Έκανα σήμερα, αυτό το μουντό απόγευμα Κυριακής, παρέα με ζεστό καφέ μια διαδικτυακή βόλτα και έπεσε το βλέμμα μου σε δυο ξεχωριστά κείμενα, ίσως περισσότερο χρωματισμένα με συναίσθημα απ’ότι αντέχει μια γκρίζα πραγματικότητα πέραν της οθόνης.
Το ένα είναι του Παραμυθά, Το κοριτσάκι που φωνάζε βοήθεια.
μια καθαρότητα στο βλέμμα κι ένοιωθες να υπάρχει ένα τρομερό άνοιγμα καρδιάς, μιας καρδιάς έτοιμης ν’ αγκαλιάσει όποιον θα το ήθελε
Ξέροντας πως ό,τι γίνεται με αγάπη – όχι με έρωτα- είναι στη θέση του, είναι σωστό
Σκέφτηκα τον καλό φίλο που τώρα και ένα χρόνο δεν έφυγε από το πλάι μου. Δεν άφηνε κλήση αναπάντητη και θα έβρισκε τρόπο να ανοίξει μια σπιθαμή στον τοίχο που έχτιζα γύρω μου, πάντα θα έβρισκε χρόνο να ακούσει ακόμα και όταν τον αδικούσα (θα μιλούσαμε μετά για την αδικία όταν θα ήμουν καλύτερα). Θυμήθηκα τι μου είπε ένα πρωινό μέσα στην πίεση και το άγχος της δουλειάς, κάτι παρόμοιο με όσα έγραψε ο Παραμυθάς. Δάκρυσα.
Έρχεται, λοιπόν, κουβαλώντας όλα αυτά σε σένα κι εσύ νοιώθεις στοργή γι’ αυτήν. Έρχεται με όλα αυτά που τη βαραίνουν και τη βασανίζουν για να σου τα πει, για να την ακούσεις. Και καθώς στα λέει και εσύ την ακούς αληθινά τότε, κάτι συμβαίνει.
Πόση σημασία έχει να πάρει πέντε λεπτά να ακούσεις απλά; Όσο και να σε πιέζει και σε ενοχλεί ο λιγμός στο ακουστικό σου.
Στο ίδιο πνεύμα κείμενο του Δημήτρη Καραβασίλη, Βοήθησες Την Πεταλούδα.
Μερικές φορές οι προσπάθειες είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας.Περνώντας μέσα από τη ζωή δίχως εμπόδια να μας ταλαιπωρούν δεν θα είμασταν τόσο δυνατοί όσο θα έπρεπεκαι δεν θα πετούσαμε ποτέ.
Έκανα μια αρκετά μεγάλη εισαγωγή να απευθύνω σε έναν αόρατο αναγνώστη που δεν αντέχει να ακούσει τον λιγμό στο ακουστικό, που μιλά για σεβασμό και μιλά για μέτρημενα λόγια τα εξής:
Όσο μετρημένα και να είναι τα λόγια, το ανθρώπινο συναίσθημα ευτυχώς δεν είναι και μας κρατά ζωντανούς, φωτίζει τις ζωές μας και όταν έρθει κάποιος και σου ανάψει ένα μικρό φωτάκι μην τον πνίξεις δώσε του χώρου.
Υ.Γ. Ένας φίλος έχασε πρόσφατα την μητέρα του. Δεν είμαστε πολύ κοντά, αλλά όταν το έμαθα δάκρυσα. Δεν την ήξερα. Ξέχασα τον θυμό μου για εκείνον και του έστειλα την σκέψη μου, όπως έκανα πάντα άλλωστε από τότε που τον ξέρω.
One thought on “5 λεπτά για μια ανάσα”