Η νύχτα που γεννά τον Δεκαπενταύγουστο. Μια μέρα όπως τις άλλες.
Αν θα ήταν σοφιστικέ σίριαλ, η Μαρία θα ήταν το κορίτσι της διπλανής πόρτας, της γειτονιάς το αστέρι. Τα δάκρυα της τρέχουν πίσω από κλεισμένες πόρτες, συνήθως η νύχτα, άντε να τα δει και λίγο ο ήλιος όταν κάνει μια από αυτές τις βόλτες βαθύ συλλογισμού.
Είναι Δεκαπενταύγουστος και η Μαρία γιορτάζει. Δεν θα της ευχηθεί σχεδόν κανείς. Γιατί απλά σχεδόν κανείς δεν ξέρει πως την Μαρία την λένε και Μαρία. Ετοιμάζεται για λίγες μέρες σε νησί όπου να παίξει με τα κύματα του Αιγαίου και τις αχτίδες του ήλιου, θα χαζέψει τον ουρανό με τ΄άστρα. Θα ξεχάσει το κινητό πεταμένο σε μια τσάντα. Δεν θα την νοιάζει αν θα είναι καθώς πρέπει ντυμένη γιατί για εκείνη θα είναι όμορφη σαν την Αφροδίτη με μια απλή λινή φουστίτσα, και ένα εξώπλατο μπλουζάκι. Στην τσάντα λίγα ρούχα, τίποτα το σπουδαίο και κυριλάτο, κάποια βιβλία και το ipodάκι για μουσικό χαλί και το σημειωματάριο.
Η ηρεμία της Μαρίας και της κάθε Μαρίας, του κάθε Παναγιώτη αποκτά άλλη διάσταση με το άκουσμα κυμάτων και το χάζεμα του ηλιοβασιλέματος.
Το δεύτερο μου όνομα είναι Μαρία. Δεν έχουν καμία σημασία οι γιορτές. Είναι μέρες όπως όλες οι άλλες. Aυτό που έχει σημασία είναι οι άνθρωποι στην ζωή μας. Όχι οι περαστικοί, αλλά οι σταθμοί μας.
χαχαχα το pa του koulpa.. είναι συντόμευση του παναγιώτης.. όντος το δεύτερο όνομά σου είναι μαρία;.. (τρίτο έχεις;):):)
χρόνια μας πολλά οπως και να έχει :):)
Χρόνια σου πολλά! Πέρα από τρία μάτια διαθέτω και τρία ονόματα. Το δεύτερο είναι πραγματικά Μαρία. 🙂
χαχαχα να ρωτήσω και το τρίτο;.. η να περιμένω την ημέρα της γιορτής;.:):)
ή εννοέι το επίθετο; :):)
Άσε το τρίτο δεν έχει σημασία…και δεν εννοώ το επίθετο. 🙂