Ανεκπλήρωτες Αγάπες

Παίδες,
πρέπει να σας πω μια ιστορία. Οπότε κάθεστε, φτιάχετε καφέ ή βγάζετε μπύρα από το ψυγείο, ανάβετε τσιγάρο, κάτι για να υπάρχει η αίσθηση της απόλαυσης ή ανακούφισης, όπως το βλέπει κανείς τελώς πάντων. Όπως μας λέει και ο τίτλος, θα πούμε μια ιστορία για μια ανεκπλήρωτη αγάπη, ένας έρωτα που τελείωσε πριν καν γεννηθεί. Αυτό που έχουν όλες οι ανεκπλήρωτες αγάπες και οι έρωτες κοινό είναι πως υπάρχει πάντα ένας λόγος γιατί δεν εκπληρώνονται, μικρός, μεγάλος, σοβαρός ή γελοίος, κάποιος λόγος.

Είναι λοιπόν, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δυο φίλη, ένα αγορί και ένα κορίτσι. Το κόριτσι στην αρχή της ιστορίας είναι κάπου στα μέσα των 20, αλλάζει τις πρώτες της δουλείες, ανασφάλειες, φρέσκο-πήρε πτυχίο. Ξέρετε τρυφερούδι. Άτυχο λίγο με τα αγορία, ας την ονομάσουμε Μαρία. Το αγόρι είναι στα 30άντα κάτι, καλό παιδί, με κάτι κολλήματα αλλά καλό παιδί, ας τον πούμε Γιώργο. Ο Γιώργος το γούσταρε το Μαράκι, αλλά κάπως μια της φερόταν λες και ήταν μικρό παιδί, μια έκανε υπερβολές με σεξουαλικά υπονοούμενα. Αγόρι θα μου πείτε. Αλλά το κορίτσι, όπως είπαμε άτυχο, ήταν λίγο πιο ρομαντικό να το πούμε. Μη παρεξηγηθούμε, η Μαρία τον λάτρευε τον Γιώργο, πολύ. Την έκανε να χαμογέλαει, να γελάει με την ψυχή της, να ξεχαστεί, να νιώθει όμορφα. Αλλά την τρόμαζε, επίσης πολύ και έτσι δεν του είπε τότε τι ένιωθε. Μια μέρα της την πέφτει, ας πούμε λίγο άγαρμπα ο Γιώργος και η Μαρία επειδή ένιωθε πως δεν την σεβάστηκε, και πως εκεί που τον θεωρούσε καταφύγειο της, της καταπάτησε την εμπιστοσύνη που του είχε, σταμάτησε να του μιλά. Ούτε μηνύματα, ούτε τηλέφωνα, ούτε facebook. Ήθελε να κρατήσει τις καλές στιγμές. Το είχε ανάγκη, όπως όλοι μας εξάλλου.

Continue reading Ανεκπλήρωτες Αγάπες

Ευχή για τον Πολιτικό Διάλογο του Σήμερα

Σε όλους τους υποψηφίους που γνωρίζω προσωπικά:

Παίδες,
Σας έχω αναφέρει τις ενστάσεις μου στην υποψηφιότητα σας, σας ευχήθηκα όμως όλους ολόψυχα “Καλή Επιτυχία” γιατί πίστευα και θέλω να πιστεύω, πως η πρώτη σας ταυτότητα είναι “Πολίτης στην Κοινωνία” και μετά “Κόμμα και Χρώμα”.

Γνωρίζετε όλοι τις αρχές μου και πως από τις σπουδές μου, η επαγγελματική πορεία μου αλλά και ο τρόπος ζωής μου κινείται με βάση αυτές. Έχω μια αλλεργία στους απολυταρχισμούς (αν και παθιασμένος άνθρωπος), τις μονομανίες και τις φασίζουσες συμπεριφορές, πρακτικές.

Από την γενιά μου, και την ευρύτερη γενιά του 18-40, περιμένω να μην πορεύονται όπως οι προηγούμενες, που τόσο μας αρέσει να κατηγορούμε. Περιμένω να λειτουργούν υπερκομματικά, για μια περιεκτική κοινωνία, με κοινωνική ευθύνη, να δούνε όλες τις πλευρές του ζαριού, να ζυγίζουν τα πράγματα όχι μόνο προς όφελος τους.

