Η πραγματικότητα:
Η κοριτσοπαρέα στην παραλία με ρωτάει “Nτίνα, τι να κάνουμε. Εσύ που δουλεύεις τόσα χρόνια πες κάτι;” Δουλεύω κοντά στα πέντε χρόνια, και με όποιο περίεργο εργασιακό καθεστώς μπορείτε να φανταστείτε.
Πες ότι ήδη έχω δοκιμαστεί σε αυτή την αγορά και ότι και να πω, τα ξέρετε. Και δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό να είμαστε νέοι άνθρωποι, χωρίς ελπίδα για μέλλον στην τελική. Η μόνη ελπίδα είναι ότι όλα θα πάνε καλά και θα γυρίσει ο τροχός. Θα μου πεις ότι τι ήθελα και πήρα το ρίσκο να είμαι ελεύθερο πουλί σε μια πολύ δυσκίνητη αγορά σαν την ελληνική; To πήρα γιατί το να θυσιάσω την επαγγελματική και προσωπική μου εξέλιξη ήταν μεγαλύτερο ρίσκο. Μια πολυτέλεια. Μεγάλη ίσως.
To όνειρο:
Πριν δυόμισι χρόνια ξεκίνησα να ξαναπιάσω το όνειρο μου. Να κάνω μια δουλειά που με γεμίζει και να εκμεταλλευτώ τις όποιες ικανότητες μου στο μάξιμουμ. Έμαθα να κινούμαι, να είναι καλά τα πολλά και διαφορετικά meetings και το community.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά πρωί πρωί;
Με το που θα κλείσουν κάποιες δουλείες για καλοκαιρινή ραστώνη, θα πάω διακοπές να ξεκουραστώ και να αφιερώσω χρόνο σε ένα προσωπικό projectάκι. Για την πλάκα μου. Φίλος έθεσε deadline να είμαστε τέλη Σεπτέμβρη στον διαδικτυακό αέρα. Δεν θα πω παραπάνω.
…because dreams keep us alive.