~ Mη μου πεις ότι δεν παίζει ρόλο η ηλικία σου, το φύλο σου κι η εθνικότητά σου για όσα βλέπεις, ακούς, ζεις στην Ελλάδα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι αξιοπρεπής και ικανοποιημένη με τις επιλογές σου, και μέχρι στιγμής τα καταφέρεις,νομίζω. Πότε φεύγεις;
– Σύντομα.
Μεταμεσονύχτιος διάλογος με φίλο.
Τα πράγματα δεν είναι τώρα δύσκολα στην Ελλάδα. Πότε δεν ήταν άραγε;
Έλλειμμα κοινωνικής παιδείας θα πει ο παρατηρητής. Δεν μας ορίζουν οι οικονομικές αγορές, είπε ο φίλτατος Bono στο ΟΑΚΑ. Μας χαρακτηρίζουν οι αξίες μας, «core values», όπως λέμε και στα αγγλικά.
Για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα: Το θέμα της παιδείας και των αξιών, δεν είναι φλέγον ζήτημα μόνο στην Ελλάδα, συχνά πρώτο θέμα σε διεθνή μέσα (στα εγχώρια έπαψα να δίνω ουσιαστική σημασία τώρα και καιρό), είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Απλά, είμαστε λαός με πάθος και το βιώνουμε λίγο πιο έντονα.
Έχει περάσει καιρός από την τελική μου απόφαση να φύγω. Περνά ο καιρός και βλέπω τον εαυτό μου σαν ταινία να κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες για να φύγει.
Το όραμα μου, αρχίζει να έχει ουσιαστική υπόσταση. Σημαίνει πως το μικρό λιθαράκι που έχω ονειρευτεί ψάχνει χρόνο και χώρο, λιμάνι να αράξει και να μεγαλώσει.
Το κοινωνικό μου image, λέει πως με διακρίνουν τσαμπουκάς, πείσμα, και ένας περίεργος ρομαντικοιδεαλισμός με πάθος
και όμως δεν αρκούν να μείνω Ελλάδα.
Όλα αυτά είναι ένας μεγάλος πρόλογος για μια μικρή ερώτηση, που δεν ξέρω αν έχει ικανοποιητική απάντηση:
Δώστε μου έναν σοβαρό λόγο να μείνω Ελλάδα;
Ανατρέπω το ερώτημα «Γιατί ήρθες Ελλάδα;» που μου γίνεται στα σχεδόν δέκα χρόνια που βρίσκομαι εδώ. Ήρθα με όνειρα, για να σταθώ στα πόδια μου, για να μάθω το άλλο μισό της διπλής (ευρωπαϊκής) μου ταυτότητα με αγάπη προς τον τόπο. Όχι με τις πλάτες άλλων (όπως συνηθίζεται στην χώρα μας), με τις δικές μου, που ώρες ώρες τις νιώθω να έχουν γεράσει πριν την ώρα τους. Η αγάπη για την δουλειά ανεβάζει την αδρεναλίνη, ξεχνώ οτιδήποτε αρνητικό και την κούραση, η όποια επανέρχεται όταν πέφτω για ύπνο.
Απότομο και συναισθηματικά φορτισμένο τέλος σε ένα κείμενο που χαλάει την εικόνα του τσαμπουκά, αλλά σίγουρα δεν χαλάει την εικόνα του (νέου) ανθρώπου πίσω από την οθόνη…
Nα μιλήσω, κύριε Πρωθυπουργέ, για τα προβλήματα, να σας προτείνω και λύσεις για «να φτιάξουμε την Ελλάδα που θέλουμε». Αναρωτίεμαι όμως, αν μπορείτε να μου δώσετε μια ικανοποιητική απάντηση, ένα κίνητρο. Πολύ φοβάμαι πως δεν είμαι μόνη με αυτή την σκέψη.
Ο μόνος λόγος να μείνεις Ελλάδα είναι για να την βοηθήσεις να γίνει καλύτερη… Αυτή η βοήθεια απαιτεί πολύ χρόνο, πολύ υπομονή, και πολύ κόπο….! Ο χρόνος είναι αναγκαίος γιατί μιλάμε για ριζική αλλαγή νοοτροπίας όταν μιλαμε για μεγάλες αλλαγές σε έναν τόπο. Η υπομονή είναι απαραίτητη γιατί πάντα κάτι γίνεται και σε γυρνάει μερικά βήματα πίσω και ο κόπος είναι αυτονόητα απαραίτητος σε κάθε μεγάλη προσπάθεια!!! Βέβαια υπάρχει και η άποψη του Homer Simpson ότι η προσπάθεια είναι το πρώτο βήμα προς την αποτυχία. Αν πιστεύεις σε κάτι τέτοιο δεν εχεις κανένα λόγο να μένεις σε ένα καράβι που μπάζει νερά!!!!!!
Ότι είμαι ακόμα εδώ, και δεν τα παράτησα με την πρώτη ευκαιρία λέει κάτι. Να γίνει καλύτερη, αλλά γιατί να μείνω. Ζήτησα ένα σοβαρό λόγο. Δεν ζήτησα όραμα. Αυτό το έχω.
Για μένα δεν υπάρχει σοβαρότερος λόγος απο το να είσαι μέλος και να απολαύσεις την υλοποίηση ενός στόχου ή ενός όραματος…. Ειδικά όταν το όραμα σχετίζεται με την πατρίδα μου και κυρίως με τον τόπο όπου θα ήθελα να μεγαλώσουν τα παιδιά μου τότε το όραμα γίνεται στόχος της ζωής μου! Το ότι δεν τα παράτησες εσύ ή εγώ ή κάποιος άλλος είναι η απόδειξη ότι υπάρχουν ακόμα ελπίδες επιστροφής!!!!! Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος που μένω στην Ελλάδα παρότι στο εξωτερικό είναι όλα πολύ πιο οργανωμένα, πολύ πιο “εύκολα” και σημαντικά πιο καλοπληρωμένα! Μένω γιατί πιστεύω ότι αν απο την Ελλαδίτσα διώξουμε την μιζέρια θα είναι ο καλύτερος τόπος να μεγαλώσουν τα παιδιά μου… Αυτό δεν το λέω υποτιμόντας κανένα άλλο κράτος, κάθε μέρος έχει κάτι να δώσει, απλά αξιολογόντας όσα έχω δει στα λίγα ταξίδια μου η ομορφιές και οι ανθρωποι αυτού του τόπου δεν υπάρχούν αλλού… Φυσικά δεν σου λέω μην φύγεις που και να το έλεγα μικρή σημασία είχε και δεν λέω ότι σίγουρα εγώ δεν θα φύγω κάποια στιγμή αλλά σου έδωσα την απάντηση που δίνω εγώ στον εαυτό μου όταν του κάνω την ίδια ερώτηση….! Όντας πολυλογάς έγραψα παραπάνω απο το αρχικό post και να με συγχωρείς για αυτό!!!! Όντας νέος συμμερίζομαι τα διλλήματα σου και σου εύχομαι καλή συνέχεια στην ζωή σου όπου και αν είσαι και πάντα να έχεις επιλύσιμα προβλήματα γιατί σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το τρελό ταξίδι…….
Δεν μπορώ να σου φέρω αντίρρηση, άσχετα αν δεν μου αρκεί αυτή την στιγμή το όραμα όσο και να πιστεύω σε αυτό. Κάποιες φορές ο ρεαλισμός υπερισχύει του ιδεαλισμού. 🙂