Τρεις παρά τα ξημερώματα. Αντίδραση σε χρόνο μηδέν. Αν και κυριαρχεί κούραση, τα αντανακλαστικά λειτουργούν πλήρως στην ανάγκη. Στο άλλο άκρο της γραμμής, η μικρή.
Ακούει το κλάμα της στο ακουστικό, ανάβει τσιγάρο. Την ηρεμεί για να κοιμηθεί. Πρέπει να κοιμηθεί η μικρή. Είναι ήδη εξαντλημένη από το κλάμα. Την ακούει και την επόμενη μέρα να του λέει:”Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ.”
Την μαζεύει όπως μαζεύουν τα παιδάκια από τους παιδικούς σταθμούς και τα σχόλια. Την πήρε αγκαλιά, φροντίζει να φάει κατιτίς γιατί πάλι είχε μείνει με δυο καφέδες όλη μέρα. Βλέπει το βλέμμα της να χάνεται και να δακρύζει. Την βλέπει πως τρέμει και πως δεν είναι καλά.
Δεν την αφήνει. Τελικά κοιμάται αλλά νιώθει την ανησυχία της την νύχτα. Την κρατά για να χαλαρώσει και να μη φοβάται, να νιώσει μια ανθρώπινη παρουσία, την παρουσία του κοντά της.
Delay is the antidote for anger.
15, 17, 23, 27, 28, 38
Περασμένα μεσάνυχτα. Εκεί που είσαι δεν είναι ακόμα. Με ένα χέρι προσπαθώ να σου πληκτρολογήσω πέντε αράδες. Δεν τα καταφέρνω και χρησιμοποιώ και το άλλο. Το έχω δεμένο τώρα τα βράδια. Μόνο τότε για να μην καταλάβει κανείς κάτι την ημέρα. Πονάω. Δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο, το χέρι ή η καρδιά μου για σένα. Ίσως το δεύτερο. Αλλά τι σημασία έχει αφού δεν νιώθεις ούτε να με ρωτήσεις τι κάνω, ούτε να με αναζητήσεις.
Ο ύπνος με επισκέπτεται πριν χαράξει. Με βρίσκει κλαίγωντας και με λυπάται τόσο ώστε να απλώσει το χέρι του και να μου κλείσει τα κόκκινα από το κλάμα μάτια, στεγνώνει τα δάκρυα και με σκεπάζει. Μου στέλνει έναν καλό άγγελο να με προσέχει όσο κοιμάμαι και λίγο παραπάνω.
Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω, ματάρες μου. Δεν υπάρχουν απλά τους νιώθουμε κοντά μας γιατί η παρουσία τους και μόνο απαλύνει την ψυχή.
Έναν άγγελο σου στέλνω και εγώ με την δύναμη της καρδιάς. Δεν έχω κάτι παραπάνω να δώσω. Ξέρω πως σε τρομάζει. Μην φοβάσαι, μάτια μου. Άνοιξε την καρδία σου μοναχά.
…έμεινα εδώ να μην σου λείψει τίποτα, έμεινα εδώ να μην φοβηθείς
Έκανα σήμερα, αυτό το μουντό απόγευμα Κυριακής, παρέα με ζεστό καφέ μια διαδικτυακή βόλτα και έπεσε το βλέμμα μου σε δυο ξεχωριστά κείμενα, ίσως περισσότερο χρωματισμένα με συναίσθημα απ’ότι αντέχει μια γκρίζα πραγματικότητα πέραν της οθόνης.
μια καθαρότητα στο βλέμμα κι ένοιωθες να υπάρχει ένα τρομερό άνοιγμα καρδιάς, μιας καρδιάς έτοιμης ν’ αγκαλιάσει όποιον θα το ήθελε
Ξέροντας πως ό,τι γίνεται με αγάπη – όχι με έρωτα- είναι στη θέση του, είναι σωστό
Σκέφτηκα τον καλό φίλο που τώρα και ένα χρόνο δεν έφυγε από το πλάι μου. Δεν άφηνε κλήση αναπάντητη και θα έβρισκε τρόπο να ανοίξει μια σπιθαμή στον τοίχο που έχτιζα γύρω μου, πάντα θα έβρισκε χρόνο να ακούσει ακόμα και όταν τον αδικούσα (θα μιλούσαμε μετά για την αδικία όταν θα ήμουν καλύτερα). Θυμήθηκα τι μου είπε ένα πρωινό μέσα στην πίεση και το άγχος της δουλειάς, κάτι παρόμοιο με όσα έγραψε ο Παραμυθάς. Δάκρυσα.
Έρχεται, λοιπόν, κουβαλώντας όλα αυτά σε σένα κι εσύ νοιώθεις στοργή γι’ αυτήν. Έρχεται με όλα αυτά που τη βαραίνουν και τη βασανίζουν για να σου τα πει, για να την ακούσεις. Και καθώς στα λέει και εσύ την ακούς αληθινά τότε, κάτι συμβαίνει.
Πόση σημασία έχει να πάρει πέντε λεπτά να ακούσεις απλά; Όσο και να σε πιέζει και σε ενοχλεί ο λιγμός στο ακουστικό σου.