Από τις προγενέστερες γενιές περιμένω να στηρίζουν τους νέους στον πολιτικό διάλογο, να δίνουν βήμα και να παραδέχονται λάθη αλλά και να αναφέρουν “καλές πρακτικές” για την κοινωνία στο σύνολο.

Και τώρα ο λόγος για την μεγάλη εισαγωγή:
Η διάθεση τρολλαρίσματος, μνησικακίας (ειδικά όσοι τα ζήσατε με προηγούμενες κυβερνήσεις που στηρίζατε με πάθος) δείχνει πως οι ενστάσεις μου που είχαν τελικά τόπο: H πολιτική κουλτούρα δεν αλλάζει με τις συμπεριφορές παλιάς, περασμένης εποχής. Ο πολιτικός διάλογος πρέπει να χαρακτηρίζεται από τεκμηρίωση αλλιώς η προβοκάτσια και το τρολλάρισμα είναι απλά η γελοιοποίηση σας.

Δεν με ενδιαφέρει καν ποιο κόμμα είναι κυβέρνηση ή αντιπολίτευση αλλά το πώς οι εκπρόσωποί του τεκμηριώνουν τα λεγόμενα τους, τις προτάσεις τους. Να σέβεται τις δημοκρατικές διαδικασίες και τον Πολιτικό Πολιτισμό – αυτά διαμορφώνονται από τους πολίτες- που επικαλείται πως σέβεται,

Είμαι Πολιτειολόγος/ Πολιτικός Επιστήμων, επομένως είμαι ιδιαίτερα συνδεδεμένη με την πολιτική, την χάραξη πολιτικής. Η υποχρέωση όμως στην Επιστήμη είναι να είμαστε αντικειμενικοί και να τεκμηριώνουμε. Οπότε μπείτε λίγο στον κόπο να τεκμηριώσετε όχι με βάση την ιδεολογία σας αλλά δεδομένα, στοιχεία, data. Θα δείτε πως είναι πολύ πιο ενδιαφέρον έτσι, όχι μόνο για εμάς, αλλά για εσάς που σας ακούμε, διαβάζουμε κτλ.

Αυτό δεν το επιθυμώ μόνο από όσους υποψηφίους γνωρίζω προσωπικά αλλά από όλους μας που συμμετέχουμε στον Πολιτικό Διάλογο.

Τα σέβη μου 🙂

Φεύγουν οι μέρες

Βραδιά γιορτής. Η Ελένη και ο Πέτρος παντρεύονται. Χορεύει ο Πέτρος το πρώτο ζεϊμπέκικο της βραδιάς, την Ευδοκία, και δίνει παραγγελία η Ελένη για ένα επόμενο. Στήνεται ο κουμπάρος να τους τιμήσει. Γονατίζει μπροστά την φιλή της Ελένης, το αγρίμι, και της παραχωρεί την σκηνή. Γονατίζει η νύφη και μαζί της όλη η παρέα. Το ζείμπέκικο είναι το γαμήλιο δώρο. Είναι όλοι κάπως πριν την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο, με όνειρα. Σχεδόν όλοθ τους δουλεύουν ήδη, εν μέρει από ανάγκη, εν μέρει από πεποίθηση. Μπορείς να ακούσεις το κομμάτι σε όλη την γειτονιά, η Φτωχογειτονιά. Κάπου στην Δυτική Αθήνα.

“Τι πράγματα είναι αυτά που δείχνετε; Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πεινασμένοι ούτε τρελοί που να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Κάνετε προπαγάνδα”.

Η φτώχεια ως τρόπος ζωής;

Ο τίτλος είναι δανεισμένος και μεταφρασμένος από ένα ενδιαφέρον άρθρο για την «Γενιά που αναζητά μια δουλειά που τους αρέσει» που δημοσιεύτηκε στο γερμανικό ψηφιακό περιοδικό Neu Elite (Νεά Ελίτ). Σημειώνουμε πως συμπλήρωσα το ερωτηματικό στο τέλος.

Size Don't Matter

Το άρθρο περιγράφει σκηνές που διαδραματίζονται πιθανότατα στο Βερολίνο, θα μπορούσαν όμως να συμβαίνουν και στην Αθήνα. Λάθος
Συμβαίνουν στην Αθήνα.

