ThirdEye – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Χίλιες σιωπές

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
μες στης πόλης τον αχό
τις θαμπές φωνές των άγνωστων
σκορπάει ο αέρας εκεί κι εδώ

Βαριά η καρδία από όσα είδαν τα μάτια μου και όσα άκουσαν τα αυτιά μου. Ασύλληπτα. Δεν ξέρω αν πρέπει να φωνάξω, να κλάψω ή τι άλλο να κάνω. Που να ρήξεις τις ευθύνες αλλά και ποιες να αναλάβεις πρώτες; Άκουσα μια ομιλία. Την χρονομέτρησα. Δεν μου είπε κάτι αλλά μετά σκέφτηκα πως ίσως δεν φταίει η ομιλία που δεν είχε κάτι να μου πει αλλά εγώ που έψαχνα να μου πει κάτι. Πέρασα μέσα από τα δακρυγόνα και λίγες ώρες αργότερα άκουσα μια φωνή έκπληκτη :

“Πέσανε δακρυγόνα. Δεν μας είπαν τίποτα. Δεν έχουμε καμία ιδέα.”

Όσο έκπληκτη η φωνή, άλλο τόση έκπληκτη και σοκαρισμένη και εγώ.

Αλλά τι φταίει και η φωνή; Τι φταίμε στην τελική όλοι μας που βλέπουμε τις πόλεις μας, τον τόπο όπου ζούμε να καίγεται σε πολλαπλά μέτωπα με πολλαπλούς τρόπους.

Ντρέπομαι που δεν μπορώ να κατανοήσω τους διαμαρτυριζόμενους σε ολόκληρο το εύρος τους. Άλλο τόσο τρομάζω που μπορώ να να δω τις εξελίξεις με τα μάτια του πολιτικού κόσμου.

Μικρή είμαι ακόμα, θα μάθω και να μην ντρέπομαι και να μην τρομάζω. Αλλά και να μάθω, θέλω να συνεχίζω να ντρέπομαι και να τρομάζω. Κάτι μέσα μου λέει πως τα συναισθήματα δεν είναι να τα αποφεύγεις αλλά να τους δώσεις έκφραση, αλλιώς είσαι άδειος.

Χθες βράδυ φεύγοντας από κοσμική εκδήλωση, επαγγελματική υποχρέωση,με έπιασαν τα κλάματα. Ήθελα να μιλήσω αλλά δεν έβγαινε φωνή. Πόσες σιωπές δεν έχουν ακουστεί άραγε, πόσες δεν θα ακουστούν.

Και δεν βρίσκω λόγια να σου πω
γιατί όλα έχουν φωνή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί

Μαγνήτης στο ψυγείο

Κυριακή μεσημεροαπόγευμα. Σκάει ο τσίτιγκάς. Ο ανεμιστήρας αργοφυσά. Στην κουζίνα χτυπιέται το κατεξοχήν ρόφημα του καλοκαιριού -Φραπέ. Από τα ηχεία ακούγεται απαλά το αισιόδοξο σουξεδάκι του φετινού καλοκαιριού «Φίλα με ακόμα».

«Ένα κορίτσι χορεύει
.μια ψυχή και άλλη μια, μόνο μάτια και λέξη καμία…»

Και έτσι όπως πάω στο ψυγείο αντικρίζω ένα μαγνητάκι από το λατρεμένο νησί.
«Σαντορίνη, θα σε επισκεφτώ φέτος αργότερα, μη μου κρατάς κακία», σκέφτομαι και θυμάμαι το ηλιοβασίλεμα από το αγαπημένο στέκι και πόσο όμορφα σταματά ο χρόνος εκεί. Πες πως είναι μαγεία.

Πάω στο δωμάτιο μου και η ματιά μου πέφτει στο sac voyage που δεν το μαζεύεται από μόνο του αλλά περιμένει να γεμίσει εκ νέου για τα ταξίδια που πλησιάζουν και αυτή την φορά έρχεται το ένα μετά το άλλο με ελάχιστες μέρες απόσταση. Κάπου πέρσι ούτε που φανταζόμουν πως θα συμβεί αυτό ποτέ. Εδώ έγινα και θεία και δεν το κατάλαβα. Κάπως έτσι κυλά η ζωή και εκεί που δεν το περιμένεις σου συμβαίνουν πράγματα που σου φαινόταν τρελά.

