Month: January 2011

Λευκορωσία Aλήθεια και Eλευθερία

Δεδομένα:
Προεδρικές εκλογές στην Λευκορωσία στις 10 Δεκεμβρίου 2010. Ο πρόεδρος Alexander Lukashenko κερδίζει για τέταρτη φορά με 79.65%. Αυτό που βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε στις ειδήσεις, σε παραδοσιακά και νέα μέσα είναι πως «η Λευκορωσία ζει την πιο μαζικη πολιτική καταπίεση της νεότερης ιστορίας της». Τα Ηνωμένα Έθνη ζήτησαν από την κυβέρνηση της Λευκορωσίας να επιβεβαιώσει την ασφάλεια υποστηρικτών ανθρώπινων δικαιωμάτων, δημοσιογράφώνκαι οργανώσεων της κοινωνίας πολιτών

Κατά τύχη, είδα το παρακάτω ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, το οποιο παρουσιάστηκε και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν κάποιες μέρες.

Οι γνώσεις μου για την Λευκορωσία είναι περιορισμένες και έτσι είχα αναπάντητα ερωτήματα μέσα μου.

Στη Λευκορωσία υπάρχει νόμος που καταστεί παράνομη όποια πληροφορία αφορά τις οικονομικές, κοινωνικές, στρατιωτικές, διεθνές συνθήκες της χώρας αντίθετες με την επίσημη άποψη της κυβέρνησης. Τεχνικά, η κυβέρνηση μπορεί να το επικαλεστεί και να φυλακίσει άτομα που εκφέρουν τέτοιες απόψεις.

Απεριόριστο δικαίωμα προεδρικής υποψηφιότητας
Ο Lukashenko απέκτησε απεριοριστό δικαίωμα προεδρικών περιόδων με δυο αμφησβητήσημα δημοψηφίσματα (1996, 2004). Το ένα του 2004 παραβίασε των εκλογικό νόμο και το σύνταγμα. Ως αποτέλεσμα, ο Lukashenko είχε το διακαιώμα να είναι υποψήφιος για τρίτη φορά και ο περιορισμός καταργήθηκε.

Continue reading Λευκορωσία Aλήθεια και Eλευθερία

Ματιά προς την Ακρόπολη

Κάποιος σοφός είπε πως, η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά. Πως την κάνει άραγε;

Σκηνικό: Πάτησα στην βιασύνη μου τον κωδικό της κάρτας μου λάθος στο μηχάνημα ανάληψης σε κάποια στοά του κέντρου. Μου κράτησε την κάρτα. Συμβαίνει. Έτσι και αλλιώς είχα δουλειά στην τράπεζα όποτε μπαίνω στο κατάστημα εντός της στοάς. Ρωτάω για βοήθεια. Φωνάζουν τον υπεύθυνο, ο οποίος έρχεται με την κάρτα.  Πηγαίνουμε μαζί στην υπεύθυνη για θέματα καρτών (ας την ονομάσουμε έτσι. Μου ζητά ταυτότητα, βγάζω το διαβατήριο. Το κοιτάει από εδώ, το  κοιτάει από εκεί, το στρέφει, το ανοίγει, το κλείνει. Προσπαθώ να καταλάβω τι ψάχνει η σοβαρή κυρία ή μάλλον δεν θέλω να καταλάβω τι είναι αυτό που αναρωτιέται και ψάχνει.

Διακριτικά βγάζω την άδεια διαμονής και της λέω με απαλή φωνή και το πιο ευγενικό χαμόγελο μου: «Αν χρειάζεται, μπορώ να σας δώσω και την άδεια διαμονής.»

Την αρπάζει βιάστηκα και συνεχίζει ψάξιμο, εναλλάξ πλέον διαβατήριο και άδεια διαμονής. Ευτυχώς δεν είχε σειρά. Το δείχνει στον προϊστάμενο. Τις δείχνει να περάσει τα στοιχεία. Φεύγει ο προϊστάμενος. Συνεχίζει η κυρία το ψάξιμο.

Με κοιτάει για μια στιγμή και λέει: «Δεν μπορώ να βρω πουθενά την χώρα προέλευσης.»

Απαντάω με σταθερή φωνή σε ευγενικό ύφος, κοιτώντας την στα μάτια: «Aυστρία, Austria.»

Κλείνει η κυρία διαβατήριο και άδεια διαμονής και μου τα επιστρέφει.

Τελειώνω με τις δουλειές μου στο ταμείο, ανοίγω την πόρτα και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ένα σφίξιμο στην καρδία και σαν να δάκρυσαν τα μάτια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και περπατάω την Σταδίου μέχρι το Σύνταγμα, παίρνω την Έρμου προς Θησείο, κοιτάω την Ακρόπολη, ανάσα.

Σκέφτομαι: «Δεν βαριέσαι. Δεν μπορείς να το αλλάξεις. Δέξου το όπως είναι.»

Ανάσα. Φτάνω Θησείο, παίρνω τον πεζόδρομο προς Γκάζι. Κοιτάζω ξανά προς Ακρόπολη, περνάω από τον Κεραμεικό.

«Tι στενοχωριέσαι, δεν έχει νόημα. Ίσως.» λέει μια φωνή μέσα μου.

Ξέρω πως δίνω μεγάλη σημασία σε μια τέτοια, ασήμαντη σε πολλούς λεπτομέρεια. Αλλά με πειράζει αυτή η λεπτομέρεια, με πονάει. Ίσως επειδή όλους μας πειράζει να νιώθουμε ξένοι στο σπίτι μας. Όλα στο μυαλό μας είναι, αλλά όπως και να το κάνουμε όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Αυτό το κάπου το κάνουν οι άνθρωποι.

