Είναι Αύγουστος, σαν σήμερα καλή ώρα. Έτρεχα γρήγορα από την δουλειά σπίτι. Τι έτρεχα δηλαδή, άρπαξα άρον άρον ένα ταξί από την Εθνική Άμυνα. Γρήγορο ντουζάκι για φρεσκάρισμα και φύγαμε για το αεροδρόμιο Προορισμός: Λονδίνο. Λίγες μέρες να ξεχάσω τα πάντα, να ξεχάσω την δουλειά που με είχε απορροφήσει, να ξεχαστώ με νέες εικόνες, νέα ερεθίσματα. Θυμάμαι πως μόλις τακτοποίησα την κούτα Virginia στην τσάντα μου, όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Εσύ στην γραμμή για να μου πεις πόσο όμορφα πέρασες και να μου ευχηθείς καλό ταξίδι. Έχεις έναν μοναδικό τρόπο να κάνεις τα μικρά μεγάλα, τα ασήμαντα σημαντικά και τις λεπτομέρειες ουσία. Δεν ξέρω πως το κάνεις, αλλά το κάνεις. Να΄ ξέρες μονάχα πόσο χαρούμενη ήμουν για εκείνο το απλό τηλεφώνημα. Σου έστειλα μετά μια φωτογραφία που έδειχνε την αναμονή μου στο check-in.
Χαρακτηριστικά σου λέω «Έλα μου» ή «Πες μου» όταν καλείς, λες και μοιράζουμε την καθημερινότητα μας, αν και δεν την μοιραστήκαμε ποτέ παρά μόνο στην σκέψη.
Χαμογελάω όταν το σκέφτομαι.
Σαν υποβρύχιο βανίλιας με δροσερό νεράκι η ανάμνηση, όπως με καλοσώριζε το καλοκαίρι μικρή.
