Ήταν το 2008, προς τα μέσα του Νοεμβρίου. Ήταν η φωνή λατρεία που προσπαθούσε να πει το όνομα μου σωστά. Ήταν βράδια γεμάτα συζητήσεις. Κάποια έκανε κρύο. Κάποια ο αέρας μου κρατούσε συντροφιά.
Ένα βράδυ τσακωθήκαμε στο τηλέφωνο. Το κλείσαμε απότομα και μετά κάτι μας έλειπε. Χαθήκαμε στα ξαφνικά.
Επιμένω, αλλά αλλάζω, και οι μύθοι που είχα πλάθει, ξεθωριάζουν.
Θυμάμαι πως λέγαμε να πάμε για εκείνο τον καφέ, αυτό το σινεμά
Ξέρω σου αρέσει ο κινηματογράφος, ή αυτή την βόλτα.
Σε είδα τυχαία πριν ένα χρόνο. Τότε δεν έβγαλα μιλιά. Κρατήθηκα μακρυά αλλά ήσουν τόσο κοντά. Θα σε πετύχω άραγε ποτέ ξανά για να σου πω;