Month: August 2010

E-gov: Ανάγκη πολιτικών και κοινωνικής γεφύρωσης

Αυτές τις μέρες έπεσε στα χέρια και μπροστά στα μάτια μου ενδιαφέρον paper με τίτλο «New service development in e-government: identifying critical success factors.» ( Spyros Angelopoulos, Fotis Kitsios, Thanos Papadopoulos). Θα το βρείτε εδώ. Είπα να σημειώσω δυο τρεις σκέψεις μου περί πολιτκής και κοινωνικής γεφύρωσης.

Functional walking in a governments´ building
Image by Daniela Hartmann on Flickr

Πολύ τον ακούμε τον όρο εν Ελλάδα αλλά δεν ξέρω αν όλοι μας αντιλαμβανόμαστε το τι σημαίνει e-government. Η τεχνολογία στην υπηρεσία της διακυβέρνησης, δημόσιας σφαίρας αν θέλετε, για την ομαλή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού και την διευκόλυνση σχέσεων κράτους και πολιτών. Προφανώς αυτό απαιτεί και διαφορετική, πιο συστηματική οργάνωση του υπηρεσιών του δημοσίου. Ίσως και αναδόμηση του κράτους και με αυτό δεν εννοώ κομματικές δομές. Άσχετα αν η Ελλάδα λειτουργεί σε ένα βαθμό με πελατειακές δομές κομματικής δημοκρατίας (κόμματα υπάρχουν σε όλες τις δημοκρατίες, κομματικές δημοκρατίες χαρακτηρίζονται από έντονη κομματική επιβολή παρά χάραξη πολιτικών).

Continue reading E-gov: Ανάγκη πολιτικών και κοινωνικής γεφύρωσης

Τοιχοτρεχάματα

Στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης τα νέα κυκλοφορούν γρήγορα. Πίσω από τα υπονοούμενα και μη διαφαίνονται και τα ευκόλως νοούμενα και μη. Δήλωση, ένα όμορφο και ζεστό βράδυ Κυριακής σε κάποιο φαϊσμποουκικό τοίχο (δεν λέμε σε ποιόν τοίχο) προκάλεσε έντονο φιλικό δούλεμα.

«Being in love is awesome, love is more than awesome.»

-Έχω να ακούσω νέα λέει απ΄αύριο; 😛

~ Έτσι σου’ παν; Αν σου’ παν κάτ΄ξέρανε. 😉
Τστστς, ένα στάτους με γλυκιά γεύση να ανεβάζει κανείς αμέσως υποψίες.

– Χαχαχα, οκ, πέφτει interrogation αύριο όταν προκάμω!

~ Ωχ, κατάλαβα, έχει την λάμπα της γκεστάπο αύριο…

– Ναι, ναι, θα της πετάξω και ένα γυάλισμα, για extra effectiveness 😛

~ Και την σκληρή καρέκλα φαντάζομαι…

– Tην ξύλινη με το πλαστικό κάλυμα το περδικαλί του εξήντα 😛

Ερώτηση πριν και μετά τις ανακρίσεις με άγνωστο ακόμα ερευνητικό αποτέλεσμα για τον ανακριτή: Όταν αποκαλείς το σπίτι του/ της,  «δικό σας» και αυτό είναι φυσιολογικό και στους δυο σας, τι τρέχει;

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι  εντελώς σκεμμένη. 🙂

Breeze

Επιστροφή από τις διακοπές προς το παρόν και όχι από το καλοκαίρι. Κοριτσοκουβέντες με καφέ, ακόμα και μόνο τηλεφωνικά για να κανονίσουν για αλληλοανάκριση.

– Αυτό με το «θέλω να το φωνάξω στον κόσμο» είναι κολλητικό, κοπελιά
Και ο έρωτας είναι ανάθεμα τον.

~ Άσε, την πάθαμε εκεί που δεν το περιμέναμε!! Μα είναι τόσο ωραία!!!

– Κολλητικό είναι σoυ λέω
Πολύ.

~ Excellent, έχουμε πολλά να πούμε this week, then!

«Ευτυχία είναι να είσαι άνθρωπος στην ζωή κάποιων και αυτοί στην ζωή σου», έγγραψα κάπου και εννοούσα ότι η ζωή έχει διαφορετικές αποχρώσεις όταν την μοιραζόμαστε.

Κλείνω και έρχομαι

Προς αγαπημένες εταιρίες που ταξιδεύουν από και προς προορισμούς πάσης Ελλάδος,

Kentish Town Sunset

Παίδες, κάνετε κακό στη υπογεννητικότητα και στον έρωτα, για να μη πω σε οικογένειες ολόκληρες. Σας έχουμε να μηδενίζετε αποστάσεις. Για εξηγήστε μου τώρα πως θα βρεθώ την Δευτέρα στην ομιλία Toastmasters της φίλης μου, πως να πας για μια βόλτα στο Camden, να κάτσεις για μελέτη με φίλο διδακτορικό που σε έχει βάλει στην πρίζα για να συνεχίσεις το ακαδημαϊκό σου κόλλημα και εν πας περίπτωση αν έχουμε θέμα “πιο” να το αναλύσουμε σαν άνθρωποι απευθείας. Αν με πιάνετε. Όπως και το κάνεις, ένα απευθείας το θες που και που χωρίς να διαμεσολαβούν καλώδια και οθόνες.