Η διαβίωση στην Ελληνική πρωτεύουσα είναι ακριβή. Κάποιοι λένε πιο ακριβή, αλλοί ισχυρίζονται πιο οικονομική απ’ ό, τι σε άλλες πόλεις της Ευρώπης. Η αλήθεια κρύβεται κάπου στην μέση.

Για να επιστρέψουμε στο άρθρο περιγράφει το εξής:
Μισθός 1500 ευρώ μεικτά, χωρίς προοπτικές εξέλιξης, άλλα μια θέση με ευθύνες και δικαίωμα άποψης και το λεγόμενο  «fun factor». 

Κάποια στοιχεία αν όχι όλα, που δεν έγιναν γνωστά εν μέσω οικονομικής κρίσης αλλά ήταν μάλλον δεδομένα προ κρίσης.

Τίθεται όμως το ερώτημα αν η οικονομική ανασφάλεια είναι φαινόμενο της γενιάς των σήμερα 20 με 35άριδων, φαινόμενο των πάσης φύσεων δημιουργικών επαγγελμάτων ή δικαιώνονται τελικά και οι γονείς μας που μας έλεγαν ή/και ακόμα λένε «Σοβαρέψου και βρες μια κανονική δουλεία». Για το τελευταίο, δεν είμαι σίγουρη το τι μπορούν να εννοούν οι δικοί μου. Βέβαιο είναι όμως πως κάπως δεν τους άρεσε η διήγηση μου από συνέντευξη για δουλειά:

Ευθύνη συντονισμού τριών κομβικών τμημάτων: Επιχειρησιακή ανάπτυξη, Επικοινωνία και Public Affairs. Καθεστώς ελεύθερου επαγγελματία. Καθυστερήσεις πληρωμών δεδομένες. Ωράριο ελεύθερου επαγγελματία, δηλαδή 9 με 5 τυπικά αλλά όσο πάει άτυπα. 1200 ευρώ μεικτά.

Ο πατέρας μου έβγαλε τα «καθαρά» με όρους Αυστρίας, η μητέρα κούναγε με δυσπιστία ως προς την σοβαρότητα της πρότασης το κεφάλι, και εγώ έβγαλα τα «καθαρά» με όρους Ελλάδας. Δυστυχώς δεν ήταν και ιδιαίτερη η διάφορα. Πάντα μιλάμε για καθεστώς ελεύθερου επαγγελματία.

Ωστόσο το νόμισμα έχει τουλάχιστον δυο όψεις και κάποιες από αυτές εμφανίστηκαν στις συζητήσεις που ξεκίνησαν στο Facebook, από Vrypan και Papachatzis αντίστοιχα αλλά και από μένα.

Που είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ εργασίας ή ελεύθερου χρόνου, επαγγελματικού εθελοντισμού και απαίτηση για επαγγελματική μεταχείριση και αμοιβή για εργασία; Που είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προσωπικής εξέλιξης και εκμετάλλευσης;

«Και πάλι να λέμε καλά που έχουμε δουλειά » , ακούς στα πεταχτά στους δρόμους, στο μετρό, άντε και σε κάποια παραλία.

Στο άρθρο που ανέφερα στην αρχή, υπάρχει ο όρος «η γενιά της πρακτικής άσκησης” και αυτό είναι μια πραγματικότητα που μου περιγράφουν φίλοι που ζουν στις ΗΠΑ προ κρίσης.»

Σκέφτομαι γραπτά: Άλλαξε πραγματικά ο τρόπος οργάνωσης των εταιριών από αυστηρά ιεραρχικές σε χαλαρή οριζόντια οργάνωση; O εθελοντισμός αν δεν είναι για ανθρωπιστικό- κοινωνικό σκοπό, και εκεί με εξαιρέσεις, έχει όρια. Ακόμα και η λεγόμενη φάση μαθητείας έχει όρια.

Δεν αναφέρομαι εδώ σε περιπτώσεις startup όπως την περιγράφει ο Vrypan, αλλά για περιπτώσεις εκμετάλλευσης όπως περιγράφει το εν λόγω άρθρο και όπως περιέγραψα στους γονείς μου. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ρομαντική αυταπάτη η πεποίθηση ότι εργαζόμαστε για κάτι που έχει σημασία για μας,  για τον κόσμο. Ξέρω όμως πως οι συνθήκες εργασίας δεν είναι όπως αυτές των γονιών μας. Το βλέπω στα μάτια τους.

