Author: ThirdEye

Αν τολμάς…

Ένας νέος άνδρας κάτι ξεχώρισε σε εκείνη και ήρθε μια μέρα να το διαπιστώσει από κοντά. Μόνο που εκείνη την φορά εκείνη χάθηκε στο πλήθος. Ήταν μια από εκείνες τις κοινωνικές συγκεντρώσεις που από την μια δεν ξέρεις από που και πως να κρυφτείς και από την άλλη σε συναρπάζει η μάζα ανθρώπων όπου ξεχωρίζεις εκείνα τα μαργαριτάρια ανθρώπων. Προσπάθησε να την συναντήσει ξανά.

Την πρώτη φορά την είδε με την εικόνα που έπρεπε να έχει επαγγελματικά. Σεμνό μαύρο φόρεμα, τακούνια, απαλό βάψιμο.Την δεύτερη φορά αντίκρισε ένα κορίτσι με all-starάκια, τζιν, απλή με τα χέρια στις τσέπες από αμηχανία όταν μιλούσε στο κοινό. Η κοπέλα της διπλανής πόρτας, προσβάσιμη.

Εκείνη τον είδε στο πλήθος. Είδε το καθαρό του βλέμμα. Ο διάλογος πνευματικών κυμάτων ξεκίνησε. Δυο άνθρωποι που έψαχναν να μοιραστούν τα όνειρα τους, τους φόβους τους, τις σκέψεις τους. Η επικοινωνία τους δεν χανόταν στην μετάφραση, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, σε πολλά επίπεδα. Όταν το αντιλήφθηκαν, ξεκίνησαν οι συγνώμες, οι ενοχές και οι εξηγήσεις. Κάπως έτσι τα απλά έγιναν περίπλοκα. ‘Αθελα τους. Αυτά τα πράγματα δεν προγραμματίζονται, γίνονται, έτσι ξαφνικά, επειδή το συναίσθημα ξεπερνά την λογική και κάνει την ζωή πιο ανθρώπινη.

Κάπου εκεί για να μην γίνουν πιο περίπλοκα και να μην καταστραφεί μια ανθρώπινη επαφή σπάνια, ή και περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις, εκείνη πήρε την απόφαση να εξηγηθεί αντρίκια, ξεκάθαρα. Δεν ήξερε πως να βρει τις σωστές λέξεις και το σωστό ύφος για να του μιλήσει. Αν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν ήξερε πως να ονομάσει αυτό το ιδιαίτερο και σπάνιο σκηνικό. Φοβόταν. Φοβόταν να πληγωθεί και όμως μίλησε, είπε τι σκεφτόταν και τι ένιωθε.

Τον άκουγε να απαρνιέται, να εθελοτυφλεί, να μην καταλαβαίνει ή να κάνει πως δεν καταλαβαίνανε. Τον ένιωθε. Εκείνη όμως αποφάσισε να μη σωπάσει και να ζητήσει μια απάντηση που ίσως και δεν θα πάρει.

Δεν έφταιγε κανείς τους. Είχαν τις πιο αγνές προθέσεις χωρίς καμία πονηρή σκέψη. Αλλά οι αγνοί άνθρωποι χτίζουν και αγνές σχέσεις μεταξύ τους, και κάποιες φορές και αναπτύσσεται μεταξύ τους κάτι πολύ ζεστό, γλυκό και όμορφο. Το λένε αγάπη, όποια μορφή και αν πάρει τελικά. Κάποιοι άνθρωποι τρομάζουν με αυτό. Κάποιοι απλά το ζουν.

Σχετικό post:
Marriage material

“Ο πολίτης μπροστά” – Ναι, καλά

Εκλογές 2004. Φίλος, τότε οπαδός Νέας Δημοκρατίας με βαθιά πίστη για την αλλαγή που θα έφερνε μια κυβέρνηση του κόμματος. Του έβαλα να ακούσει αυτό και τον κοίταξα στα μάτια.

Εκλογές 2009. Γνωστός, οπαδός Πασοκ με βαθιά πίστη για την αλλαγή που θα έφερνε μια κυβέρνηση του κόμματος. Δεν πρόλαβα να του βάλω να ακούσει αυτό.

Εκλογές 2011 δεν αντέχει ο λαός ούτε οικονομικά ούτε ηθικά. Τα πολιτικά βιντεάκια σε ύφος προεκλογικό να λείπουν. Είναι λάδι στην φωτιά. Που πήγε το “Ο πολίτης μπροστά”;

Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς

Ωραίες οι συζητήσεις, παιδιά μου. Ωραίος και ο διάλογος, αλλά…Αλλά στην πράξη γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά πως αν αύριο είχαμε εκλογές, οι κάλπες δεν θα έδειχναν και κάτι πολύ διαφορετικό.