Α, ρε Ελλάδα, τα καλύτερα παιδιά μας έχεις διώξει στας Γαλλίας, στας Αυστρίας και ειδικά στας Αγγλίας. Θα μας φύγουν και προς την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Δεν με λυπάσαι λιγάκι; Αλήθεια την έχω βρει εδώ, πες από μια δόση μαζοχιστικής τάσης, γούστα είναι αυτά.

Κάντε κάτι με τα αεροπορικά εισιτήρια λατρευτές αεροπορικές προς και από προορισμούς εν Ελλάδι. Δε λέω όταν το σχεδιάζεις το ταξίδι από πολύ νωρίς κάτι γίνεται
αλλά στο έκτακτο. Πες πως σε έπιασε κάτι βρε αδερφέ, θες να πας για ένα καφέ και μια βόλτα τις Κυριακής τα πρωινά. Να πιεις ένα κρασί με την βροχή του Λονδίνου να αργοπέφτει. Θες να πεις «Κλείνω και έρχομαι» και να το κάνεις.

Την απόσταση μου μέσα.

Πριγκίπισσα Αιγαίου και της καρδιάς

IMG_3304
Picture by ThirdEye

Αν δεν θα ήταν νησί, θα ήταν μια όμορφη νεράιδα ενός παραμυθιού. Η Σαντορίνη, για μένα η πριγκίπισσα του Αιγαίου, αν και κοσμική σου εμπνέει μια ηρεμία που δεν συνηθίζεται σε άλλα κυκλαδίτικα νησιά. Εκεί που καίγονται τα πατουσάκια σου για να φτάσεις μέσα από την καυτή άμμο στον Περίβολο στα καταγάλανα δροσερά νερά, σε φυλά τρυφερά ένα μελτέμι. Όσο για το ηλιοβασίλεμα, δεν ξέρω αν είναι το ομορφότερο στον κόσμο, σίγουρα όμως έχει μια ιδιαίτερη αίσθηση. Όπως δύει ο ήλιος και γίνεται ένα με την θάλασσα, ζωγραφίζοντας τα πιο ζεστά χρώματα στον ουρανό, παίρνεις μια βαθιά ανάσα.
Λίγες ήταν οι μέρες μου στο μαγικό νησί.

Στα δυο στέκια μου με θυμήθηκαν και ας έχουν περάσει δυο χρόνια.

“Ένα λευκό στο τρία,” φώναξε η Κατερίνα από τις σκάλες του μαγαζιού όπου υποδεχόταν τους θαμώνες των Φηρών. Και όπως πριν δυο χρόνια το γκαρσόν με προσέγγισε για το ποτό μετά το σχόλασμα του. Κλασσικές αξίες καλοκαιριού και ας ήξερε ότι δεν θα εμφανιζόμουν.

Όπως και πριν δυο χρόνια, έκανα στάση για ένα μικρό δώρο στον εαυτό μου. Βραχιολάκι με μαργαριτάρι, ντόπια λάβα και τυρκουαζάκι. Φυλαχτό που θα κρατήσει την όμορφη αύρα του νησιού κοντά μου.

Στάση στην Μητρόπολη για να ανάψω ένα κεράκι για μια ψυχούλα που αγαπώ. Έτσι, γιατί πιστεύω πως η μαγεία της Σαντορίνης φτάνει των αγγέλων τα αυτιά και θα ακούσουν την παράκληση μου να προσέχουν εκείνη την ψυχή.

Το όνομα της…

Η νύχτα που γεννά τον Δεκαπενταύγουστο. Μια μέρα όπως τις άλλες.
Αν θα ήταν σοφιστικέ σίριαλ, η Μαρία θα ήταν το κορίτσι της διπλανής πόρτας, της γειτονιάς το αστέρι. Τα δάκρυα της τρέχουν πίσω από κλεισμένες πόρτες, συνήθως η νύχτα, άντε να τα δει και λίγο ο ήλιος όταν κάνει μια από αυτές τις βόλτες βαθύ συλλογισμού.

