Είναι αργά το απόγευμα. Είχε να την ακούσει μέρες και να την δει ακόμα περισσότερες. Ακούει να ξεσπά σε κλάματα στο τηλέφωνο. Δεν αντέχει να την ακούει έτσι. Το κοριτσάκι του.
Το μόνο που εκείνη ήθελε ήταν λίγο ηρεμία και μια η βόλτα στην θάλασσα. Άντε και μια αγκαλιά. Εκείνη που δεν ζητούσε ποτέ τίποτα. Πόσο δύσκολο της ήταν να ζητήσει βοήθεια και ακόμα πιο δύσκολο να την δεχτεί. Ζει την μικρή της κόλαση. Κάθε μέρα. Προσπαθεί να δραπετεύσει στον μικρό της παράδεισο και τα καταφέρνει. Τα ρισκάρει όλα για όλα.
Εκείνος, που πότε δεν έκανε το βήμα να γίνει κάτι παραπάνω στην ζωή της γιατί δεν ήταν βέβαιος για αυτό, μπαίνει στο αμάξι και πάει να την βρει να πάνε να δει την θάλασσα, να την πάρει μια αγκαλιά και ας είναι φοβερά αντιδραστικό πλάσμα. He likes her anyway.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς με δυστυχία αντί να ζήσεις την ευτυχία και αυτή κρύβεται μέσα μας, αρκεί να θυμηθούμε το που.
Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι.
Η ζωή σίγουρα είναι πολύ μικρή..για να μη τη ζεις..
Όμορφη φωτο..
Να΄σαι καλά…θα βρείς τέτοιες φωτογραφίες στο Flickr.