Σωστά, το κομματικό σύστημα δεν είναι ευνοϊκό για μικρότερα κόμματα αλλά να σας πω κάτι, βλέπω σε κάποιες γειτονιές, σε κάποιους δρόμους την Βιέννη της δεκαετίας του 90 όταν ανεβαίνει η άκρα δέξια επί Χάϊντερ και τρομάζω.

Ακούω διαφορετικές γλώσσες σε πολλά διαφορετικά ηχοχρώματα στην πλατεία, στους δρόμους, στα λεωφορεία, στο μετρό, στα καφέ
και τρομάζω. Από την μια η οργή εναντίον των πολιτικών, που μια μάζα ψήφισε, με όποιες αφορμές και όποιες προϋποθέσεις, δεν θα τις σχολιάσω σήμερα. Από την άλλη η ανάγκη για αλλαγή, η διψά για ένα διαφορετικό σήμερα. Η οργή, δεν είναι καλός σύμβουλος. Εκτονώνει, δεν το αμφησβητώ.

Dreams and reality

Απουσιάζει η πολιτική ηγεσία με ουσιαστικό λόγο, απουσιάζει ο πολιτικός λόγος ουσίας και κυριαρχεί ένα χάος, φωνές που κατά τα άλλα καλούν σε συνεργασία. Ένα πράγμα θέλει η συνεργασία, αγαπητοί μου «Aγανακτισμένο»ι και αξιοσέβαστοι «Τολμήστε». Περισσότερο να ακούσουμε, περισσότερο ενδιαφέρον για το σύνολο της κοινωνίας και όχι απλά την πάρτη μας (για να μην εκφραστώ πιο λαϊκά και ξέρω δεν σας αρέσει που τα λέμε και λίγο τα πράγματα με το όνομα τους)

Αγανάκτηση και απογοήτευση νιώθουμε πολλοί, τολμάμε και κάποιοι άνευ πολιτικών, κυρίες και κυροί. Από επιλογή γίνομαι σιωπηλός παρατηρητής, ακροατής για να καταλάβω τον απέναντι, τον δίπλα. Όταν βρει ο καθένας την διάθεση και τον χρόνο να ακούσει παρά να φωνάξει, ίσως ακουστεί και περισσότερο. Δεν ξέρω, μικρό παιδί είμαι, αλλά σκέφτομαι λίγο.

Ας αλλάξουμε εμείς πρώτα νοοτροπία, πριν το απαιτήσουμε από τους άλλους.
Ραντεβού σε άλλη πλατεία γιατί κάθε πλατεία έχει σημασία και στον κόσμο υπάρχουν πολλές πλατείες με πολύ αγανάκτηση και τόλμη πριν τις ανακαλύψουμε εμείς. Θεωρητικά σεντόνια ξέρουμε όλοι να γράφουμε, έγραψα πολλά όσο ήμουν φοιτήτρια πολιτικών επιστημών. Αρκετοί των «Τολμήστε» έχουν υπάρξει αναφορές βιβλιογραφίας στην πτυχιακή μου, αρκετοί δεν τόλμησαν να είναι κάτι πέρα από τον ακαδημαϊκό τους τίτλο. «Τολμήστε» λοιπόν, να είστε δάσκαλοι πέρα της θεωρίας.

Λιγότερο θεωρία, είτε στην πλατεία είτε από την διανόηση, και περισσότερη πράξη, παρακαλώ. Γιατί αυτό που λείπει είναι θετική ενέργεια και καλοί μου άνθρωποι, την έχουμε ανάγκη, νέοι και ώριμοι.

Τα σέβη μου σε πλατείες, γράμματα και τέχνες

Στη σιωπή

Ένα δωμάτιο με δυο γραφεία, ένα μεγάλο και ένα μικρό. Στο μικρό δεν μπορούν να κάτσουν άνετα δυο άτομα μαζί για να δουλέψουν αλλά το αφεντικό επιμένει να κάτσει η νεαρή κοπέλα εκεί. Είναι σε τόσο μικρή απόσταση, απόσταση αναπνοής, που εκείνη νιώθει άβολα.

Τι να κάνει όμως που έχει ανάγκη την δουλειά, και πως να βρει δουλειά τέτοιες εποχές, εποχές δύσκολες. Το δέχεται από φόβο. Όταν δεν κάθεται δίπλα του, κάθεταί στο μεγάλο γραφείο που είναι απέναντι του. Το ένστικτό της δίνει σήμα πως κάποιος την παρακολουθεί.