Είναι Δεκαπενταύγουστος και η Μαρία γιορτάζει. Δεν θα της ευχηθεί σχεδόν κανείς. Γιατί απλά σχεδόν κανείς δεν ξέρει πως την Μαρία την λένε και Μαρία. Ετοιμάζεται για λίγες μέρες σε νησί όπου να παίξει με τα κύματα του Αιγαίου και τις αχτίδες του ήλιου, θα χαζέψει τον ουρανό με τ΄άστρα. Θα ξεχάσει το κινητό πεταμένο σε μια τσάντα. Δεν θα την νοιάζει αν θα είναι καθώς πρέπει ντυμένη γιατί για εκείνη θα είναι όμορφη σαν την Αφροδίτη με μια απλή λινή φουστίτσα, και ένα εξώπλατο μπλουζάκι. Στην τσάντα λίγα ρούχα, τίποτα το σπουδαίο και κυριλάτο, κάποια βιβλία και το ipodάκι για μουσικό χαλί και το σημειωματάριο.

Η ηρεμία της Μαρίας και της κάθε Μαρίας, του κάθε Παναγιώτη αποκτά άλλη διάσταση με το άκουσμα κυμάτων και το χάζεμα του ηλιοβασιλέματος.

Το δεύτερο μου όνομα είναι Μαρία. Δεν έχουν καμία σημασία οι γιορτές. Είναι μέρες όπως όλες οι άλλες. Aυτό που έχει σημασία είναι οι άνθρωποι στην ζωή μας. Όχι οι περαστικοί, αλλά οι σταθμοί μας.

10 χρόνια σε 6 ώρες

Η ζωή δεν είναι σενάριο ταινίας, όσο και να μοιάζει κάποιες φορές και ότι κάνεις ακόμα και για το φαίνεσθαι είναι on camera και δεν μπορείς να κάνεις cut. Σεβαστή η σιωπή αλλά όταν συνοδεύεται από κραυγές επίδειξης, κάτι άλλο θέλει να πει ο ποιητής.

Χρωστάμε πρώτα στον εαυτό μας τον ίδιο να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί, μετά στους άλλους. Το πρώτο είναι προϋπόθεση για το δεύτερο. Ανάποδα δεν γίνεται, όσο μου λέει η ταπεινή εμπειρία μου. Λεπτομέρεια.

Καλοκαιρινή ραστώνη ηρεμίας παρέα με βιβλία, σημειωματάρια και φίλους. Με βρήκε το ξημέρωμα με την σκέψη πως όλα είναι μια ιδέα τελικά.

Ήθελα φέτος να μετακομίσω. Τελικά η μετακόμιση πήρε μια ενδιαφέρουσα τροπή και έγινε ταξιδάκι ψυχής. Ένα ταξίδι στο παρελθόν για να διαλέξεις τι θες να έχεις μαζί σου στο παρόν σου και το μέλλον σου.

Μεγάλωσα απότομα ξαφνικά. Κατάλαβα το τι έζησα στα σχεδόν δέκα χρόνια νεαρής ενήλικης ζωής.

Μαλάκα, έχεις ζήσει, όχι αστεία. Έχεις κουραστεί και έχεις βρει δυνάμεις για να συνεχίσεις. Έχεις στενοχωρηθεί και έχεις χαμογελάσει. Έχεις ερωτευτεί, έχεις αγαπήσει.

Κλείνω την ντουλάπα. Πέρασαν έξι ώρες. Βλέπω τις εφτά σακκούλες γεμάτες αναμνήσεις, τις πάω στο κάδο. Ανεβαίνω την σκάλα τους σπιτιού. Κλείνω την πόρτα και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Χαμογελάω.

Κοπελιά, πάμε! 🙂

Cool φιλο-γκομενάκι

Την βλέπεις δυο φορές τυχαία. Μετά από καιρό κονέ εις τα facebookία. Σου αρέσει ο τρόπος της. Μιλάτε. Αρχικά φιλικά. Την φλερτάρεις διακριτικά. Ανταποκρίνεται. Γίνεται πιο ερωτική η κουβέντα σας. Σου αρέσει. Αλλά διστάζεις να την συναντήσεις. Εκείνη γίνεται πιο χαλαρή. Ασυνήθιστα χαλαρή, αν σκεφτείς ότι δεν την ξέρεις καν. Σε προκαλεί και κάνεις πίσω. Το πας στο φιλικό και δεν σου βγαίνει. Εκείνη αντιδρά πολύ cool.

Γιατί; Eμ, γιατί η τύπισσα έχει απομακρύνει τα ηλίθια στερεότυπα που έχεις στο κεφάλι σου. Ζει κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία. Μπορεί να μιλήσει μαζί σου για το πόσο σε γουστάρει αλλά και να μάθει περισσότερα για σένα λες και είναι φιλαράκι που πίνετε μπίρες ένα βράδυ καλοκαιριού.

Ενώ την γειώνεις για πολλοστή φορά. Εκείνη απλά χαμογελά με σιγουριά και σκέφτεται πόσο φοβάσαι τον εαυτό σου. Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος.

Ακόμα να την πάρεις τηλέφωνο να της πεις να βρεθείτε για καφέ ρε; Ξεκόλλα! 🙂