Twenty Ten moment

Αν με ρώταγε κανείς για τις πιο σημαντικές στιγμές του 2010, ίσως θα περίμενε ως απάντηση μια επαγγελματική επιτυχία. Σίγουρα αυτή η χρονία έγινε σταθμός σε πολλά επίπεδα αλλά μου έδωσε και την πιο γερή σφαλιάρα- την συνείδηση πως είμαι άνθρωπος και πως πέρα από όλα τα αγαθά του κόσμου, η υγεία είναι αυτό που αν δεν το προσέξουμε δεν θα χαρούμε τίποτα από όλα τα υπόλοιπα πλην της αγάπης.

Μια μακροπρόθεσμη περιπέτεια με την υγεία μου, που την ήξεραν ελάχιστοι καλοί φίλοι, με έβαλε σε επίσης μακροπρόθεσμες σκέψεις. Όχι, ότι ήταν κάτι που δεν ξεπερνίεται, πήρε όμως χρόνο. Εργασιομανία ήταν ένα παράπλευρο εφέ που σίγουρα έφερε κι άλλα παράπλευρα εφέ. Πριν πιάσουν κάποιοι τώρα το τηλέφωνο και βαρέσουν διάφορα πληκτρολόγια, πρέπει να σας πω πως:

Πάει, πέρασε! 🙂  It’s over, guys!

Mου έμαθε την αξία της ζωής.

Y.Γ. Με ρώτησαν τις προάλλες τι ήταν για μένα μια άσχημη εμπειρία. Στον άνθρωπο που με ρώτησε, δεν ήθελα να απαντήσω εκείνη την στιγμή. Είναι προσωπική υπόθεση  και όσο και να γράφω προσωπικά σε αυτό τον χώρο, επιλέγω πως γράφω τι και πότε και πόσο εκθέτω τον εαυτό μου σε δημόσιο χώρο.

Airport stories

Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Κάθομαι σε κάποιο καφέ για να γράψω κάποιες σκέψεις μου και εκεί που χαζεύω διαδικτυακή πληροφορία, στο διπλανό τραπέζι κάθονται δυο παλικάρια.

Image By December-Skies/Soma on Flickr

Ο ένας, πιο χαμηλών τόνων μιλά για μια κοπέλα με την οποία βγαίνει. Την περιγράφει ως κινηματογραφική. Είναι στο δεύτερο ραντεβού. Το κορίτσι «έχει μυαλό που στροφάρει», κάνει μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες δωρεάν και έχει άποψη. Αρχικά ο τύπος ένιωσε ερωτευμένος με τα ταμπούνια αλλά τώρα είναι ανασφαλής επειδή το κορίτσι είναι μαζεμένο. Περιμένει το τρίτο τους ραντεβού για να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Ο φίλος του είναι πιο χύμα, αλλά τον πειράζει που ο «τσιμπημένος μας» αναφέρεται σε χαρακτήρα και πνευματικά χαρίσματα αντί για εμφάνιση.

Σημείωση: Αγόρια, αποφασίστε τι θέλετε. Αλήθεια, αν σας εκδηλωνόμαστε μαζεύεστε και τρέχετε. Όταν είμαστε πιο μαζεμένες, σας τρώει και πάλι η ανασφάλεια. Κοπελιές, το ίδιο ισχύει και για εσάς.

Όπως και να έχει, μου αρέσει να ακούω τέτοιες ιστορίες. Πατάω το κουμπάκι του «Publish» με το που σηκώνονται. Ο «τσιμπημένος μας» θέλει να κοιτάξει να πάρει κάτι συμβολικό στο κορίτσι για το νέο έτος. Love is in the air.

