Whataya want from me

Μια από εκείνες τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη. Εκείνη ήθελε να φύγει πριν μπει. Ξαφνικά με φανίζεται εκείνος. Είχε να τον δει καιρό. Εντελώς φυσικά, λες και δεν μπορούσε να είναι αλλιώς, βγαίνουν στο στενό μπαλκονάκι που έβγαινε στην Σταδίου για ένα τσιγάρο στα γρήγορα. Τελειώνουν τα τσιγάρα. Εκείνη μένει για λίγο ακόμα στην κοινωνική αυτή εκδήλωση. Φεύγει βιαστικά. Μπαίνει σε ταξί για να πάει προς Καλλιμάρμαρο, όπου την περιμένει ένα ποτήρι prosecco και κουβέντα σε φιλικό περιβάλλον. Σε ένα περιβάλλον όπου είναι απλά ο εαυτός της, μακριά από τα φώτα.

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι  καταρρέει μπροστά στον Αγιο Διονύση στο Κολωνάκι. «Κράτα με ενήμερο» της λέει στο τηλέφωνο. Και που θα τον κρατήσει, τι αλλάζει;

Σαν πως ήρθε ποτέ με την ψυχή του όταν τον είχε ανάγκη, σαν πως είναι έτοιμος να γίνει προστατευτικό πέπλο έχει εκείνη να ανασάνει ξανά και βρει τις δυνάμεις της. Όσο εκείνος και να ισχυρίζεται πως την αγαπά, την αγαπά από μακριά γιατί από κοντά δεν αντέχει «μια αγάπη τόσο δυνατή», όπως έλεγε. Ενώ κλείνει ακούγεται από το ραδιόφωνο το τραγούδι τους και  του ψιθυρίζει τους στοίχους «Whataya you want from me»

 

Αλκυονίδες μέρες

Τελευταίες μέρες του χειμώνα. Όποιο χειμώνα και να κάνει στην Αθήνα. Δεν κάνει κρύο. Θυμάμαι είχαμε κανονίσει να πάμε σινεμά. Ίσως είναι και η πρώτη φορά που με είδες βαμμένη, το μάτι γάτισιο. Έρχεσαι με το αμάξι. στο τότε λατρεμένο μου χρώμα, γαλάζιο μεταλιζέ. Κάνει Αλκυονίδες μέρες όπως και τότε. Από εσένα τις έμαθα.

Παίρνουμε pop corn και ενώ τα χέρια μας βουτάνε ταυτόχρονα για να πιάσουν αλμυρή απόλαυση δεν ακουμπάνε σχεδόν ποτέ. Όποτε ακουμπάνε, ηλεκτρίζομαι ολόκληρη. Τρέμω και μέχρι σήμερα πιστεύω πως δεν το κατάλαβες ποτέ.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε. Προχθές μιλάγαμε στο τηλέφωνο και μου ξέφυγε ένα «Μωρό μου», τόσο φυσικά, αυθόρμητα και αβίαστα ενώ δεν υπήρξες ποτέ. Όταν κλείσαμε, το συνειδητοποίησα και τρόμαξα. Δεν με παρεξηγείς γιατί ξέρεις πως δεν το κάνω επίτηδες. Έχω αλλάξει από τότε αλλά εσύ στα μάτια μου βλέπεις ακόμα το κορίτσι των αλκυονίδων ήμερων του τότε και εγώ σε εσένα το παραμύθι που μου κρατά συντροφιά.

 

Sex 2.0

Κάποια πράγματα δεν είναι ούτε για Facebook status update, ούτε για Twitter, ούτε να τα ανεβάζουμε στο YouTube, και σίγουρα όχι για Foursquare. Δεν χρειάζεται να μοιραζόμαστε τα πάντα με όλο τον κόσμο. Αναφέρομαι στην ιδιωτική ζωή. Τονίζω πως γράφω άκρως προσωπικά κείμενα κατά καιρούς αλλά πάντα με μια λογοτεχνική, αν θέλετε να το πείτε έτσι, παρέμβαση.

Βίντεο για να γελάσουμε, και ευχαριστώ τον Δημήτρη για το hint.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=_P2vRNroUag]

Σκεφτείτε το την επόμενη φορά που σε ιδιωτικές στιγμές είστε συνέχεια με το κινητό στο χέρι και αφιερώστε ποιοτικό χρόνο, ακόμα και αν είναι περιπέτεια της μιας βραδιάς. Don’t waste yourself!