June 2011 – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Στα χαλαρά

Η απόλαυση της στιγμής. Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που αφήσαμε κάπου στην εφηβεία και τα χρόνια αθωότητας (λέμε τώρα αθωότητας, μην πάρετε και κατά γράμμα).

Ξέρετε την εποχή που πιο ουσιαστικός διάλογος γίνεται στην σιωπή με ματιές. Τότε που λόγω στενότητας χαρτζιλικίου την αράζαμε σπίτι, στη βεράντα, σε κάποιο παγκάκι ή αν είμαστε τυχεροί είχε βόλτα με το παπάκι ή με το αμάξι. Την εποχή που ξεκλέβαμε λίγο χρόνο μετά το φροντιστήριο αγγλικών, το ιδιαίτερο, την προπόνηση, την δουλειά για να βρεθούμε στην γνωστή γωνία, στην πλατεία. Τότε που στέλναμε μηνυματάκια που έλεγαν τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα.

Επιστρέφουμε στην εποχή του σήμερα και με το ίδιο σκεπτικό σε χαζεύω, σε κοιτάω στα μάτια, χαμογελάω στην σκέψη σου. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά όταν αφήνουμε στην άκρη τα δήθεν δεδομένα και απολαμβάνουμε την στιγμή όπως είναι. Τόσο απλά.

Image by d3l

No BS policy

Σου είπα πως θα το κάνω και άκουσες το όνομα μου σε μια παρουσίαση.
Σου είπα πως θα το κάνω και με είδες σε μια οθόνη να απευθύνω ερώτηση στον Πρωθυπουργό.

Σου είπα πως θα το κάνω και διάβασες μια συνέντευξη.
Σου είπα πως θα το κάνω και είδες το όνομα μου σε μια παρουσίαση σε ένα slide.

Τα λόγια της αμφισβήτησης είναι εύκολα χωρίς τις αντίστοιχες πράξεις.
Οι πράξεις πάλι είναι σπάνιες.
Τόσο απλά τα πράγματα.

Hanging by the moment

Σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια αποχαιρέτησα την παρέα μου από το σχολείο.

Σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια τα μάζεψα και την κοπάνησα, όπως μου είπαν.

Το πήρα απόφαση, πήρα την ευθύνη και άκουσα την καρδιά μου που έχει ερωτευτεί παράφορα.

Όχι το αγόρι της διπλανής πόρτας, ούτε τον συμφοιτητή δυο έτη μεγαλύτερο, ούτε καθηγητή, ούτε το παλικάρι που μου έκλεισε στα πεταχτά το μάτι στην παραλία

…τα όνειρα, την ζωή την ίδια.

Είπα πως θα βρω μια χρυσή τομή ώστε να μην εγκαταλείψω την ζωή που έχω ονειρευτεί.

Την βρήκα και αν θέλεις και θέλω γίνεσαι κομμάτι της. 🙂

Εισιτήριο στην τσέπη

Δεν θυμάμαι τι μέρα ήταν τότε. Θυμάμαι πως έγραφα την ριμαδοπτυχιακή. Δως του διορθώσεις και ράψε και ξήλωνε. Δως του ξανά επεξεργασία κύριος κειμένου και παραπομπών. Έπρεπε να έχω και μανία με την τεκμηρίωση τρομάρα μου, μέσα στο καλοκαίρι
Λάθος, και τον χειμώνα την είχα.

Μου την έδωσε, σαν σήμερα, θυμάμαι, παράτησα το λάπτοπ, τα βιβλία και τις σημειώσεις, φόρεσα το αγαπημένο μου τζιν, τις πάνινες μπαλαρίνες, έπιασα φεύγοντας από την πόρτα ένα ελαφρύ ζακετάκι και πήρα το λεωφορείο για το Θέατρο Πέτρας. Έκανε αποπνικτική ζέστη.

Στα χέρια μου ένα μπουκάλι νερό. Συναυλία ήταν να ξεκινήσει. Δεν είχα εισιτήριο, οπότε πήγα από εκείνο το σημείο που μου έμαθαν φίλοι και σκαρφάλωσα με το φως του κινητού το βράχο. Μόνη μου. Βρήκα ένα βραχάκι με θέα και έκατσα.

Λίγο πριν το τέλος της συναυλίας σκαρφάλωσα προς τα κάτω. Αυτή την φορά από την πλευρά του συναυλιακού χώρου. Περπάτησα μέχρι το σπίτι. Μπαίνω στο διαμέρισμα, αφήνω σε μια καρέκλα το τσαντάκι και το ζακετάκι και βγάζω το κινητό για να το αφήσω στο γραφείο, μαζί με το εισιτήριο που με ταξίδεψε στην συναυλία.