Αρχικά προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της πως ήταν απλά ιδέα της αλλά δεν είναι. Σταμάτησε να βάφεται. Στο γραφείο πήγαινε πλέον αποκλειστικά με φαρδιά παντελόνια, αθλητικό παπούτσι ή στρωτό για να αποφύγει το σχετικό σχόλιο περί του θηλυκού ήχου των τακουνιών της. Κάλυπτε το πάνω μέρος του κορμιού της πάντα με εσάρπες που έφταναν μέχρι το ύψος της μέσης, ίσια ίσια για να μην φανεί η καμπύλη της μέσης αλλά κυρίως να μην φανεί το στήθος της.

Κάποια μέρα μάζευε το γραφείο, τακτοποίησε ντουλάπες και διάφορα. Ένιωθε ένα μάτι γαρίδα πάνω της. Αναρωτιόταν αν εκείνος καταλάβαινε πως εκείνη είχε καταλάβει τι γίνεται.

Δεν ήταν ιδέα της. Φοβόταν να πηγαίνει στο γραφείο. Έτρεμε το γραφείο, έτρεμε τις οικονομικές δυσκολίες της και την αβεβαιότητα. Εκείνος είχε ξεκινήσει να σηκώνει φωνή και να προσβάλλει όταν δεν μπορούσε να επιβληθεί. Ξεκίνησε να ρυθμίζει την πληρωμή της ανάλογα με τα κέφια του, καταπατώντας την γραπτή συμφωνία τους επανειλημμένως.

Εκείνη φοβάται και τρέμει
«Μαλακισμένο ένστικτό», σκέφτεται. Όταν είναι σπίτι της την πιάνουν τα κλάματα και τρέμουλο. Δεν κοιμόταν, δεν έτρωγε.

Παίρνει τελικά την δύναμη να πάρει την απόφαση πως αυτές οι συνθήκες θα πρέπει να αλλάξουν. Η υγειά της πλέον κινδύνευε. Καλεί δυο τρεις φίλους και διηγείται το συμβάν. Τα αγόρια γίνονται έξαλλα, οι κοπέλες επίσης.

Μιλά με τους γονείς της για την στηρήξουν οικονομικά και παραιτείται. Απλά.
Μια εβδομάδα μετά καταρρέει στην μέση του δρόμου, Υπερκόπωση είπαν στο νοσοκομείο, νευρικό κλονισμό ανεξερεύνητης αιτίας ο ψυχολόγος του νοσοκομείο. Εκείνη αρνείται να μιλήσει για το συμβάν. Μένει μια εβδομάδα σπίτι για να συνέρθει. Σωπαίνει.

Έπεσε χαμηλά στα δικά της μάτια, ίσως και άλλων. Τι σημασία έχει αν εκείνη μπορεί να σηκωθεί ξανά;
Σήκωσε το βλέμμα της. Του κοιτά απευθείας στα μάτια και νιώθει πως και αυτό είναι μια εξουσία. Τον συναντά τυχαία. Τον κοιτά στα μάτια, σταθερά. Εκείνος χαμηλώνει το βλέμμα. Δεν τολμά να της απλώσει το χέρι ούτε να την χαιρετίσει. Εκείνη βλέπει πως εκείνος κατάλαβε πολύ καλά. Στα μάτια της οργή, στα δικά του ντροπή.

« Άρα κατάλαβες τι έκανες τόσο καιρό, αλλά τον ανδρισμό για να μου ζητήσεις συγνώμη δεν τον είχες;» σκέφτεται μέσα της. «Ωραίος ο ανδρισμός της βίας και της ψυχολογικής βίας ακόμα περισσότερο, μόνο που το power game δεν αλλάζει γρήγορα ροή»

Ρομαντισμός σε εποχές κυνισμού

Λένε πως το Παρίσι πέρα από πόλη του φωτός, είναι και η πιο ρομαντική πόλη. Χάθηκα χθες τρεις φορές. Ο αριθμός τρία είναι συμβολικός για τα τρία μάτια που φαίνονται να απουσίαζαν όπως το μυαλό μου. Που να είναι άραγε το τελευταίο; Αν και ήρθα για να κάνω δημοσιογραφική κάλυψη, άρα δουλειά, δεν νιώθω πως περιορίζομαι από αυτό. Για μένα και μόνο που εκτίθεμαι σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, είναι ανάσα δροσιάς και ένα γλυκό διάλειμμα από τους περίεργους τελευταίους μήνες.

