Ήταν φθινόπωρο και σε ένα φοιτητικό σπίτι κάπου στην Βιέννη, παρέα επιτραπέζια και τσαΪ μια μικρή μαθήτρια λυκείου μαθαίνει από τους φίλους του μεγαλύτερου αδερφού για το πως αλλάζουν τα πράγματα στην Ελλάδα αργά και βασανιστικά. Η μαθήτρια ήμουν εγώ, γλυκά δεκάξι. Τότε σημείωνα σε σημειωματάρια, το λεγόμενο «pen and paper». Σήμερα, μόνιμη παρέα στην τσάντα, ένα σημειωματάριο και η φωτογραφική μηχανή. Έκταση του χαρτιού έγιναν το laptop και το blog. Μοιράζομαι όσα παρατηρώ στον κόσμο απλά με περισσότερο κόσμο, με κόσμο που ίσως δεν θα ανταλλάξω ποτέ κουβέντα, ίσως δεν γνωρίσω ποτέ, ίσως δεν αντιληφθώ ποτέ τις σκέψεις του παρά μόνο την παρουσία του.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια, η ματιά από Αθήνα βλέπει τα πράγματα να συνεχίζουν να κινούνται αργά και βασανιστικά για τους νέους ειδικά αλλά και γενικά σε τούτο εδώ τον τόπο, που πάντα εξήγαγε τα ταλέντα και τα μυαλά του σε άλλες χώρες, τα χάριζε απλόχερα. Τόσο απλόχερα που δεν περίμενε να επιστρέψουν, δεν περίμενε να έρθουν κάποιοι άλλοι να γεμίσουν το κενό και δεν φρόντισε και ποτέ να το γεμίσει ή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να γεμίσει το κενό, που μεγάλωνε διαρκώς.
Το παλέψαμε σχεδόν μια δεκαετία. Καιρός λοιπόν, να ανοίξουμε τα φτερά μας, να πετάξουμε και προς άλλα μέρη, να δούμε, ακούσουμε και μάθουμε νέα πράγματα. Να ζήσουμε νέες εμπειρίες για να τις μοιραστούμε.
Με άλλα λόγια, ήρθε και για μένα η στιγμή να κάνω το επόμενο βήμα. Δεν αποσύρομαι από την Ελλάδα εντελώς αλλά παραμένει ένα «παράρτημα». Βάση μου ήταν έτσι και αλλιώς πάντα οι άνθρωποι. Δουλεύω επιλεκτικά κάποια projects που με ενδιαφέρουν από Ελλάδα. Δεν φεύγω ακόμα και όχι εντελώς. Having a third eye watching here anyway. 😉
Το σύντομο μήνυμα μου για κάθε νέο άνθρωπο με διάθεση να δημιουργήσει «κάτι»
Number 1, giving one more try.
Number 2, being serious about what you are doing and loving.
Number 3, having a so called work ethic.
Last but not least, making ideas happen.
Υ.Γ. Χθες ήταν αν όχι το τελευταίο Jelly talks, σίγουρα ένα από τα τελευταία το όποιο είχα και έχω την τιμή να συνοργανώνω με την κοινότητα. Αλλά για αυτό θα γράψω αλλού και αργότερα. 🙂
WTF??
Για καλό sis, ότι κι αν κάνεις να είναι για καλό!! -αν κι είμαι σίγουρος οτι οι επιλογές σου σε πάνε ένα βήμα μπροστά πάντα!!-
@dealsend Η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της. Είμαι παιδί που ήρθε από άλλη χώρα να τιμήσει και να γνωρίσει την δεύτερη μου πατρίδα. Οι δυσκολίες πολλές. Η υπέρβαση μονιμότητα. Το επόμενο βήμα μου δεν στεγάζεται αποκλειστικά σε ελληνικό έδαφος αλλά με ελληνικό θάρρος, όπως το έμαθα από την μητέρα μου και δεν με σταματά στις δυσκολίες. Έμαθα να χορεύω και να στέκομαι με τα δυο μου πόδια γερά και το έμαθα σαν φοιτήτρια στην Ελλάδα. Είμαι όμως νέα και πρέπει να μάθω να πετάξω. Δεν φεύγω ακόμα άλλωστε ούτε εντελώς αλλά να κάνω ένα όνειρο πραγματικότητα γιατί για τα όνειρα μας ζούμε. 🙂
με δύναμη και ομορφιά για τα όνειρά σου 🙂
@cortilinux Να είσαι καλά! Σε έχω χάσει τελευταία και αναρωτήθηκα που είσαι. 🙂
Τί έγινε βρε κοπέλα, γιατί έτσι;
@Sugarenia Όταν νιώσεις έτοιμος να κάνεις το επόμενο βήμα, το κάνεις. Έτσι είναι οι δημουργικοί άνθρωποι. Νιώθουν, εκφράζονται, αναλαμβάνουν δράση και πραγματοποιούν. Τα όνειρα μας είναι να τα ζούμε. 😉
και γω μάλλον σε κάνα χρόνο θα την κάνω για έξω γιατί δύσκολα αυτά που θέλω γίνονται στην ελλάδα. κάπου έχω βαρεθεί κι όλη αυτή την γραφειοχαρτούρα. και βασικά έχω βαρεθεί να μου ζητάνε ότι πιο άκυρο για να βρω δουλειά.
όπου γης και πατρίς.. καλά να είσαι.. και να δημιουργείς και να χαίρεσαι όπου μπορείς και θέλεις.. η αλήθεια είναι ότι η δημιουργία στην ελλάδα τιμορήται αυστηρά.. μόνο σαν αεριτζής μπορείς να βρείς άκρη.. σαν μέρος του προβλήματος.. αλλιώς είσαι αποδιοπομπαίος.. :):)
το καλό είναι ότι δε χρηάζεται να αλλάξει η σχέση μας.. άρκή μια σύνδεση κάπου στο κόσμο.. :):)
την καληνύχτα μου :):)
@koulpa 🙂 Να είσαι καλά!