Halt, blogger!

Γιατί τα blogs δεν είναι συγκρίσιμα με τις εφημερίδες;

και γιατί να είναι, αφού είναι διαφορετική η φύση τους;

Όσοι μπερδεύουν την έννοια του blogging με την παραδοσιακή ενημέρωση δεν έχουν καταλάβει την φύση του. Δεν λέω όλα τα έχει ο μπαξές και η πολυφωνία είναι καλό πράγμα παρά η μονοτονία.

Θα υπάρχουν τα “ενημερωτικά” blogs, τα ανώνυμα, τα επώνυμα, τα ψευδώνυμα, τα θεματικά, τα προσωπικά, τα αναλυτικά, τα ορθά και τα κοφτά. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται την έννοια του blogging για την αναμετάδοση ειδήσεων και δελτίων τύπου και όσοι πιστεύουν ότι αυτή η μορφή είναι προσωπική έκφραση ας ανοίξει πρώτα κάνα λεξικό έστω να κάνει ένα googlάρισμα το τι σημαίνει προσωπική έκφραση πρώτα.

Επίσης, δεν μπορείς να κάνεις προσάπτεις σε ένα προσωπικό ιστολόγιο τα ίδια χαρακτηριστικά και τις ίδιες παραμέτρους όπως σε εφημερίδες, κανάλια και λοιπά παραδοσιακά μέσα.

Τέλος, αν ξανακούσω για το σκανάρισμα πολιτικών πεποιθήσεων και την εξυπηρέτηση συμφερόντων σε προσωπικούς χώρους έκφρασης, θα πω το εξής:«Big brother is around us, isn’t he?»

Άλλο προσωπικό ιστολόγιο με άποψη και άλλο εκδοτική δραστηριότητα πολλών χιλιάδων ευρώ. Να τα λέμε και λίγο με το όνομα τους τα πράγματα.

A, και κάτι ακόμα, ο επόμενος που θα μου ζητήσει να γνωρίζω κάθε προσωπικό ιστολόγιο των πολλών χιλιάδων, θα λάβει την εξής απάντηση:«I am not Google, my name is not Facebook and I do not think in 140 characters like Twitter. I am human, if you know what I mean.»

Blogs are like opinions, everyone has one.

Ον λίγον θλιβερό που ακόμα προσπαθούμε να εξηγήσουμε την διαφορά. Θέμα εκπαίδευσης από την μια, θέμα ενημέρωσης, θέμα εμπορικής εκμετάλλευσης. Το blogging δεν είναι μια νεόφερτη αρρώστια αλλά προσωπική έκφραση. Και όπως πολλές άλλες μορφές τέτοιας, έχει δημόσια μορφή.

Πώς να το πω, το να αντιμετωπίσεις έναν χώρο προσωπικό έκφρασης λες και είναι η όποια μεσημεριανή εκπομπή ή το όποιο κίτρινο  ή άλλου χρώματος φύλλο, είναι σαν να προσπαθείς να ποτήσεις ένα χωράφι με καλαμάκι. Γίνεται αλλά αποτελεσματικό δεν είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη.

Τα σέβη μου.

Υ.Γ. Ο θάνατος ενός δημοσιογράφου δεν θα έπρεπε να φέρει στο προσκήνιο το θέμα της ανωνυμίας, ψευδονυμίας ή επωνυμίας του διαδικτύου αλλά ίσως το ζήτημα της ελευθερίας του τύπου και της έκφρασης γενικότερα, όχι με αερολογίες αλλά επί ουσίας. Μιλάμε για δημοκρατία και βλέπουμε τρομοκρατία. Συγχωρέστε με τον έντονο τόνο αλλά με όσα βλέπω, ακουώ γύρω μου τους τελευταίους μήνες προβληματίζομαι ιδιαίτερα, άσχετο αν δεν το δείχνω πάντα σε αυτό τον χώρο.