για την χάρη της ατάκας. Όπως είπα το πακέτο από το Λονδίνο ήταν ενθαρρυντικό.
Ξέρετε τυχαίνουν διάφορα όμορφα. Αρκεί να τα αφήσεις να σου συμβούν. Οι άνθρωποι κάποιες φορές δεν είναι έτοιμη να ζήσουν όμορφα πράγματα. Κάτι, ας πούμε το υποσυνείδητο, τους κάνει να αντιστέκονται.
Χθες είχα συνάντηση για καφέ με άνθρωπο που ήξερα μόνο διαδικτυακά- επαγγελματικά. Αποδείχθηκε και από κοντά σπάνιο πλάσμα. Τόνος στο π-λ-ά-σ-μ-α.
Μου ζήτησε κάποια στιγμή, πριν βρεθούμε,να του πω την ιστορία μου, μια από αυτές τις ιστορίες, ξέρετε τώρα.
το θέμα σηκώνει καφέ… 🙂
Θα σου πω πρώτα μια ιστορία…την δική μου. Αν και την γράφω στο blog, σε πολλά κομμάτακια αλλά αν δεν με ξέρεις προσωπικά κάτι θα σου ξεφύγει σε όσα γράφω. 🙂
Θα σου ρίχνω λινκάκια όσο προχωράει το story για να δεις την ιστορία και όπως την έζησα. (και εκτίθομαι τώρα αλλά δεν βαριέσαι αν είναι να σε βοηθήσω, χαλάλι)
Tου έγραψα λοιπόν ένα τεραντοτεράστιο email με τα τούτα και τα κείνα και τα όλα του. Βασικά άνοιξα σε έναν άγνωστο άνθρωπο το βιβλίο με τις εμπειρίες. Αν δεν είστε έτοιμοι να δώσετε, δεν σας συνιστώ την διαδικασία γιατί είναι και επίπονη. Επίσης, αν δεν είστε έτοιμη να “πάρετε” κάτι από αυτό, όχι να ζητήστε να πάρετε, αλλά να σας δώσουν απλόχερο, δεν το συνιστώ.
Συγκινήθηκα μαζί του γιατί δεν μου δηλώνουν συχνά τα παρακάτω:
Ευχαριστώ που με βοηθάς να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και το τι θέλω να κάνω στην ζωή μου.. Ειλικρινά..
Δεν δίστασε να το πει και στα μάτια μου. Μάγκες, ποια είμαι και προκαλώ κάτι τόσο μεγάλο;
Να΄σαι καλά, μεγάλε κάφρε. Ξέρεις εσύ.
Κάτι τέτοια μου κάνετε βρε άνθρωποι και αναρωτιέμαι γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να ζήσουμε τα καλά στην ζωή μας.