Στολίδι ζωής

life
Image by alshepmcr on Flickr

Λίγες μέρες πριν την δύση του 2010 θυμήθηκα μια ιστορία παλιά. Πριν ένα χρόνο ένα τραγικό, θλιβερό συμβάν τάραξε την παρέα. Το μαγκάκι της παρέας, το κορίτσι με υφάκι, το κορίτσι που με το πάθος της ζέσταινε τις ψυχές μας μες’ την παγωνιά, κατέρρευσε. Δεν μας ζήτησε ποτέ βοήθεια. Το είχαμε για δεδομένο πως δεν έχει ανάγκη. Η απόπειρα αυτοκτονίας της λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα έπεσε σαν βόμβα. Μόλις είχε ξεκινήσει την νέα της καριέρα και θεωρούσαμε πως όλα είναι καλά. Αλλά πόσο μας βόλευε να το δούμε έτσι.

Για να μπορώ να σας δίνω, θα πρέπει να γεμίζω  συναισθηματικά.

Τις προάλλες μας είπε:

Ίσως το πιο όμορφο δώρο που έκανα στον εαυτό μου ήταν αυτή η απόπειρα γιατί έτσι αποφάσισα να αλλάξω ριζικά, κατάφερα να κάνω την δουλειά που θέλω, όπως θέλω, με τους ανθρώπους που θέλω, και να κάνω την ζωή που θέλω. Μεγάλη κουβέντα

Κάπως έτσι, μας ανακοίνωσε πως είναι πλέον καλά και ότι κέρδισε την δύσκολη μάχη και ανακάλυψε την πραγματική δύναμη που κρύβετε μέσα της.

Γειά χαρά, κοριτσάκι!

Η ανάπτυξη είναι δικαίωμα;

Στην Ελλάδα απλά δουλεύουμε για να δουλεύουμε, όχι για να παράγουμε κάτι.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα. Δεν έχει σημασία το που, πως και πότε αλλά το τι.

Ώρα να τραβήξουμε χειρόφρενο στην μαλακία γιατί όποτε ήρθαν άνθρωποι να παράγουν κάτι τους κυνηγήσαμε και τους είπαμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και μας χαλάνε την πιάτσα αυτοί εργάζονται σε χώρες που ξέρουν να παράγουν για ανθρώπους που έχουν ανοικτό μυαλό και φαντασία και εμείς τώρα βουλιάζουμε.

Κάπου εδώ δεν το Τρίτο Μάτι λέει να τοποθετηθεί ον λίγον:

…Συνεχίζουν να δημιουργούν και να παράγουν ανεξαρτήτως το που βρίσκονται, ακόμα και για την Ελλάδα. Μόνο αυτό ενοχλεί. Ενοχλεί που κάποιοι έχουν όραμα, όνειρα, ιδέες και πραγματοποιούν. Κάποιους δεν τους ενοχλεί…Και που τα λέω, φαίνομαι γραφική, με υφάκι και άκρως παρεξηγήσιμη…Ξέρεις, αν ακόμα κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως κίνητρο δημιουργίας δεν είναι συνήθως τα χρήματα αλλά κάτι που ονομάζεται πάθος, μεράκι, διάθεση…τότε ότι και να πω είναι ένα αναμμένο σπίρτο στον αέρα…Το καλό είναι πως το δικό μου σπίρτο βρήκε κεράκι για να ακουμπήσει και να δώσει φως και ας στεναχωριέμαι κάποιες φορές. Δεν βαριέσαι. Άνθρωποι είναι, θέλουν το χρόνο τους.

Γραφική και άκρως ρομαντική η διατύπωση μου με το κερί.

Πριν κάποιες μέρες, ο Κώστας Γραμμάτης μίλησε στο πλαίσιο του TEDxAthens, για το ανθρώπινο δικαίωμα της πρόσβασης στο διαδίκτυο.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZT3NBbD_ml8]

Να θυμήθουμε όπως  άλλα άκρως καινοτόμα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες που τόσο υπερασπιζόμαστε στην θεωρία αλλά τα κάνουμε στην άκρη πρακτικά για να μην ασχοληθούμε με τις βάσεις της κοινωνικής ανάπτυξης.

– Δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης

– Δικαίωμα κοινωνικής προστασίας

– Δικαίωμα στην εκπαίδευση

Άρθρα 19, 22 και 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της 10ης Δεκεμβρίου 1948.

Η ανάπτυξη λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ζήτημα οικονομίας αλλά κυρίως κοινωνίας. Ο βασικός πυλώνας παραμένει η παιδειά, κοινωνική και «σχολική», η ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων. Δεν εννοώ όλους εμάς τους προνομιούχους με πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό είτε στα άλλα καινοτόμα δικαιώματα στο τέλος του 2010.

Αχνιστός καφές

Coffee made with Love
Picture by Karen Tjøstelsdatter Taxerås on Flickr

 

Μη μου λες πως δεν αξίζει. Αφού λες πως δεν ξέρεις, πως κρίνεις;
Μη μου μιλάς για υπερβολές. Μη μου μιλάς για το εγώ όταν μιλάμε για το εμάς.
Για ποιους δεσμούς, ποια συναισθήματα μου μιλάς; Που δεν τα έχεις νιώσει ποτέ.
Πως τολμάς και μιλάς χωρίς να νιώθεις; Πως;

Χειμώνας. Κάνει κρύο. Είναι Κυριακή και είχες δουλειά. Φρέσκος ο έρωτας μας, αχνιστός όπως ο ζεστός πρωινός καφές που μοιραστήκαμε πριν φύγεις.

Μου είχες πει «Δεν ξέρω αν αντέχεις μια αγάπη τόσο δυνατή, τόσο βαθιά;»

Ίσως και να κερδίσαμε τελικά τον σεβασμό που έχει ο ένας στον άλλο, τον αυτοσεβασμό μας, την αληθινή αγάπη που μας δένει χωρίς τα περιττά. Δεν μου έκανες ποτέ δώρο από αυτά που μας δείχνουν στις ταινίες και τα σίριαλ. Μου έδωσες τον χρόνο σου, τον χρόνο μου και τον χρόνο μας εν τέλει.

Λάθος, μου έκανες δώρο κάτι πρωινά Κυριακής, κάτι βράδια. Το βράδυ του Αγίου Βαλεντίνου μου χτύπησες την πόρτα στα ξαφνικά με μια σοκολάτα στο χέρι. Τόσο γλυκός ήταν ο έρωτας μας. Το αντάλλαγμα μου: μια αγκαλιά όπως εκείνη με την οποία αποχαιρετίσαμε το κομμάτι ζωής που μοιραστήκαμε.

 

Θύελλες σου ‘φερα να παίξεις,
τραγούδια να ‘χεις να γελάς.
Το «σ’ αγαπώ» σου, χίλιες λέξεις.
Μες στη σιωπή μας μου μιλάς.
Γλυκιά στιγμή για μας θα ζει.
Εσύ είσαι εγώ κι εγώ εσύ..

Σημειωματάριον συναισθηματικόν

 

Σε αυτό το βιβλιαράκι γράψε μια μικρή όμορφη σκέψη, μια σκέψη να σε κρατά σε καλή διάθεση όταν σου αυτή σου λείπει και έπειτα μεγαλώνει και μεγαλώνει γιατί η καλή διάθεση λείπει πυκνά συχνά. Κάθε μέρα με καλό αγέρα την κακή διάθεση κάνει πέρα.

Γραμμένο από τον … για την καλύτερη … του κόσμου

 

Μια δυο τρεις γραμμές στις όποιες πίσω από απλές σχεδόν παιδικές λέξεις κρύβεται πέρα από γλυκειά σκέψη και πολύ αγάπη. Μια αφιέρωση σε ένα σημειωματάριο που υπήρξε δωράκι για την τάδε που μαζεύει σημειωματάρια και σκέψεις σε κάθε μορφή. Το κοινό των δύο ανρθώπων: φοιτητές. Ο τάδε σε κάποιο Πολυτεχνείο της Ευρώπης, η τάδε σε κάποια σχολή κοινωνικών επιστημών της Ευρώπης. Μια απόδειξη που πάει κόντρα στο «Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται».

