Επιστρέφαμε από βραδινή έξοδο ενώ στο ραδιόφωνο ανακοινώνονταν κάποιο συμβάν στο κέντρο, στα Εξαρχία. Χαμός.
Λέω στον φίλο που οδηγούσε: «Πήγαινε με κέντρο τώρα. Πρέπει να μάθω τι συμβαίνει.»
~ Πας καλά; Είναι επικίνδυνα.
«Αν δεν με πας θα πάρω ταξί να πάω μόνη μου.»
Με πήγε την επομένη. Eίχα κατέβει ήδη το πρωί.
Έβλεπα αστυνομικούς με αγριεμένα μάτια από τα τζάμια του αυτοκινήτου.
Έβγαλα φωτογραφίες.
Οι μαθητές μου είχαν πάνω τους το νούμερο μου. Τους παρακάλεσα να μην κατέβουν. Μια μαθήτρια κατέβηκε. Δεν με πήρε αλλά την είδα κάπου στα Εξαρχία. Την κοίταξα στα μάτια και την επόμενη μέρα στο μάθημα δεν μιλούσε.
«Κυρία, γιατί είναι τόσο αγριεμένοι;»
Τι να πεις σε ένα παιδί σε ηλικία εφηβείας για την σκληρή βία στους δρόμους μιας πόλης;
Τι να πεις για τον χαμό μιας νέας ζωής από αμελιά; Τι να πεις για την ευθύνη όλων όσων δεν την αναλαμβάνουν.
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες ήμουν στα επεισόδια. Δεν θυμάμαι πόσα βράδια.
Θυμάμαι τα χημικά. Θυμάμαι τις συζητήσεις. Θυμάμαι τον τρόμο. Θυμάμαι τη βία.
Δεκέμβρης 2008. Τα Δεκεμβριανά μιας άλλης πραγματικότητας.
Η φωνή μιας κοινωνίας, νέων ανθρώπων.
Πότε θα ακουστεί άραγε ή θα σωπάσει πρώτα;
Δεκέμβρης 2008.