It’s not that I was scared to go (to the City), but I was terrified of the moment that I would have to go again
Το είδα σήμερα τυχαία και θυμήθηκα πως κάποιος με ρώτησε χθες βράδυ πως νιώθω πίσω σπίτι, εννοώντας την πόλη που μεγάλωσα, την Βιέννη. Η πόλη αυτές τις μέρες αρχές Ιουλίου είναι συννεφιασμένη, με κρύο αεράκι και ψυχάλες βροχής. Βρίσκεις καταφύγιο στα γραφικά καφέ της με μια Melange ή έναν cafe latte.
Τα ταξίδια έχουν πολλές πλευρές. Δεν θέλω να της ονομάσω καλές ή κακές. Ξέρω πως κάθε φορά όταν επιστρέφω στο διαμέρισμα μου στην Αθήνα, κάπου στα δυτικά προάστια, νιώθω ζεστασιά. Κάπου τότε καταλαβαίνω πως μεγαλώνω σιωπηλά, πως η ταξιδιάρικη φύση μου αναζητά λιμάνι ακόμα και αν δεν αράζει για πολύ καιρό εκεί. Το έχουν οι κοσμοπολίτικες ψυχές πως όσο ταξιδιάρες και να είναι, στα λιμάνια και τους σταθμούς τους, είτε είναι μέρη είτε είναι άνθρωποι, έχουν μια αδυναμία.
Έτσι άραξα Βιέννη, για λίγο
έτσι για να μπουν κάποια πράγματα στου τρένου τις γραμμές και η αρχοντική ατμόσφαιρα της πόλης, να είναι βάλσαμο γλυκό και δίνει δύναμη για την Αθήνα.
* Η φράση στην αρχή του κειμένου είναι από την ταινία Πολίτικη Κουζίνα.