Ενώ φορτώνω φωτογραφίες στον υπολογιστή και τακτοποιώ τα τρέχοντα της εβδομάδας που μας έρχεται, σιγοτραγουδώ.

«
Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα
»

Πόλη με άρωμα καφέ

It’s not that I was scared to go (to the City), but I was terrified of the moment that I would have to go again

Το είδα σήμερα τυχαία και θυμήθηκα πως κάποιος με ρώτησε χθες βράδυ πως νιώθω πίσω σπίτι, εννοώντας την πόλη που μεγάλωσα, την Βιέννη. Η πόλη αυτές τις μέρες αρχές Ιουλίου είναι συννεφιασμένη, με κρύο αεράκι και ψυχάλες βροχής. Βρίσκεις καταφύγιο στα γραφικά καφέ της με μια Melange ή έναν cafe latte.

Vienna. Graben. Viena — By J. A. Alcaide

Τα ταξίδια έχουν πολλές πλευρές. Δεν θέλω να της ονομάσω καλές ή κακές. Ξέρω πως κάθε φορά όταν επιστρέφω στο διαμέρισμα μου στην Αθήνα, κάπου στα δυτικά προάστια, νιώθω ζεστασιά. Κάπου τότε καταλαβαίνω πως μεγαλώνω σιωπηλά, πως η ταξιδιάρικη φύση μου αναζητά λιμάνι ακόμα και αν δεν αράζει για πολύ καιρό εκεί. Το έχουν οι κοσμοπολίτικες ψυχές πως όσο ταξιδιάρες και να είναι, στα λιμάνια και τους σταθμούς τους, είτε είναι μέρη είτε είναι άνθρωποι, έχουν μια αδυναμία.

Έτσι άραξα Βιέννη, για λίγο
έτσι για να μπουν κάποια πράγματα στου τρένου τις γραμμές και η αρχοντική ατμόσφαιρα της πόλης, να είναι βάλσαμο γλυκό και δίνει δύναμη για την Αθήνα.

* Η φράση στην αρχή του κειμένου είναι από την ταινία Πολίτικη Κουζίνα.

Στα χαλαρά

Η απόλαυση της στιγμής. Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που αφήσαμε κάπου στην εφηβεία και τα χρόνια αθωότητας (λέμε τώρα αθωότητας, μην πάρετε και κατά γράμμα).

Ξέρετε την εποχή που πιο ουσιαστικός διάλογος γίνεται στην σιωπή με ματιές. Τότε που λόγω στενότητας χαρτζιλικίου την αράζαμε σπίτι, στη βεράντα, σε κάποιο παγκάκι ή αν είμαστε τυχεροί είχε βόλτα με το παπάκι ή με το αμάξι. Την εποχή που ξεκλέβαμε λίγο χρόνο μετά το φροντιστήριο αγγλικών, το ιδιαίτερο, την προπόνηση, την δουλειά για να βρεθούμε στην γνωστή γωνία, στην πλατεία. Τότε που στέλναμε μηνυματάκια που έλεγαν τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα.

Επιστρέφουμε στην εποχή του σήμερα και με το ίδιο σκεπτικό σε χαζεύω, σε κοιτάω στα μάτια, χαμογελάω στην σκέψη σου. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά όταν αφήνουμε στην άκρη τα δήθεν δεδομένα και απολαμβάνουμε την στιγμή όπως είναι. Τόσο απλά.

Image by d3l

No BS policy

Σου είπα πως θα το κάνω και άκουσες το όνομα μου σε μια παρουσίαση.
Σου είπα πως θα το κάνω και με είδες σε μια οθόνη να απευθύνω ερώτηση στον Πρωθυπουργό.

Σου είπα πως θα το κάνω και διάβασες μια συνέντευξη.
Σου είπα πως θα το κάνω και είδες το όνομα μου σε μια παρουσίαση σε ένα slide.

Τα λόγια της αμφισβήτησης είναι εύκολα χωρίς τις αντίστοιχες πράξεις.
Οι πράξεις πάλι είναι σπάνιες.
Τόσο απλά τα πράγματα.

Hanging by the moment

Σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια αποχαιρέτησα την παρέα μου από το σχολείο.

Σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια τα μάζεψα και την κοπάνησα, όπως μου είπαν.

Το πήρα απόφαση, πήρα την ευθύνη και άκουσα την καρδιά μου που έχει ερωτευτεί παράφορα.

