Ήμασταν λίγο πριν το τέλος. Ή μάλλον είχαμε φτάσει στο τέλος. Είχα αποχωρίσει από την διαφήμιση, ή μάλλον είχα ξεκινήσει να αποχωρώ. Όλα μια διαδρομή είναι. Ένα ταξίδι με αβέβαιο προορισμό και αβέβαιη πορεία και αβέβαιο τέλος.
Οι μέρες περνούν. Συχνά διαβάζονται και γράφοντας αμέτρητα email και γεμάτες συναντήσεις ενίοτε και ανούσιες. Κάποιες φορές αντί για άδοξο περίμενε σε ένα email ακολουθεί αναπάντεχο τηλεφώνημα και πάμε ένα βήμα πιο πέρα.
Βήμα βήμα. Υπομονή και επιμονή. Μόνο που κάποιες φορές είναι βασανιστικά αργά και μικρά τα βήματα.
Σε συναντώ κατά τύχη στο αεροδρόμιο. Σου χαμογελώ αμήχανα. Θυμάμαι πόσο λάτρευα τον ήχο της φωνής σου και πως μπορούσες να με κάνεις να χαμογελάσω, να μη φοβάμαι τίποτα. Είσαι ακόμα πιο αμήχανος.
«Πες το, βρε διάολε, πες το. Πες πως
Πες το.» σκέφτομαι.
Με κοιτάς στα μάτια όπως τότε, σφίγγεις το χέρι μου και τα χείλι σου.