Έκατσα και πάλι στην οθόνη και συνέχισα να γράφω σαν να μην είχε διαμεσολαβήσει στιγμή από τότε που σηκώθηκα και την κοπάνησα για λίγες ώρες για να μυρίσω το καλοκαίρι. Εκείνο το καλοκαίρι τότε ήταν πολύ γλυκό, είχε γεύση freddocchino και χρώμα βαθύ κόκκινο όπως αυτό της πανσέληνου του. Το φετινό άραγε τι γεύση και χρώμα θα έχει;

Κόμμα παρά τελεία

Είναι βράδυ. Σαν εκείνο τότε που σε συνάντησα. Φοράω το τζιν που σου άρεσε και το πρώτο αμάνικο μπλουζάκι του καλοκαιριού. Ατημέλητη όπως και τότε. Είμαι έξω με φίλους. Ξεσπά βροχή, καλοκαιρινό μπουρίνι και γίνομαι παπί μέχρι να φτάσω στο μετρό στο Μοναστηράκι. Είναι μέρες που γράφω πάλι. Όπως τότε.

Είναι μέρες που κάνω όσα σου έλεγα από μακριά. Κοιτάω στα βιαστικά το κινητό και θυμάμαι την γλυκιά αγωνία που είχα για εκείνα τα τοιχοτρεχάματα μας. Ξέρεις εσύ; Κλείνω πτήση για το επόμενο ταξίδι και θυμάμαι πως ψάχναμε τότε πτήσεις για να έρθουμε πιο κοντά.

Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός βουτηγμένος στα χρώματα καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Τέτοιο και το πάθος για ένα καλύτερο παρόν, μια διαφορετική χροία στην καθημερινότητα που μοιάζει με αγριεμένη θάλασσα, μια βουτιά σε ένα αισιόδοξο μέλλον. Κάνω focus σε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει με κύματα που παίζουν γαλήνια με τα βότσαλα και αγκαλιάζουν απαλά την άμμο.

Don’t want to see another generation drop. I’d rather be a comma than a full stop.

Ζέστη ζεστένια

Σαββατόβραδο. Ήρεμη βράδια μετά από καιρό συνειδητοποιώ πως έχουν ηρεμήσει ευχάριστα τα βράδια μου. Κάνει ζέστη, από εκείνες της ζέστες που κάθεσαι στο μπαλκόνι μπας και σε δροσίσει το περαστικό αεράκι, μπας και σωθείς από το κλιματιστικό και τους ανεμιστήρες. Από εκείνες τις ζέστες που δεν σε πιάνει ο ύπνος και σηκώνεσαι τακτικά για να πιεις νερό. Εκείνα τα βράδια που χαζεύεις το φεγγάρι και τα αστέρια όσο βράζει η άσφαλτος και τα μπετά της γειτονιάς. Είναι περασμένη η ώρα και φτιάχνεις άλλο ένα καφέ. Η βόλτα στην κουζίνα ως υποκατάστατο της βόλτας μέσα στην νύχτα μέσα στην πόλη.

Μια τέτοια βράδια έχουμε λοιπόν, και όλο κάτι θέλω να σου πω και δεν τολμώ να στο πω, δεν με αφήνεις να στο πω για να μη πω μεγάλες και βαριές κουβέντες. Αν με αφήσεις να τις πω τι θα γίνει άραγε; Θα είναι λιγότερο ή περισσότερο μεγάλες και βαριές;

Good news

Ήταν κάπου το Σεπτέμβρη πέρσι, όταν κάποιος μου έβαλε σκέψεις για την ακαδημαϊκή μου πορεία. Δύσκολα με φανταζόμουν σε ακαδημαϊκό χώρο και ξανά στα θρανία. Πες πως είχα παρατήσει την ιδέα και μόνο. Η πραγματικότητα από τα φοιτητικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα σαν ελεύθερος επαγγελματίας και τελευταία wannapreneur (wanna-be entrepreneur), είχε ένα βασικό στοιχείο- δουλειά.

Μπορεί άραγε να συνδυαστούν αυτά τα δυο;
Μου λέει ο καλός άνθρωπος: «Δοκίμασε. Τι έχεις να χάσεις;»

Έλα μου ντε. Τόσο τσαμπουκά θα έπρεπε να τον έχω. Εμ, δεν τον μάζεψα εύκολα. Η μάχη που κάνεις με τον εαυτό σου.

«Μια αίτηση είναι, Πως κάνεις έτσι;»
Πως να μην κάνω έτσι; Aφού όλα τα σημάδια από την οικονομική κρίση μέχρι το γεγονός ότι είμαι ελεύθερος επαγγελματίας ήταν κατά.