Όχι το αγόρι της διπλανής πόρτας, ούτε τον συμφοιτητή δυο έτη μεγαλύτερο, ούτε καθηγητή, ούτε το παλικάρι που μου έκλεισε στα πεταχτά το μάτι στην παραλία

…τα όνειρα, την ζωή την ίδια.

Είπα πως θα βρω μια χρυσή τομή ώστε να μην εγκαταλείψω την ζωή που έχω ονειρευτεί.

Την βρήκα και αν θέλεις και θέλω γίνεσαι κομμάτι της. 🙂

Εισιτήριο στην τσέπη

Δεν θυμάμαι τι μέρα ήταν τότε. Θυμάμαι πως έγραφα την ριμαδοπτυχιακή. Δως του διορθώσεις και ράψε και ξήλωνε. Δως του ξανά επεξεργασία κύριος κειμένου και παραπομπών. Έπρεπε να έχω και μανία με την τεκμηρίωση τρομάρα μου, μέσα στο καλοκαίρι
Λάθος, και τον χειμώνα την είχα.

Μου την έδωσε, σαν σήμερα, θυμάμαι, παράτησα το λάπτοπ, τα βιβλία και τις σημειώσεις, φόρεσα το αγαπημένο μου τζιν, τις πάνινες μπαλαρίνες, έπιασα φεύγοντας από την πόρτα ένα ελαφρύ ζακετάκι και πήρα το λεωφορείο για το Θέατρο Πέτρας. Έκανε αποπνικτική ζέστη.

Στα χέρια μου ένα μπουκάλι νερό. Συναυλία ήταν να ξεκινήσει. Δεν είχα εισιτήριο, οπότε πήγα από εκείνο το σημείο που μου έμαθαν φίλοι και σκαρφάλωσα με το φως του κινητού το βράχο. Μόνη μου. Βρήκα ένα βραχάκι με θέα και έκατσα.

Λίγο πριν το τέλος της συναυλίας σκαρφάλωσα προς τα κάτω. Αυτή την φορά από την πλευρά του συναυλιακού χώρου. Περπάτησα μέχρι το σπίτι. Μπαίνω στο διαμέρισμα, αφήνω σε μια καρέκλα το τσαντάκι και το ζακετάκι και βγάζω το κινητό για να το αφήσω στο γραφείο, μαζί με το εισιτήριο που με ταξίδεψε στην συναυλία.

Έκατσα και πάλι στην οθόνη και συνέχισα να γράφω σαν να μην είχε διαμεσολαβήσει στιγμή από τότε που σηκώθηκα και την κοπάνησα για λίγες ώρες για να μυρίσω το καλοκαίρι. Εκείνο το καλοκαίρι τότε ήταν πολύ γλυκό, είχε γεύση freddocchino και χρώμα βαθύ κόκκινο όπως αυτό της πανσέληνου του. Το φετινό άραγε τι γεύση και χρώμα θα έχει;

Κόμμα παρά τελεία

Είναι βράδυ. Σαν εκείνο τότε που σε συνάντησα. Φοράω το τζιν που σου άρεσε και το πρώτο αμάνικο μπλουζάκι του καλοκαιριού. Ατημέλητη όπως και τότε. Είμαι έξω με φίλους. Ξεσπά βροχή, καλοκαιρινό μπουρίνι και γίνομαι παπί μέχρι να φτάσω στο μετρό στο Μοναστηράκι. Είναι μέρες που γράφω πάλι. Όπως τότε.

Είναι μέρες που κάνω όσα σου έλεγα από μακριά. Κοιτάω στα βιαστικά το κινητό και θυμάμαι την γλυκιά αγωνία που είχα για εκείνα τα τοιχοτρεχάματα μας. Ξέρεις εσύ; Κλείνω πτήση για το επόμενο ταξίδι και θυμάμαι πως ψάχναμε τότε πτήσεις για να έρθουμε πιο κοντά.

Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός βουτηγμένος στα χρώματα καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Τέτοιο και το πάθος για ένα καλύτερο παρόν, μια διαφορετική χροία στην καθημερινότητα που μοιάζει με αγριεμένη θάλασσα, μια βουτιά σε ένα αισιόδοξο μέλλον. Κάνω focus σε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα να μοιάζει με κύματα που παίζουν γαλήνια με τα βότσαλα και αγκαλιάζουν απαλά την άμμο.