Στο μυαλό μου εικόνες από τα πλέον πολυάριθμα networking events, το πόσο προσπαθούν κάποιοι θαμώνες εκεί να δείχνουν άνετοι και επιτυχημένοι, παίζοντας με τα smart phones τους, αλλά σχεδόν όλοι αναζητούν κάποιον επενδυτή για την ιδέα τους. Κυνηγούν το όνειρο, κάνουν προσπάθεια και καλά κάνουν. Αυτό που με ανησυχεί είναι όμως όλοι που δεν βρίσκονται σε αυτές τις εκδηλώσεις, αυτοί που δεν έχουν την πολυτέλεια να είναι εκεί
και ναι είναι μια πολυτέλεια για πολλούς, και δεν χρειάζονται καν δικαιολογίες για να την κάνουν να φανεί πολυτέλεια, παραμένει γι αυτούς ένα μακρινό όνειρο.

H δουλεία ως τρόπος ζωής, έχει πολλές όψεις, λιγότερο ή περισσότερο θετικές ή αρνητικές. Το να συνειδητοποιείς πως έχεις επιλογές και πως αυτό δεν είναι αυτονόητο είναι ένα βήμα το προς τα που είναι πρώτα προσωπική υπόθεση, και θέλει πολλά βήματα για να γίνει κοινωνική συνείδηση.

Λόγια του Αυγούστου

Αύγουστος. Ο μήνας που στα μέρη μας έχει ταυτιστει με την έννοια του καλοκαιριού,  την άδεια πόλη, τη ξεχνιασιά από την καθημερινότητα και τα βάρη της.  Πάντα αναρωτιώμουν γιατί ο Αύγουστος και όχι ο Ιούνιος, Ιούλιος ή ο Σεπτέμβρης… Εντάξει, ο τελευταίος έχει ταυτιστεί με το σχολείο, τη δουλεία, την επιστροφή στην πόλη και στις υποχρεώσεις.

Καλοκαιρινή Ραστώνη

Φέτος που λέτε, ο καλοκαίρι γενικά, και ο Αύγουστος γενικότερα, με βρήκε στην πόλη. Ας σημειώσουμε πως, αν εξαιρεσεί κανείς τις επισκέψεις στο χωριό, και λίγες μέρες σε κάποια παραλία, πάντα στην πόλη με έβρισκε. Μια το διάβασμα για την εξεταστική του Σεπτεμβρίου, μια η δουλεία,  διότι το ελεύθερο επάγγελμα έχει τρέξιμο λίγο παραπάνω, μια γονείς, μια, μια, μια.

Ο Αύγστουος, αν και για τον περισσότερο κόσμο, μήνας ηρεμίας, για μένα είχε αρκετή δουλειά, προεργασία ας την πούμε για τον Σεπτέμβη. Για να ξες, ετοιμάζουμε με μεράκι το νέο εγχείρημα ονόματι 180º,  είναι σε ψευτό-stealth-mode που λένε και οι σταρταπίστες ή σταρταπιστές (όπου θες βάλε τον τόνο, το ίδιο μας κάνει σε αυτή και σε άλλες περιπτώσεις).

Τέτοια εποχή, πριν πέντε χρόνια, ξεκίνησα να γράφω διαδικτυακώς. Οπότε ξεκινάω με τις Υποσχέσεις και τον Τίμιο Λόγο του Αυγουστιάτικου Blogging, πως επιστρέφω και πάλι με κείμενα (ναι, από αυτά τα ρομαντικά και από τα άλλα που σου αρέσουν), γιατί το έχουμε αραιώσει πολύ και δεν είναι πρέπον.

Πριν σας αφήσω για να βουτίξω και εγώ στα κύματα, μακρυά από  το λάπιτοπι,  σας βάζω ένα medley με γραμμές που έγραψα, ας πούμε σαν σήμερα,  από τότε που υπάρχει ο “Κάτοικος Γυάλινου Πύργου”, για να μη ξεχάσω και εγώ την υπόσχεση μου.

2008:  Σάντα Ειρήνη
2009: Ένα φραπόγαλο σκέψεις, Ας με βρει το ξημέρωμα εκεί
2010: Μαντινάδα του αγέρα, Πριγκίπισσα του Αιγαίου και της καρδιάς
2011: Ραβασάκια με αφιερώσεις
2012: Δεν έγραψα.