 

Image by Leeks via Flickr

Άστρο ανθρωπιάς

Πάρε τον χρόνο σου.
Μπορεί να νιώσεις  κάποια στιγμή, μπορεί και ποτέ.

Δεν σε πιέζω. Το ξέρεις και το ξέρω.
Άλλο τόσο που φοβάσαι, φοβάμαι. Άλλο τόσο που δεν ξέρεις τι νιώθεις, δεν ξέρω. Το αφήνω να κυλίσει.

Κατάλαβα όμως κάτι και ομολογώ πως μου πήρε πολλά χρόνια:
Διαγράφοντας ένα νούμερο, ένα όνομα από την ατζέντα σου, δεν το διαγράφεις και από την καρδιά σου. Μη γελιόμαστε, ούτε αρχή διαγραφής δεν είναι. Αν θα διέγραφε το μυαλό και η καρδιά με την ευκολία ενός κλικ ή με την βιαιότητα σκισίματος μιας σελίδας, θα ήμασταν μηχανές και όχι άνθρωποι. Mε τον ίδιο τρόπο όλοι θέλουμε στην ζωή μας να νιώθουμε κάποιον κοντά μας.

Είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια, ας την δεχτούμε ως αυτό που είναι- Ανθρώπινη.

6η Δεκεμβρίου 2008

 

Επιστρέφαμε από βραδινή έξοδο ενώ στο ραδιόφωνο ανακοινώνονταν κάποιο συμβάν στο κέντρο, στα Εξαρχία. Χαμός.

Λέω στον φίλο που οδηγούσε: «Πήγαινε με κέντρο τώρα. Πρέπει να μάθω τι συμβαίνει.»

~ Πας καλά; Είναι επικίνδυνα.

«Αν δεν με πας θα πάρω ταξί να πάω μόνη μου.»

Με πήγε την επομένη. Eίχα κατέβει ήδη το πρωί.

Έβλεπα αστυνομικούς με αγριεμένα μάτια από τα τζάμια του αυτοκινήτου.

Έβγαλα φωτογραφίες.

Οι μαθητές μου είχαν πάνω τους το νούμερο μου. Τους παρακάλεσα να μην κατέβουν. Μια μαθήτρια κατέβηκε. Δεν με πήρε αλλά την είδα κάπου στα Εξαρχία. Την κοίταξα στα μάτια και την επόμενη μέρα στο μάθημα δεν μιλούσε.

«Κυρία, γιατί είναι τόσο αγριεμένοι;»

Τι να πεις σε ένα παιδί σε ηλικία εφηβείας για την σκληρή βία στους δρόμους μιας πόλης;

Τι να πεις για τον χαμό μιας νέας ζωής από αμελιά; Τι να πεις για την ευθύνη όλων όσων δεν την αναλαμβάνουν.

Δεν θυμάμαι πόσες μέρες ήμουν στα επεισόδια. Δεν θυμάμαι πόσα βράδια.

Θυμάμαι τα χημικά. Θυμάμαι τις συζητήσεις. Θυμάμαι τον τρόμο. Θυμάμαι τη βία.

Δεκέμβρης 2008. Τα Δεκεμβριανά μιας άλλης πραγματικότητας.

Η φωνή μιας κοινωνίας, νέων ανθρώπων.

Πότε θα ακουστεί άραγε ή θα σωπάσει πρώτα;

Δεκέμβρης 2008.

