Είναι βράδυ. Σαν εκείνο τότε που σε συνάντησα. Φοράω το τζιν που σου άρεσε και το πρώτο αμάνικο μπλουζάκι του καλοκαιριού. Ατημέλητη όπως και τότε. Είμαι έξω με φίλους. Ξεσπά βροχή, καλοκαιρινό μπουρίνι και γίνομαι παπί μέχρι να φτάσω στο μετρό στο Μοναστηράκι. Είναι μέρες που γράφω πάλι. Όπως τότε.
Είναι μέρες που κάνω όσα σου έλεγα από μακριά. Κοιτάω στα βιαστικά το κινητό και θυμάμαι την γλυκιά αγωνία που είχα για εκείνα τα τοιχοτρεχάματα μας. Ξέρεις εσύ; Κλείνω πτήση για το επόμενο ταξίδι και θυμάμαι πως ψάχναμε τότε πτήσεις για να έρθουμε πιο κοντά.
Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός βουτηγμένος στα χρώματα καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Τέτοιο και το πάθος για ένα καλύτερο παρόν, μια διαφορετική χροία στην καθημερινότητα που μοιάζει με αγριεμένη θάλασσα, μια βουτιά σε ένα αισιόδοξο μέλλον. Κάνω focus σε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει με κύματα που παίζουν γαλήνια με τα βότσαλα και αγκαλιάζουν απαλά την άμμο.
Don’t want to see another generation drop. I’d rather be a comma than a full stop.