Η σύγχρονη αμαζόνα πόλης δεν μένει από λάστιχο αλλά από τακούνι.
Τι να κάνω, παίδες, είπα να κυκλοφορήσω καθώς πρέπει με φουστίτσες, φορεματάκια και τακούνι. Εξαιρετικά δύσκολο φέτος να βρεις ένα κομψό παπούτσι, έχω να πω.
Σημειώση για τα αγόρια: Ξέρω δεν νιώθετε τον πόνο μου.
Σημείωση για και όσους με γνωρίζουν λίγο: Θα απορείτε πως το τζινάκι all-starάκι μεταμορφώθηκε σε αμφίεση κανονικού κοριτσιού- Hello, guys, I’m a girl!
Σημειώση για φίλους: Ναι, ξέρω, πρέπει να το κάνω πιο συχνά αυτό! 😉
Όσο περίμενα λοιπόν να μαστορέψει ο τσαγκάρης τα ταλαιπωρημένα τακούνια, θυμήθηκα το πως με φώναζαν στο σχολείο. Little foot. Φοράω νούμερο 36. Εξαιρετικά δύσκολο νούμερο, όσο χαριτωμένο και τα ακούγεται αυτό. Στις εκπτώσεις δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις αυτό το νούμερο. Όσο τρέχει η κανονική σεζόν, επίσης, δύσκολο, γιατί το 36 περιορίζεται πάντα σε κομμάτια και σε σχέδια. Αδικία για μικρά ποδαράκια. Δράμα η κατάσταση σας λέω, Οπότε όταν βρω ένα ζευγάρι με το καλό, το προσέχω και χαίρεται μακροζωία στην γκαρνταρόμπα μου.
Αυτά για το δόλιο το 36. Δύσκολοι καίριοι για μικρά ποδαράκια που αναζητούν το γοβάκι, το τακουνάκι της σύγχρονης σταχτοπούτας του 21ου αιώνα, πίνοντας ένα ποτήρι Bellini (cocktail σαμπάνιας), ένα απόγευμα σε ένα δροσερό κάπου στην Αθήνα όπου οι θερμοκρασίες είναι αυξημένες σε πολλά επίπεδα.
xaxaxa η άτιμη η εξέλιξη.. φαίνεται μεγαλώνουν τα ποδαράκια.. εγώ φόραγα 36.. μμμμ στη πρώτη δημοτικού μάλλον.. αργότερα φόραγα 45.. και θα μπορούσαν να με φωνάζουν μποζο.. κι εγώ δεν έβρισκα εύκολα στο νούμερο μου.. αλλά μια και η νέα γενιά φαίνεται ψηλώνει περισσότερο.. τώρα πια βρίσκω εύκολα.. :):)
το ωραίο το είχε πει πωλητής σε κατάστημα αθλητικών.. είπα μετά από 30 τόσα χρόνια να πάρω βατραχοπέδιλα για μια υποβρύχια δουλειά.. δοκίμασα κάποια 44-45 και με εσφυγκαν φρικτά.. “έχετε μεγαλύτερα;” ρώτησα.. “αν δε σας κάνουν αυτά.. μάλλον δε τα χρειάζεστε” μου απάντησε.. :):)
την καλησπέρα μου :):)
(αλήθεια γιατί δε μπαίνουν τόνοι;) :):)
Γειά σου koulpa! Δύσκολο πράγμα το παπούτσι…έβαλα τόνους αν μου επιτρέπεις. 🙂