Ο καθωσπρέπει κάφρος

Ο καθωσπρέπει κάφρος είναι ανώτατης παιδείας, τον συναντάμε συχνά πυκνά σε ακαδημαϊκούς κύκλους ή κύκλους των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας. Ξέρετε, κάτι τύποι με τα σιδερωμένα πουκάμισα τους να στέκονται ακριβώς όπως στέκονταν όταν τους έντυνε η μαμά τους για να πάνε σxολείο. Κάποιες φορές σπασικολοφέρνουν. Ο καθωσπρέπει κάφρος είναι ον λίγων σεξιστής διότι αναγνωρίζει στον εαυτόν του πολλές μη-καθωσπρέπει εκφράσεις π.χ. την νεοελληνική πασίγνωστη λέξη από «Μ» αλλά τις κυρίες με τις οποίες συναναστρέφεται δεν έχουν τέτοια δικαιώματα έκφρασης. Γενικά μιλάμε για έναν άνθρωπο με κόμπλεξ και στερεότυπα. Καταπιέζεται να τα εκφράσει όταν θέλει να φανεί ανοιχτόμυαλος μοντέρνος άνθρωπος. Αλλά γενικά, για τις γυναίκες δεν έχει και την καλύτερη άποψη. Καταπιέζεται από την ύπαρξη τους και μόνο. Αυτό πηγάζει από μια δυναμική παρουσία μιας (Ελληνίδας) μάνας.

Παριστάνει τον βάθια σοβαρό στο θέμα σχέσεων, και ας είναι βάθια εγωιστής. Είναι ο άνθρωπος που βαριέται τους ανθρώπους, αποφεύγει να νιώσει και επίσης αν τυχόν νιώσει φέρεται σαν ταύρος στην ταυρομαχία, διότι το συναίσθημα δεν έχει μάθει να το χειρίζεται. Έχει μάθει να το ρουφάει σαν σφουγγάρι από τους άλλους.

Σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, μαθαίνει όμως να το χειρίζεται. Από ακραίος εγωιστής γίνεται τρυφερός. Ξέρετε τώρα, από αυτούς τους φίλους που όταν έχουμε τα ψυχολογικά μας και τους καλούμε τρεις την νύχτα, είναι έτοιμη να έρθουν να μας συμπαρασταθούν ακόμα και αν είναι μια παιδιακίστικη χαζομάρα. Εδώ μιλάμε για την εξέλιξη του καθωσπρέπει κάφρου σε συνεσταλμένο και σοβαρό(φανή) άνθρωπο.

Η αλήθεια είναι πως η ευθύνη είναι κατά το εν τρίτο στον κάθε καθωσπρέπει κάφρο. Το δεύτερο τρίτο ανήκει στους γονείς του, αλλά επειδή μιλάμε για ενήλικα, ξέρουμε πως όλα είναι επιλογές οπότε και το δεύτερο τρίτο ανήκει στον αξιοπρεπεί κάφρο μας. Απλά λέμε πως φταίνε η γονείς. ΔΕΝ φταίνε πλέον. Απλά ο αξιοπρεπής μας κάφρος έχει ένα θέμα να επαναπροσδιορίσει την σχέση με τους γονείς του, να τους βάλει όρια. Αυτό υποτίθεται πως το κάνουμε κατά την διάρκεια της εφηβείας μας, αλλά κάποιοι χάνουμε αυτό το τρένο και μας ακολουθεί η καταπιεσμένη επανάσταση μας μέχρι τα λεγόμενα -άντα μας [δένει πακέτο με το λεγόμενο quarter-life-crisis μεταξύ 25-35 (περίπου)] όπου διαμορφώνεται η επαγγελματική μας υπόσταση αλλά και κατασταλάζουμε στις προτεριότητες στην ζωή μας.

