– Καλησπέρα! Έλα τι κάνεις;
~Καλά.
– Ξεκουράστηκες καθόλου.
~ Όχι και πολύ
Ξέρεις τι έχω ανάγκη; Μια βόλτα με μηχανή
.
– Μηχανή; Κάτσε, δεν μας τα’ πες αυτά.
~ Ξέρω, δεν μου φαίνεται
– Μα, καθόλου
Αυτό πρέπει να το συζητήσουμε από κοντά.
Χαμογελάει εκείνη.
~ Ναι, και διακριτικός τίτλος της κουβέντας θα είναι “Things, I did not know about the fairy”…
Χαμογελά εκείνος.
– Να τα πούμε, ε; Άντε πήγαινε την βόλτα σου για να ηρεμήσεις λίγο.
~Να τα πούμε.
Μπορείς να μετράς την ζωή σε χρόνια, μήνες, μέρες ή με στιγμιότυπα και ιστορίες. Μπορείς να την καταναλώνεις ή να την γεύεσαι. Ίδιο πράγμα, διαφορετική αντιμετώπιση. Κάπως έτσι, παίρνεις μια ζεστή σοκολάτα σε χάρτινο για να πας στην συνάντηση. Έτσι, για να δώσεις μια γλύκα στην Δευτέρα.
Φοράς το πιο λαμπερό σου χαμόγελο και την καλή σου διάθεση και πας. Κάπως έτσι τυχαίνει πως χαμόγελα γυρεύεις, χαμόγελα θα πάρεις
και ένα απλό κομπλιμέντο γιατί τυχαίνει να καταλάβει και ο απέναντι σου, πως πέρα από τα θέματα δουλειάς, είσαι και άνθρωπος.
Πως να το κάνουμε δηλαδή, μας αρέσει να ζωγραφίζουμε χαμόγελα και να μας ζωγραφίζουν χαμόγελα στο πρόσωπο.
Τόσο απλά.
Ήταν το 2008, προς τα μέσα του Νοεμβρίου. Ήταν η φωνή λατρεία που προσπαθούσε να πει το όνομα μου σωστά. Ήταν βράδια γεμάτα συζητήσεις. Κάποια έκανε κρύο. Κάποια ο αέρας μου κρατούσε συντροφιά.
Ένα βράδυ τσακωθήκαμε στο τηλέφωνο. Το κλείσαμε απότομα και μετά κάτι μας έλειπε. Χαθήκαμε στα ξαφνικά.
Επιμένω, αλλά αλλάζω, και οι μύθοι που είχα πλάθει, ξεθωριάζουν.
Θυμάμαι πως λέγαμε να πάμε για εκείνο τον καφέ, αυτό το σινεμά
Ξέρω σου αρέσει ο κινηματογράφος, ή αυτή την βόλτα.
Σε είδα τυχαία πριν ένα χρόνο. Τότε δεν έβγαλα μιλιά. Κρατήθηκα μακρυά αλλά ήσουν τόσο κοντά. Θα σε πετύχω άραγε ποτέ ξανά για να σου πω;
Παρασκευή, κίνηση, χαμός, ο ηλεκτρικός σαν να πάει όλο και πιο αργά και ας φτάνουν τα λεγόμενα “έργα” προς μια ολοκλήρωση, όποια και να είναι αυτή. Σε ένα γραφείο κάπου στα βόρεια. Εκείνη είναι στην πόρτα να φύγει. Κρατά το χέρι του για ώρα, σαν να μην θέλει ή να μην θέλει εκείνος να φύγει, σαν να μην αφήνει ο ένας τον άλλον να φύγει. Ωστόσο εκείνη, φεύγει τελικά, όμως κοιτάει προς τα πίσω και άθελα τους τον κοιτά καρφί στα μάτια. Dejavu, αστραπή. Τι έγινε; Γιατί κοίταξε προς τα πίσω και εκείνος γιατί δεν έκλεισε απλά την πόρτα. Παιχνίδια του μυαλού το ξεχνά.
Το βράδυ σπίτι ανατρέχει κάποιες παλιές σημειώσεις και βρίσκει ένα ηλεκτρονικό ραβασάκι που έστειλε πριν μέρες.
«Ακόμα και αν σου φαίνεται τρελό: Σε σκέφτομαι με έναν περίεργο τρόπο, που δεν μπορώ να εξήγηση τον τελευταίο καιρό. Σου έγραψα κείμενα σε κάθε μορφή που μας επιτρέπει η digital εποχή μας, αναρωτιέμαι γιατί. Σου έστειλα τριαντάφυλλα, όντας αγαθά αθώα και έχοντας μια επιθυμία. Αν και παραμένεις μυστήριο για μένα, απολαμβάνω να τα λέμε. Ο τρόπος που εκφράζεσαι με κάνει να χαμογελάω και να σκέφτομαι. Μπορεί να μην ξαναβρώ το κουράγιο να εκφράσω όλα αυτά ξανά, αλλά ήθελα να σου πω πως μου αρέσεις και πως θέλω να είσαι καλά.»
Παιχνίδια του μυαλού;
Μπαγασάκο, συγκινήθηκα σου λέω. Τόσα χαμόγελα είχα καιρό να δω. Βλέπεις τα μάτια τους. Λάμπουν. Ευτυχώς δεν βλέπεις τα δικά μου γιατί έχουν δακρύσει.
Παρακολουθώντας ένα φίλο με μεγάλη προσοχή.