Porte Saint Denis by extranoise/Till Krech via Flickr

To Παρίσι φωνάζει από τα σοκάκια του, «Έλα να ερωτευτείς.»
Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να έχεις ταίρι για να ζήσεις ρομαντικές στιγμές. Προφανώς είναι πιο ιδιαίτερες όταν τις μοιράζεσαι με τον άνθρωπο σου. Όπως με καλεί λοιπόν το Παρίσι να ερωτευτώ, έτσι και ερωτεύομαι … την πόλη και την ατμόσφαιρα της.

Πολλοί γνωστοί, συνεργάτες και φίλοι μένουν εδώ. Αν και έρχομαι για πρώτη φορά , δεν νιώθω ξένη στην πόλη. Είναι λες, και δεν ζούμε σε διαφορετικά μέρη. Η απόσταση μηδενίζεται . Το να μοιραστείς ένα καφέ, σπιτική pasta και ένα ποτήρι κρασί και να δεις την πόλη για λίγο με τα μάτια τους, όπως και εκείνοι βλέπουν στα μάτια σου την Αθήνα και την Βιέννη, είναι ανεκτίμητο.

Τα ταξίδια, είτε είναι πνευματικά, συναισθηματικά είτε σωματικά ή όλα μαζί, είναι στην ζωή, ότι είναι ο γαλανός ουρανός στην Αθήνα και ο καφές στην Βιέννη. Αξία ανεκτίμητη.

Ονειροπολώντας εν Αθήναι

Αυτό που με αγανακτεί είναι όταν δεν πείθω. Ειδικά όταν είναι άνθρωπος που θεωρώ πως στέκεται κοντά μου. Δεν έχω πρόβλημα με την αντίθετη άποψη και την αμφισβήτηση. Έχω όμως με την αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση χωρίς ουσιαστικό λόγο. Για την αμφισβήτηση που πηγάζει από στενoμυαλοσύνη. Συμβαίνει θα μου πεις. Συμβαίνει. Όμως δεν οφείλει κανέναν.

Μου ήρθε αυτό στο μυαλό:

Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently. They’re not fond of rules, and they have no respect for the status quo. You can quote them, disagree with them, glorify and vilify them. But the only thing you can’t do is ignore them because they change things. They push the human race forward. And while some may see them as crazy, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do.

 
Το ακούω ξανά και ξανά, ενώ παράλληλα γράφω τις σκέψεις μου.

Οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί να πιστέψουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι εκείνοι που τον αλλάζουν. Άρα όλοι εκείνοι με αρκετά τρελά όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Δηλαδή όταν πιστεύεις και προσπαθείς για κάτι καλύτερο είσαι ονειροπόλος τρελός. Μπορώ να ζήσω με αυτό. Εσύ μπορείς;

Σε ρωτάω γιατί εμένα δεν μου αρέσει που τα πλάνα ντροπής από την Αθήνα κάνουν το γύρο του κόσμου. Σε ρωτάω γιατί εσύ αποδέχεσαι το status quo; Σε ρωτάω τι σε κάνει να τα παρατάς; Για να μη σε πουν τρελό, για να μη σε πουν ρομαντικό ιδεαλιστή; Τι σε κόφτει, τι πιστεύουν όλοι αυτοί που ξέχασαν τα όνειρα τους μπροστά στην πόρτα του επόμενου βολέματος; Τι σε ενδιαφέρει η γνώμη κάποιων που δεν θέλουν καν να μπουν στη διαδικασία να καταλάβουν το όνειρο; Ξέρω πως αυτός ο κόσμος χρειάζεται όνειρα για να αλλάξει, πολλά όνειρα. Ονειρέψου και εσύ λίγο.

Πίσω από λέξεις

– Tι κάνεις μικρή;

Την λέει μικρή από τότε που γνωριστήκανε. Ακόμα θυμάται με τι κέφι κανόνισε και πήγε να τον βρει στο Γκάζι.Είχαν καιρό να βρεθούν από κοντά και για πρώτη φορά θα έβγαιναν για ένα ποτό οι δυο τους στα χαλαρά.Πέρασε καιρός από τότε που τα είπαν την τελευταία φορά.

~  Μια χαρά. Εσύ; – Τι κάνεις; Πως τα περνάς;

~  Δίνω εξετάσεις αύριο. – Δηλαδή δεν θα το ξενυχτίσεις σήμερα;

~  Αν υπάρχει λόγος θα ξενυχτίσω. Αν δεν υπάρχει, δεν θα το κάνω. Αφού με ξέρεις, είμαι χαλαρή.

– Τι λόγος να υπάρχει δηλαδή;

~  Give me an unreasonable reason. – Μπορεί να πω χοντράδα.

~  Και να πεις, ξέρεις εγώ θα σε πάρω στα σοβαρά
– Για σεξ δηλαδή;

~  Για καλό σεξ, ναι. – Μου την λες τώρα;

~  Εγώ; Γιατί καλέ; Με ρώτησες και απάντησα. (
και όποιος έχει τη μυγά μυγιάζεται, σκέφτεται)

Continue reading Πίσω από λέξεις

Παραμυθιάζοντας…

Ήμασταν λίγο πριν το τέλος. Ή μάλλον είχαμε φτάσει στο τέλος. Είχα αποχωρίσει από την διαφήμιση, ή μάλλον είχα ξεκινήσει να αποχωρώ. Όλα μια διαδρομή είναι. Ένα ταξίδι με αβέβαιο προορισμό και αβέβαιη πορεία και αβέβαιο τέλος.

Οι μέρες περνούν. Συχνά διαβάζονται και γράφοντας αμέτρητα email και γεμάτες συναντήσεις ενίοτε και ανούσιες. Κάποιες φορές αντί για άδοξο περίμενε σε ένα email ακολουθεί αναπάντεχο τηλεφώνημα και πάμε ένα βήμα πιο πέρα.

Βήμα βήμα. Υπομονή και επιμονή. Μόνο που κάποιες φορές είναι βασανιστικά αργά και μικρά τα βήματα.

Σε συναντώ κατά τύχη στο αεροδρόμιο. Σου χαμογελώ αμήχανα. Θυμάμαι πόσο λάτρευα τον ήχο της φωνής σου και πως μπορούσες να με κάνεις να χαμογελάσω, να μη φοβάμαι τίποτα. Είσαι ακόμα πιο αμήχανος.

«Πες το, βρε διάολε, πες το. Πες πως
Πες το.» σκέφτομαι.
Με κοιτάς στα μάτια όπως τότε, σφίγγεις το χέρι μου και τα χείλι σου.

O καλός άνθρωπος της καλής Ελλάδας

Οι πρωινές ώρες βρέθηκαν στους δρόμους που ήταν νωποί από την ανοιξιάτικη βροχή ή ίσως ήταν από δάκρυα για τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου ή και για ένα κομμάτι καλή Ελλάδα;

Ο άνθρωπος που έπαιζε στις ταινίες των παιδικών μου καλοκαιριών, συνομήλικος των παππούδων μου, που υπεραγαπώ, έγινε άνθρωπος δικός μου, ζωγράφιζε χαμόγελα, και δίδασκε σοφία ανθρωπιάς.

«Τι να τις κάνω τις τιμές
Ποια δόξα; Δεν είναι πόλεμος ετούτο που μας βρήκε, κύριε ταξίαρχε. Ντροπή είναι. Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες.”»

Λόγια που είπε ως παππούς στην ταινία «Ψυχή Βαθιά» για να πάρει το πτώμα του εγγονού. Kάποιοι Έλληνες σήμερα δεν ντουφεκάνε Έλληνες αλλά μάχονται ο ένας ενάντια στον άλλον αντί να στέκονται πλάι ο ένας στον άλλον για να ταξιδέψουν μαζί στην «’Ελλάδα που πότε είναι φουρτούνα και πότε μπουνάτσα». όπως έλεγε ο Θανάσης Βέγγος με τον Ευγένιο Σπαθάρη σε γνωστό διαφημιστικό σποτάκι, γιατί «η Ελλάδα είναι ένα μικρό λευκό καράβι με το άρωμα της ζωής μέσα και το φιλαράκο δίπλα.»

Αυτή η Ελλάδα μου λείπει γιατί με αυτήν μεγάλωσα, αυτήν αγάπησα, σε αυτή πιστεύω και την αναζητώ. Νιώθω πως ένα κομμάτι αυτής της καλής Ελλάδας χάθηκε μαζί με τον Θανάση Βέγγο. Αλλά τι δικαίωμα έχω να μιλήσω;

Ο σεβασμός στον άνθρωπο μου έχουν μάθει πως είναι αξία. Η ευγένεια και η ανθρωπιά μου είπαν πως είναι χαρακτηριστικά του καλού ανθρώπου, όπως ήταν ο Θανάσης μας.

Ανθρώπινο πρόσωπο εμφάνιζε στις ταινίες του και στο σανίδι. Ανθρώπινος πορεύτηκε στην ζωή, έτσι μου λένε οι παππούδες μου. Δίκιο θα έχουν.

Καλό ταξίδι, καλέ μας άνθρωπε, σταθμός στις καρδίες μας.