Τώρα, το τελευταίο τρίτο ευθύνης ανήκει σε εμάς που τους δεχόμαστε τον αξιοπρεπεί κάφρο όπως είναι με το σκεπτικό πως θα αλλάξει. Με αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε, γιατί αν εκείνος δεν θέλει, δεν έχει συνειδητοποιήσει πως κάνει κακό στον εαυτό του, δεν αλλάζει. Είναι ένας ουσιαστικός διάλογος με τον εαυτό του. Σημειώνουμε πως αποφεύγουμε όλοι αυτούς τους διαλόγους επί ουσίας γιατί είναι συνδεμένοι με πόνο μέχρι να γίνουν λύτρωση. Σημειώνουμε επίσης πως, από την μια καταπιέζεται ο καθωσπρέπει κάφρος όταν άνθρωπος στον περιβάλλον του κάνει αυτό τον διάλογο, κάποιες φορές του επιτίθεται, προσπαθεί να τον απομακρύνει από το περιβάλλον του. Από την άλλη όμως, συστήνει την διαδικασία του διαλόγου με σχεδόν πατρική φροντίδα. Αυτό το ονομάζουμε «Σύνδρομο-Οι-Άλλοι-Φταίνε».

Τώρα αν έχετε νοιαστεί, έχετε ενδιαφερθεί για έναν αξιοπρεπή κάφρο, αφήστε τον εαυτό σας θα φύγει. Ίσως όταν καταλάβει μια μέρα, χωρίς να το ελπίζετε, θα καταλάβει. Συνήθως όμως δεν καταλαβαίνουν γιατί ο άνθρωπος από την φύση του είναι βαθιά εγωιστικό ον με την κακή έννοια. Αν θα είχαμε όλοι υγειές εγωισμούς, η επιστημονική κοινότητα δεν θα μιλούσε για το φαινόμενο μοναξιάς ή ακόμα και κατάθλιψης.

Λουκούμι, λουκουμάκι μου…

Το λουκουμάκι, προσφέρθηκε λαχταριστό, βουτηγμένο σε ζαχαρί άχνη σε φίλο. Έλα μου ντε όμως, που ο φίλτατος δεν γύρευε να γλυκαθεί αμαρτωλά και να προδώσει έτσι τα συναισθήματα της αιθέριας ύπαρξης που τον πλαισιώνει.

Παραπέμπω στον αξιοσέβαστο SykoFantiS_Bastoyni

Ξέρω. Όλοι οι άντρες είμαστε γουρούνια! Για να ρίξουμε ένα πιπίνι στο κρεβάτι, μπορούμε να τις πούμε τα πάντα τα μεγαλύτερα ψέματα και τις πιο απίστευτες κολακείες . Αν όμως κάποιος σου πει πως είσαι φτιαγμένη από αστερόσκονη να ξέρεις πως κυριολεκτεί. Μπορεί να θέλει να σε ρίξει στο κρεβάτι, μπορεί να θέλει να σε ρίξει στο βούρκο της αμαρτίας αλλά κυριολεκτεί.

Ο φίλος που αναφέρω από τους μισούς της παρέα αποκαλείται με την γνωστή νεοελληνική λέξη από «Μ», από τους άλλους μισούς εισπράττει θαυμασμό όχι για την αντίσταση του στο λουκουμάκι αλλά για την συντροφικότητα και την αγάπη προς την λεγόμενη αιθέρια ύπαρξη.

Εύγε τέκνων μου. Ας ακολουθήσουν και άλλοι το λαμπρό σου παράδειγμα. Δηλώνω βαθύτατα συγκινημένη πως αγαπάς και σέβεσαι τόσο τον άνθρωπο δίπλα σου αλλά και τον εαυτό σου, που ακόμα και το λαχταριστό λουκουμάκι δεν μπόρεσε να σε αναστατώσει ούτε για μια στιγμή.

Διότι, οι άνθρωποι που μας προσφέρουν την αγάπη τους είναι φτιαγμένοι από την κατάλληλη αστεροσκόποι από το κατάλληλο άστρο για να μας γεμίζουν φως που τόσο μας λείπει τις κρύες μέρες του χειμώνα αλλά ειδικά στις φυλακές που χτίζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Τα σέβη μου.