Παρασκευή βράδυ. Η Έυη έχει εκπομπή. Μπουκάρω στο στούντιο. Πιάνω μικρόφωνο. Κάπου στο τέλος στέλνω μια αφιέρωση ντυμένη με νοσταλγία και μια γεύση γλυκείας μελαγχολίας προς το μεγάλο νησί. Σύντομα θα πάω να τους βρω όλους εκεί.
Κάποιος ακούει αλλά για άλλη μια φορά δεν αντέχει να δει τα φανερά, για άλλη μια φορά ο εγωισμός του δεν αντέχει να νιώσει το τρυφερό αεράκι με την αλμύρα του Αιγαίου που του λείπει, παρεξηγώντας το ανθρώπινο με το ερωτικό.
Χαμένος στη συναισθηματική μετάφραση, ασφαλής στους τοίχους του.