Οπότε όταν ήρθε πριν λίγες μέρες το email που έλεγε στο περίπου τα εξής «We are delighted to inform you that the Course Selector for Centre for Cultural Policy Studies has considered your application and recommended that you be made an offer of a place on our Creative and Media Enterprises program», έπρεπε να το διαβάσω αρκετές φορές για να το πιστέψω. Να με τσιμπήσει παρακαλώ κάποιος, γίνεται; Το διαβάζα ξανά και ξανά, και αφού έφυγε η πίεση των ημερών από πάνω μου, γιατί έχουμε και δουλειά, όπως είπαμε, νιώθω δάκρυα στα μάγουλα μου και ένα χαμογελάω να σχηματίζεται ταυτόχρονα στο πρόσωπο μου. Fuck, I made it!

Μεγάλη εισαγωγή για μια απλή ανακοίνωση:
Έγινα δεκτή στο Warwick. Τον Οκτώβριο του 2012 θα βρεθώ στα θρανία, ενώ παράλληλα αναπτύσσω το πρακτικό σκέλος μιας ιδέας που πρέπει να πάρει μια πιο απτή μορφή από αυτήν που έχει τώρα.

Όλους αυτούς τους μήνες, κάποιοι καλοί άνθρωποι πίστεψαν στην προσπάθεια και την βοήθησαν κυρίως με θετική ενέργεια και ζεν διάθεση. Να’στε καλά, βρε παιδιά, σας ευχαριστώ πολύ πολύ!

«When you want something, all the universe conspires in helping you to achieve it.» Paolo Coelho, The Alchemist

Αν τολμάς…

Ένας νέος άνδρας κάτι ξεχώρισε σε εκείνη και ήρθε μια μέρα να το διαπιστώσει από κοντά. Μόνο που εκείνη την φορά εκείνη χάθηκε στο πλήθος. Ήταν μια από εκείνες τις κοινωνικές συγκεντρώσεις που από την μια δεν ξέρεις από που και πως να κρυφτείς και από την άλλη σε συναρπάζει η μάζα ανθρώπων όπου ξεχωρίζεις εκείνα τα μαργαριτάρια ανθρώπων. Προσπάθησε να την συναντήσει ξανά.

Την πρώτη φορά την είδε με την εικόνα που έπρεπε να έχει επαγγελματικά. Σεμνό μαύρο φόρεμα, τακούνια, απαλό βάψιμο.Την δεύτερη φορά αντίκρισε ένα κορίτσι με all-starάκια, τζιν, απλή με τα χέρια στις τσέπες από αμηχανία όταν μιλούσε στο κοινό. Η κοπέλα της διπλανής πόρτας, προσβάσιμη.

Εκείνη τον είδε στο πλήθος. Είδε το καθαρό του βλέμμα. Ο διάλογος πνευματικών κυμάτων ξεκίνησε. Δυο άνθρωποι που έψαχναν να μοιραστούν τα όνειρα τους, τους φόβους τους, τις σκέψεις τους. Η επικοινωνία τους δεν χανόταν στην μετάφραση, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, σε πολλά επίπεδα. Όταν το αντιλήφθηκαν, ξεκίνησαν οι συγνώμες, οι ενοχές και οι εξηγήσεις. Κάπως έτσι τα απλά έγιναν περίπλοκα. ‘Αθελα τους. Αυτά τα πράγματα δεν προγραμματίζονται, γίνονται, έτσι ξαφνικά, επειδή το συναίσθημα ξεπερνά την λογική και κάνει την ζωή πιο ανθρώπινη.

Κάπου εκεί για να μην γίνουν πιο περίπλοκα και να μην καταστραφεί μια ανθρώπινη επαφή σπάνια, ή και περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις, εκείνη πήρε την απόφαση να εξηγηθεί αντρίκια, ξεκάθαρα. Δεν ήξερε πως να βρει τις σωστές λέξεις και το σωστό ύφος για να του μιλήσει. Αν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν ήξερε πως να ονομάσει αυτό το ιδιαίτερο και σπάνιο σκηνικό. Φοβόταν. Φοβόταν να πληγωθεί και όμως μίλησε, είπε τι σκεφτόταν και τι ένιωθε.

Τον άκουγε να απαρνιέται, να εθελοτυφλεί, να μην καταλαβαίνει ή να κάνει πως δεν καταλαβαίνανε. Τον ένιωθε. Εκείνη όμως αποφάσισε να μη σωπάσει και να ζητήσει μια απάντηση που ίσως και δεν θα πάρει.

Δεν έφταιγε κανείς τους. Είχαν τις πιο αγνές προθέσεις χωρίς καμία πονηρή σκέψη. Αλλά οι αγνοί άνθρωποι χτίζουν και αγνές σχέσεις μεταξύ τους, και κάποιες φορές και αναπτύσσεται μεταξύ τους κάτι πολύ ζεστό, γλυκό και όμορφο. Το λένε αγάπη, όποια μορφή και αν πάρει τελικά. Κάποιοι άνθρωποι τρομάζουν με αυτό. Κάποιοι απλά το ζουν.