 

Τηλεφώνημα χωρίς

Πατά τον αριθμό του με γρήγορες κινήσεις γιατί η όλη διαδικασία είναι ήδη βάσανο, στην θεωρία του και μόνο.

Ένα «Hello
» ακούστηκε στο άλλο άκρο της γραμμής.
«Γεια σου, καλή χρονιά. Είμαι η
», είπε με βαριά καρδία και καταπίεσε το τρέμουλο φόβου.
«Γεια σου, τι κάνεις;» με την γνωστή τυπική ψυχρή ευγένεια του. Για μια στιγμή σαν να χάρηκε πως ήταν εκείνη. Αλλά ίσως μόνο φάνηκε γιατί η φωνή πήρε σύντομα αυστηρό και παγωμένο ηχόχρωμα.

«Συγνώμη για την ενόχληση. Χρειάζομαι την βοήθεια σου»
Του εξηγεί πως αποφάσισε να κάνει εκείνο βήμα που τόσο ήθελε και εκείνος να κάνει γιατί το άξιζε. Με το πιο άψυχο ύφος που είχε στο ρεπερτόριο της. Πόσο δεν ήταν εκείνη αυτή που του μιλούσε. Αυτό της ζήτησε κάποτε και το σεβάστηκε.

«Ok, θα περιμένω mail σου»

Το mail της επόμενης μέρας:
«Καλησπέρα,
Θα σε απαλλάξω από την χάρη που σου ζήτησα.
Δεν θα χρειαστεί να κάνεις κάτι που είναι αντίθετα στα πιστεύω σου.
Λυπάμαι για την όποια ενόχληση προκάλεσα.
Σου εύχομαι κάθε ευτυχία και επιτυχία.
Ευχαριστώ για την διάθεση σου να βοηθήσεις.
Mε εκτίμηση»

Δεν ήρθε καμία απάντηση ως συνήθως. Λάθος timing στις ανθρώπινες σχέσεις.

Chasing Cars

Picture by nampetch ♥

Είναι αργά το βράδυ. Για κάποιο λόγο οι Τετάρτες ακόμα και το 2011 είναι από τις μέρες που πάνε στραβά και ας είναι μέσα στην εβδομάδα. Το νιώθεις από το πρωί πως και αυτή η Τετάρτη θα πάει στραβά. Ξυπνάς αντί για 8 παρά 11 και. Έχεις βάλει τρία ξυπνητήρια άλλα που εσύ. Εννοείται πως το μεσημέρι ξεχνάς πως πεινάς γιατί κάτι σου έκατσε στραβά. Σου έρχεται να ουρλιάξεις, να κλάψεις. Δεν σε βλέπει κανείς. Φίλος το μεσημέρι σου λέει ξανά σε ένα email πως έχουν συμβεί πολλά και θα στα πει από κοντά σύντομα σε έναν καφέ. Αυτό το λέει τώρα και μήνες και ο καφές ποτέ δεν λαμβάνει μέρος. Απλά του λες πως δεν πιστεύεις στα λόγια αλλά στις πράξεις. Μια φίλη σε παίρνει το βράδυ τηλέφωνο για να βγείτε με παρέα. Που να ξέρει πως 10 παρά το βράδυ ούτε να φας δεν προλάβεις; Προσπαθείς να είσαι γλυκιά. Ξεσπάς σε κλάματα γιατί έχεις ανάγκη την βόλτα και να νιώσεις άνθρωπος. Ακυρώθηκε το επαγγελματικό ταξίδι στην Ελβετία που χαιρόσουν τόσο να πας. Είναι Τετάρτη όπως είπαμε και όλα θα πάνε καλά γιατί με ένα χαμόγελο όλα μπαίνουν σε τάξη.

I don’t quite know
How to say
How I feel

Those three words
Are said too much
They’re not enough

Το πάρτυ

Γενέθλιο πάρτυ. Δεν είχε σημασία πως ήταν γενέθλια. Σε ένα στέκι των Αθηνών, έκλεισε για δέκα άτομα, εκείνα που πίστευε πως θα έβρισκαν τον χρόνο και την διάθεση να της κάνουν την τιμή να έρθουν. Και ήρθανε. Εκείνος δεν ήρθε, όπως δεν ήρθε και δεν έρχεται ποτέ. Απλά αυτή την φορά δεν είχε σημασία αν θα έρθει, γιατί ήρθαν όλοι τους. Ίσως και να μην τον κάλεσε καν, τι σημασία έχει; Ήρθαν όσοι έχουν σημασία.

Έρχεται λοιπόν, ο κολλητός, και της προσφέρει με ένα ζεστό χαμόγελο μια ανθοδέσμη. Άλλος γυρνούσε γύρω γύρω στο κέντρο για να βρει πάρκινγκ για να περάσει έστω για ένα κρασί. Κάποιοι ήρθαν στα καπάκια από σεμινάρια και δουλειά. Δυο που από κούραση δεν άντεχαν να πάρουν τα πόδια τους, έβαλαν τα καλά τους, βάφτηκαν και ήρθαν. Δεν βαρέθηκαν την απόσταση για να κατέβουν κέντρο. Την εποχή της «στιγμιαίας επικοινωνίας» δεν αφήνουν τις ανθρώπινες σχέσεις να γίνουν στιγμιαίες αλλά να παραμείνουν αυτό που τις κάνει βαθιά ανθρώπινες, ουσιαστικές. Λουλούδι χωρίς νερό δεν ανθίζει.

Το μεγαλύτερο δώρο στην ζωή μας είναι η παρουσία των ανθρώπων που αγαπάμε και μας αγαπούν. Το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στους άλλους είναι χρόνος και συναισθήματα.