Don’t want to see another generation drop. I’d rather be a comma than a full stop.

Ζέστη ζεστένια

Σαββατόβραδο. Ήρεμη βράδια μετά από καιρό συνειδητοποιώ πως έχουν ηρεμήσει ευχάριστα τα βράδια μου. Κάνει ζέστη, από εκείνες της ζέστες που κάθεσαι στο μπαλκόνι μπας και σε δροσίσει το περαστικό αεράκι, μπας και σωθείς από το κλιματιστικό και τους ανεμιστήρες. Από εκείνες τις ζέστες που δεν σε πιάνει ο ύπνος και σηκώνεσαι τακτικά για να πιεις νερό. Εκείνα τα βράδια που χαζεύεις το φεγγάρι και τα αστέρια όσο βράζει η άσφαλτος και τα μπετά της γειτονιάς. Είναι περασμένη η ώρα και φτιάχνεις άλλο ένα καφέ. Η βόλτα στην κουζίνα ως υποκατάστατο της βόλτας μέσα στην νύχτα μέσα στην πόλη.

Μια τέτοια βράδια έχουμε λοιπόν, και όλο κάτι θέλω να σου πω και δεν τολμώ να στο πω, δεν με αφήνεις να στο πω για να μη πω μεγάλες και βαριές κουβέντες. Αν με αφήσεις να τις πω τι θα γίνει άραγε; Θα είναι λιγότερο ή περισσότερο μεγάλες και βαριές;

Good news

Ήταν κάπου το Σεπτέμβρη πέρσι, όταν κάποιος μου έβαλε σκέψεις για την ακαδημαϊκή μου πορεία. Δύσκολα με φανταζόμουν σε ακαδημαϊκό χώρο και ξανά στα θρανία. Πες πως είχα παρατήσει την ιδέα και μόνο. Η πραγματικότητα από τα φοιτητικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα σαν ελεύθερος επαγγελματίας και τελευταία wannapreneur (wanna-be entrepreneur), είχε ένα βασικό στοιχείο- δουλειά.

Μπορεί άραγε να συνδυαστούν αυτά τα δυο;
Μου λέει ο καλός άνθρωπος: «Δοκίμασε. Τι έχεις να χάσεις;»

Έλα μου ντε. Τόσο τσαμπουκά θα έπρεπε να τον έχω. Εμ, δεν τον μάζεψα εύκολα. Η μάχη που κάνεις με τον εαυτό σου.

«Μια αίτηση είναι, Πως κάνεις έτσι;»
Πως να μην κάνω έτσι; Aφού όλα τα σημάδια από την οικονομική κρίση μέχρι το γεγονός ότι είμαι ελεύθερος επαγγελματίας ήταν κατά.

Οπότε όταν ήρθε πριν λίγες μέρες το email που έλεγε στο περίπου τα εξής «We are delighted to inform you that the Course Selector for Centre for Cultural Policy Studies has considered your application and recommended that you be made an offer of a place on our Creative and Media Enterprises program», έπρεπε να το διαβάσω αρκετές φορές για να το πιστέψω. Να με τσιμπήσει παρακαλώ κάποιος, γίνεται; Το διαβάζα ξανά και ξανά, και αφού έφυγε η πίεση των ημερών από πάνω μου, γιατί έχουμε και δουλειά, όπως είπαμε, νιώθω δάκρυα στα μάγουλα μου και ένα χαμογελάω να σχηματίζεται ταυτόχρονα στο πρόσωπο μου. Fuck, I made it!

Μεγάλη εισαγωγή για μια απλή ανακοίνωση:
Έγινα δεκτή στο Warwick. Τον Οκτώβριο του 2012 θα βρεθώ στα θρανία, ενώ παράλληλα αναπτύσσω το πρακτικό σκέλος μιας ιδέας που πρέπει να πάρει μια πιο απτή μορφή από αυτήν που έχει τώρα.

Όλους αυτούς τους μήνες, κάποιοι καλοί άνθρωποι πίστεψαν στην προσπάθεια και την βοήθησαν κυρίως με θετική ενέργεια και ζεν διάθεση. Να’στε καλά, βρε παιδιά, σας ευχαριστώ πολύ πολύ!

«When you want something, all the universe conspires in helping you to achieve it.» Paolo Coelho, The Alchemist