Σχετικό post:
Marriage material

“Ο πολίτης μπροστά” – Ναι, καλά

Εκλογές 2004. Φίλος, τότε οπαδός Νέας Δημοκρατίας με βαθιά πίστη για την αλλαγή που θα έφερνε μια κυβέρνηση του κόμματος. Του έβαλα να ακούσει αυτό και τον κοίταξα στα μάτια.

Εκλογές 2009. Γνωστός, οπαδός Πασοκ με βαθιά πίστη για την αλλαγή που θα έφερνε μια κυβέρνηση του κόμματος. Δεν πρόλαβα να του βάλω να ακούσει αυτό.

Εκλογές 2011 δεν αντέχει ο λαός ούτε οικονομικά ούτε ηθικά. Τα πολιτικά βιντεάκια σε ύφος προεκλογικό να λείπουν. Είναι λάδι στην φωτιά. Που πήγε το “Ο πολίτης μπροστά”;

Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς

Ωραίες οι συζητήσεις, παιδιά μου. Ωραίος και ο διάλογος, αλλά…Αλλά στην πράξη γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά πως αν αύριο είχαμε εκλογές, οι κάλπες δεν θα έδειχναν και κάτι πολύ διαφορετικό.

Σωστά, το κομματικό σύστημα δεν είναι ευνοϊκό για μικρότερα κόμματα αλλά να σας πω κάτι, βλέπω σε κάποιες γειτονιές, σε κάποιους δρόμους την Βιέννη της δεκαετίας του 90 όταν ανεβαίνει η άκρα δέξια επί Χάϊντερ και τρομάζω.

Ακούω διαφορετικές γλώσσες σε πολλά διαφορετικά ηχοχρώματα στην πλατεία, στους δρόμους, στα λεωφορεία, στο μετρό, στα καφέ
και τρομάζω. Από την μια η οργή εναντίον των πολιτικών, που μια μάζα ψήφισε, με όποιες αφορμές και όποιες προϋποθέσεις, δεν θα τις σχολιάσω σήμερα. Από την άλλη η ανάγκη για αλλαγή, η διψά για ένα διαφορετικό σήμερα. Η οργή, δεν είναι καλός σύμβουλος. Εκτονώνει, δεν το αμφησβητώ.

Απουσιάζει η πολιτική ηγεσία με ουσιαστικό λόγο, απουσιάζει ο πολιτικός λόγος ουσίας και κυριαρχεί ένα χάος, φωνές που κατά τα άλλα καλούν σε συνεργασία. Ένα πράγμα θέλει η συνεργασία, αγαπητοί μου «Aγανακτισμένο»ι και αξιοσέβαστοι «Τολμήστε». Περισσότερο να ακούσουμε, περισσότερο ενδιαφέρον για το σύνολο της κοινωνίας και όχι απλά την πάρτη μας (για να μην εκφραστώ πιο λαϊκά και ξέρω δεν σας αρέσει που τα λέμε και λίγο τα πράγματα με το όνομα τους)

Αγανάκτηση και απογοήτευση νιώθουμε πολλοί, τολμάμε και κάποιοι άνευ πολιτικών, κυρίες και κυροί. Από επιλογή γίνομαι σιωπηλός παρατηρητής, ακροατής για να καταλάβω τον απέναντι, τον δίπλα. Όταν βρει ο καθένας την διάθεση και τον χρόνο να ακούσει παρά να φωνάξει, ίσως ακουστεί και περισσότερο. Δεν ξέρω, μικρό παιδί είμαι, αλλά σκέφτομαι λίγο.

Ας αλλάξουμε εμείς πρώτα νοοτροπία, πριν το απαιτήσουμε από τους άλλους.
Ραντεβού σε άλλη πλατεία γιατί κάθε πλατεία έχει σημασία και στον κόσμο υπάρχουν πολλές πλατείες με πολύ αγανάκτηση και τόλμη πριν τις ανακαλύψουμε εμείς. Θεωρητικά σεντόνια ξέρουμε όλοι να γράφουμε, έγραψα πολλά όσο ήμουν φοιτήτρια πολιτικών επιστημών. Αρκετοί των «Τολμήστε» έχουν υπάρξει αναφορές βιβλιογραφίας στην πτυχιακή μου, αρκετοί δεν τόλμησαν να είναι κάτι πέρα από τον ακαδημαϊκό τους τίτλο. «Τολμήστε» λοιπόν, να είστε δάσκαλοι πέρα της θεωρίας.

Λιγότερο θεωρία, είτε στην πλατεία είτε από την διανόηση, και περισσότερη πράξη, παρακαλώ. Γιατί αυτό που λείπει είναι θετική ενέργεια και καλοί μου άνθρωποι, την έχουμε ανάγκη, νέοι και ώριμοι.

Τα σέβη μου σε πλατείες, γράμματα και τέχνες