Μερικές φορές οι προσπάθειες είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας.Περνώντας μέσα από τη ζωή δίχως εμπόδια να μας ταλαιπωρούν δεν θα είμασταν τόσο δυνατοί όσο θα έπρεπεκαι δεν θα πετούσαμε ποτέ.
Έκανα μια αρκετά μεγάλη εισαγωγή να απευθύνω σε έναν αόρατο αναγνώστη που δεν αντέχει να ακούσει τον λιγμό στο ακουστικό, που μιλά για σεβασμό και μιλά για μέτρημενα λόγια τα εξής:
Όσο μετρημένα και να είναι τα λόγια, το ανθρώπινο συναίσθημα ευτυχώς δεν είναι και μας κρατά ζωντανούς, φωτίζει τις ζωές μας και όταν έρθει κάποιος και σου ανάψει ένα μικρό φωτάκι μην τον πνίξεις δώσε του χώρου.
Υ.Γ. Ένας φίλος έχασε πρόσφατα την μητέρα του. Δεν είμαστε πολύ κοντά, αλλά όταν το έμαθα δάκρυσα. Δεν την ήξερα. Ξέχασα τον θυμό μου για εκείνον και του έστειλα την σκέψη μου, όπως έκανα πάντα άλλωστε από τότε που τον ξέρω.
Το βίντεο το βρήκα στους Μαμά…δες Μπαμπά…δες και το είδα παρέα με την δική μου Μαμά στα 5 λεπτά διάλειμμα από δουλειά που απαιτεί συγκέντρωση.
Έτσι για να δείξουμε πως δεν έχουμε ξεχάσει τους γονείς μας όσο ανεξάρτητες ζωές ζούμε σαν μεγάλα πλέον παιδιά και να τους θυμίσουμε πως μας χαίρονται πιο πολύ και πιο ουσιαστικά όταν ζούμε τις ζωές μας συνειδητά.
Ο όμορφος γόης, πρίγκιπας παραμυθιού και ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας. Θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένο ζευγάρι βγαλμένο από ταινία χολιγουντιανής κοπής. Δεν ήταν όμως ποτέ. Απλά εκείνο το κορίτσι έγινε γυναίκα και εκείνος ο γόης έχασα το επεισόδιο ενηλικίωσης της σε όλα τα επίπεδα.
Τι σκέφτεται εκείνη μετά την τελευταία τους κουβέντα: Δεν θα σε θεωρήσει ποτέ πολύ δικό του άνθρωπο. Δεν σε νοιάζει. Είσαι εκεί. Μέρα- νύχτα. Προσωπικά είσαι φύλακας άγγελος, το αόρατο χέρι που απλώνεται για να του δώσει στήριξη. Επαγγελματικά είσαι το χαλί που πατάει, το μαγικό ραβδί που τα κάνει όλα απλά. Κάνεις τα αδύνατα δυνατά ξενυχτώντας. Δεν σε νοιάζει. Αρκεί να είναι εκείνος καλά. Χάνεις.
Θα σου πει ευχαριστώ στα λόγια. Δεν θα στο πει ποτέ στα μάτια. Θα συνεχίζεις να είσαι εκεί και ας μην το ζήτησε. Ακριβώς επειδή έχει όμως την αγάπη και στήριξη σου τόσο δεδομένες, δεν θα σου συγχωρέσει όταν θα προστατέψεις τον εαυτό σου, όταν θα πάψεις να του βγάζεις συγχωροχάρτι.
Θα σου πει ότι παρασύρεσαι, θα διαφωνήσει μαζί σου, γιατί έτσι έχει μάθει και τον έχεις μάθει. Έτσι ήταν εξ αρχής η σχέση σας
Ο Θεός να την κάνει σχέση, φιλία. Τόσο μονόπλευρο είναι αυτό που σας δένει και αποφάσισες επιτέλους μετά από πολλά χρόνια τυφλής πίστης και αφοσίωσης να φέρεις την ισορροπία μεταξύ σας. Να δείξεις την πραγματική δύναμη σου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά βαρέθηκες να του ανεβάζεις το ηθικό. Ποιο ηθικό;
None of my business, του λες και εκείνος δεν καταλαβαίνει πως πέταξε ένα πολύτιμο ακατέργαστο διαμάντι στα σκουπίδια επειδή δεν γυάλιζε. Ότι γυαλίζει, δεν είναι χρυσός.
Ο γόης μας σκέφτεται λίγο λιγότερο αναλυτικά, δεν το παίρνει λόγω υπέρτατου εγωισμού: Εκείνη σε συγχώρεσε για όλα τα «Όχι» σου και πάλεψε για το κάθε «Ναι» σας. Μήπως είναι σειρά σου, να πάρεις εκείνο τον αριθμό και να της πεις να πάτε εκείνη την βόλτα που της χρωστάς χρόνια; Δεν θα το κάνεις, γιατί δεν τα έχεις το θάρρος για κάτι τέτοιο. Το θάρρος και την μεγάλη καρδιά μεταξύ σας τα έχει εκείνη. Πάντα τα είχε. Το παρατράβηξες και το ξέρεις.
It must have been love, but it is over now…Next, guys!