Φθινόπωρο. Ακόμα και στην Αθήνα της αιώνιας λιακάδας κάνει κρύο. Απλά δεν μπορείς να διακρίνεις αυτές τις μέρες αν είναι θέμα καιρού ή ανθρώπων. Απόγευμα. Ζεστή σοκολάτα σε χάρτινο, όπως τότε φοιτήτρια. Αθλητικά, τζιν, άβαφτη. Έτσι την γνώρισες τότε εκείνο το καλοκαίρι. Σου στέλνει ένα μήνυμα για “Καλημέρα”, της απαντάς “Πρωινή, πρωινή” και χαμογελάς. Τέτοια κάνει και λες μέσα σου “Να’ναι καλά η ψυχή. Της αξίζει.”
Πάλι δεν θα την πάρεις τηλέφωνο. Μην ανησυχήσει γιατί έχει και καρδιά.
Σημείωση προς τον παραλήπτη. Ναι, σε σένα μιλάμε τώρα: Φίλε, μπορείς σε παρακαλώ να της πεις πως έχεις δαγκώσει λαμαρίνα μαζί της. Όχι, δεν ακουώ τίποτα. Βρε αγόρι μου, αν δεν το έχεις καταλάβει, δεν πειράζει, το καταλάβαμε όλοι γύρω σας και αντί για κρυφό καμάρι ίσως καιρός να βγείτε καμάρι σκέτο. Λέω τώρα. Άντε γιατί καιρός κρύο, καιρός για δυο. 🙂
Κυριακή βράδυ, αρχές Νοεμβρίου και μια παρέα αποχαιρετά την μέρα με θέα την Ακρόπολη με μπύρες και ποτήρια κρασί στο χέρι. Χαμόγελα ανακούφισης και χαράς διαψεύδουν την εικόνα που θέλει να επικρατεί στα μέσα για την Ελλάδα. Η Αθήνα, τόπος γέννησης τεχνών, επιστημών και ανθρώπινων αξιών από αρχαιοτάτων χρόνων. Η παρέα πίνει στην υγειά της. Λίγες μέρες αργότερα, σε ένα μικρό εστιατόριο, η αισιοδοξία τους φωτίζει εκ νέου τον χώρο.
Οι σκέψεις τους βρίσκουν έκφραση σε συζητήσεις και τα βιώματα τους:
Διαβάζουμε για την Ελλάδα της κρίσης.
Βλέπουμε μια Ελλάδα γεμάτη φως.
Ακούμε για τους Έλληνες που δεν είναι ενωμένοι.
Νιώθουμε μια Ελλάδα με έντονη αίσθηση «κοινότητας» και αλληλεγγύης.
Βλέπουμε ιδιωτικές πρωτοβουλίες να αλλάζουν τα δεδομένα.
Ποιος είπε πως πάσχουμε από κρίση; Από κρίση ταυτότητας πάσχουμε και ενώ έχουμε την ευκαιρία για να γράψουμε την σύγχρονή ιστορία της χώρας αλλά και της Ευρώπης, μας κυβερνά η μοιρολατρία, λες και ξεχάσαμε πως μετά από κάθε πτώση, η ιστορία έχει ανοδική πορεία.
Ποιος σας είπε πως η ιστορία γράφεται με τους κανόνες των άλλων;
Οι παρέες γράφουν ιστορία. Το περιεχόμενο είναι στο χέρι μας.
Πικρός καφές της παρηγοριάς ή μερακλίδικος που ξυπνά αισθήσεις;
Γεια σου x,
Μπορεί να μην κάνεις καν τον κόπο να διαβάσεις το αυτό το μήνυμα. Δεν πειράζει, αρκεί που έκανα το δικό κομμάτι του δρόμου. Γεγονός είναι πως χέστηκα αν θα αποφασίσει ποτέ να ωριμάσεις. Όχι πια. Ο άνδρας που βλέπω μπροστά μου τις τελευταίες εβδομάδες, τίποτα κοινό δεν έχει με τον άνθρωπο με χαρακτήρα, που τόσο θαύμαζα για πολύ καιρό.
Μπορεί να είναι δύσκολο για σένα να απολογηθείς για την αγένεια και κακή συμπεριφορά σου και μπορεί να μη σε ενδιαφέρει αν πληγώνεις ανθρώπους. Σε αυτή την περίπτωση νιώθω βαθιά λύπη για σένα που έχασες το ένα από τα πιο δυνατά σημεία σου: Να βάζεις τους ανθρώπους πάν’ απ’ όλα.
Δεν σέβεσαι. Χέστηκα αν με σέβεσαι, αλλά όταν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, νευριάζω με την ανύπαρκτη αξιοπρέπεια σου.
Αν δεν έχεις καν τον χαρακτήρα να πεις “Μικρή, το γάμησα και λυπάμαι” τότε απλά θα σου πω με λόγια και πράξη το εξής:”Στα τσακίδια. Get out of my way, my darling.” Έτσι νιώθω. Δεν αναφέρομαι καν στο γεγονός πως έχασα φίλο. Γιατί οι φίλοι κάνουν υποχωρίσεις ο ένας για τον άλλον. Αναφέρομαι σε ανθρώπινο επίπεδο.
Τα σέβη μου
Είναι Δευτέρα, κάπου προς μεσημέρι και δυο μάτια δακρύζουν από χαρά και μια μορφή σηκώνεται για να χορέψει στους ρυθμούς του ζεϊμπέκικου.
Ξέχασε την κούραση και την στενοχώρια.
Χαμογελά με νόημα.