Αν δεν θα ήταν νησί, θα ήταν μια όμορφη νεράιδα ενός παραμυθιού. Η Σαντορίνη, για μένα η πριγκίπισσα του Αιγαίου, αν και κοσμική σου εμπνέει μια ηρεμία που δεν συνηθίζεται σε άλλα κυκλαδίτικα νησιά. Εκεί που καίγονται τα πατουσάκια σου για να φτάσεις μέσα από την καυτή άμμο στον Περίβολο στα καταγάλανα δροσερά νερά, σε φυλά τρυφερά ένα μελτέμι. Όσο για το ηλιοβασίλεμα, δεν ξέρω αν είναι το ομορφότερο στον κόσμο, σίγουρα όμως έχει μια ιδιαίτερη αίσθηση. Όπως δύει ο ήλιος και γίνεται ένα με την θάλασσα, ζωγραφίζοντας τα πιο ζεστά χρώματα στον ουρανό, παίρνεις μια βαθιά ανάσα.
Λίγες ήταν οι μέρες μου στο μαγικό νησί.
Στα δυο στέκια μου με θυμήθηκαν και ας έχουν περάσει δυο χρόνια.
“Ένα λευκό στο τρία,” φώναξε η Κατερίνα από τις σκάλες του μαγαζιού όπου υποδεχόταν τους θαμώνες των Φηρών. Και όπως πριν δυο χρόνια το γκαρσόν με προσέγγισε για το ποτό μετά το σχόλασμα του. Κλασσικές αξίες καλοκαιριού και ας ήξερε ότι δεν θα εμφανιζόμουν.
Όπως και πριν δυο χρόνια, έκανα στάση για ένα μικρό δώρο στον εαυτό μου. Βραχιολάκι με μαργαριτάρι, ντόπια λάβα και τυρκουαζάκι. Φυλαχτό που θα κρατήσει την όμορφη αύρα του νησιού κοντά μου.
Στάση στην Μητρόπολη για να ανάψω ένα κεράκι για μια ψυχούλα που αγαπώ. Έτσι, γιατί πιστεύω πως η μαγεία της Σαντορίνης φτάνει των αγγέλων τα αυτιά και θα ακούσουν την παράκληση μου να προσέχουν εκείνη την ψυχή.
Καλό χειμώνα…
Καλό καλοκαίρι…μεχρί τώρα είχαμε καύσωνα 🙂