Σα να μη πέρασε μια μέρα…

Χθες κάπου στην Αθήνα. Είχε λιακάδα και σαν να ξέχναγες το γεγονός πως αυτή η πόλη αργοπεθαίνει. Είχε καιρό όπως εκείνο το βράδυ που πήραν φωτιά τα λαπιτόπια και μύριζε ελπίδα. Κάπου εκεί όπως κατέβαινα την Ερμού και περιπλανιόμουν στα στενάκια του κέντρου σαν να άκουγα τον ήχο της φωνής σου να λέει «Γειά σας» και χαμογέλασα. Αναμνήσεις γλυκιές σαν γλυκό του κουταλιού. Θυμήθηκα την αγωνία μου για σένα και τα όνειρα που ξανάκανα από τότε που σε γνώρισα. Είχα τόσα πράγματα να σου πω και δεν πρόλαβα.

Θυμήθηκα την ερώτηση μου στον ΓΑΠ, την ραδιοφωνική μου αφιέρωση για σένα… και πως μια μέρα αποφάσισες πως δεν θέλεις να έχεις καμία επαφή μαζί μου. Τόσο σε πίεσε το συναίσθημα, τόσο δεν άντεξες πως κάποιος σε νοιάζεται. Σταμάτησα να γράφω.

Φεύγουν φάκελα προς διάφορες χώρες της Ευρώπης. Ετοιμάζονται πλάνα για τα επόμενα βήματα ανάλογα ποια χώρα τελικά θα γίνει προορισμός μου.

Σου είχα πει κάποτε σε εκείνον τον καφέ:

Αν έχω λόγο θα γυρίσω, όπως έχω και λόγο να φύγω. Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι και το δικό μου εισιτήριο λέει να αλλάξω διαδρομή για να πάω εκεί που ανήκω.

 

Καλό μου ταξίδι…όποιος και να είναι ο τελικώς προορισμός.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *