Αυτό που με αγανακτεί είναι όταν δεν πείθω. Ειδικά όταν είναι άνθρωπος που θεωρώ πως στέκεται κοντά μου. Δεν έχω πρόβλημα με την αντίθετη άποψη και την αμφισβήτηση. Έχω όμως με την αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση χωρίς ουσιαστικό λόγο. Για την αμφισβήτηση που πηγάζει από στενoμυαλοσύνη. Συμβαίνει θα μου πεις. Συμβαίνει. Όμως δεν οφείλει κανέναν.
Μου ήρθε αυτό στο μυαλό:
Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently. They’re not fond of rules, and they have no respect for the status quo. You can quote them, disagree with them, glorify and vilify them. But the only thing you can’t do is ignore them because they change things. They push the human race forward. And while some may see them as crazy, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do.
Το ακούω ξανά και ξανά, ενώ παράλληλα γράφω τις σκέψεις μου.
Οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί να πιστέψουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι εκείνοι που τον αλλάζουν. Άρα όλοι εκείνοι με αρκετά τρελά όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Δηλαδή όταν πιστεύεις και προσπαθείς για κάτι καλύτερο είσαι ονειροπόλος τρελός. Μπορώ να ζήσω με αυτό. Εσύ μπορείς;
Σε ρωτάω γιατί εμένα δεν μου αρέσει που τα πλάνα ντροπής από την Αθήνα κάνουν το γύρο του κόσμου. Σε ρωτάω γιατί εσύ αποδέχεσαι το status quo; Σε ρωτάω τι σε κάνει να τα παρατάς; Για να μη σε πουν τρελό, για να μη σε πουν ρομαντικό ιδεαλιστή; Τι σε κόφτει, τι πιστεύουν όλοι αυτοί που ξέχασαν τα όνειρα τους μπροστά στην πόρτα του επόμενου βολέματος; Τι σε ενδιαφέρει η γνώμη κάποιων που δεν θέλουν καν να μπουν στη διαδικασία να καταλάβουν το όνειρο; Ξέρω πως αυτός ο κόσμος χρειάζεται όνειρα για να αλλάξει, πολλά όνειρα. Ονειρέψου και εσύ λίγο.