Μη θαρρείς πως θα λείψω πολύ… εδώ τριγύρω θα’μαι. 🙂

Γεια χαρά – Εγκεφαλικό στα 30

Γεια χαρά,

Όλοι μας καλούμαστε να πάρουμε κάποιες αποφάσεις για την ζωή μας. Τι συμβαίνει όμως όταν η ίδια η ζωή προλαβαίνει να μας χτυπάει το καμπανάκι;

Είναι βράδυ. Μετά από κουραστική μέρα δουλειά πάμε για ένα ποτό σε έναν πολυχώρο της γειτονιάς. Είχε και ζωντανή μουσική, φλαμένκο. Δεν προλαβαίνουμε να ακούσουμε τις πρώτες πενιές, γέρνω στο πλευρό του συντρόφου μου. Σαν να με έπιασε μια ξαφνική νύστα. Ωστόσο εκείνος ανησυχεί. Φωνάζει να πληρώσουμε. Ίσια ίσια που προλαβαίνω να τον πιάσω δυνατά και να φωνάξω για νερό. Χάνω της αισθήσεις μου. Σαν να στέκομαι δίπλα μου. Να βλέπω να προσπαθεί εκείνος να με στηρίξει και ταυτόχρονα να με συνεφέρει με δροσερό νερό. Αρχίζω να σπαρταράω. Εκείνος παλεύει να με φέρει πίσω. Θυμάμαι πως συνήρθα και πως βγήκαμε βιαστικοί από τον χώρο. Στάθηκα έξω να πάρω αέρα. Φτάνουμε σπίτι. Ξαπλώνω. Μετά δεν θυμάμαι και πολλά.

Η γιατρός με εξετάζει.
“Νιώθεις να έχει στραβώσει κάτι,” με ρωτάει
“Tι εννοείς;” την ρωτάω.
“Αυτό που κατάλαβες,” μου λέει.

Περνάνε μέρες. Κοιμάμαι πολύ. Σκέφτομαι περισσότερο. Έχει περάσει περισσότερο από μήνας τώρα. Εγκεφαλικό στα 30. Ελαφρύ μεν, αλλά εγκεφαλικό. Ευτυχώς για μένα και τους δικούς μου που πέρασε και οι συνέπειες του δεν έβαλαν σε περισσότερο κίνδυνο την ζωή μου.

“Άγχος,” μου λέει.

Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο σου αλλάζει την ζωή ριζικά και τα βλέπεις υπό διαφορετικό πρίσμα όλα. Τα γράφω για να τα θυμάμαι.

Γειά χαρά παίδες, γειά χαρά.

Πως όλα αλλάζουν…

Να’ μαστε και πάλι. Καλοκαίρι έχουμε. Ζέστη κάνει. Είπαμε πως είναι ζεστένια. Τέτοιες ώρες μας πιάνει να σκεφτούμε τι κάναμε. Ας πούμε πως ένα τραγούδι μας έφερε στο μυαλό, ατίμο πράγμα το μυαλό, κάποιες εικόνες, κάποιους ήχους, κάποιες γεύσεις και συναισθήματα, άτιμα και αυτά.

Κάτι είχα να πω στους  ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μου τα περασμένα τέσσερα χρόνια. Κάποιοι πέρασαν γρήγορα, κάποιοι στάθηκαν, κάποιοι έμειναν και άλλοι έφυγαν:

Λυπάμαι πολύ που κάποιοι από εσάς δεν είναι πια κοντά μου και δεν τα λέμε.

Έναν από εσάς τον συνάντησα τυχαία. Μου είπε ένα “Γεια σου, Κωνσταντίνα” και μου κόπηκαν τα πόδια από συγκίνηση. Τόσα πράγματα είχα να του πω και δεν μπόρεσα να βγάλω φωνή. Μόνο στα μάτια τον κοίταξα. Ένας άλλος κάποτε μου είχε πει πως θα είμαστε πάντα δίπλα ο ένας στον άλλον. Δεν ήξερε πως τα πράγματα αλλάζουν …

Κι αν χαθείς
θα ’μαι δω,
να σου πω
πως όλα αλλάζουν…

Αντιθέσεις και καθρέπτες

Η διαδρομή με το λεωφορείο περνά από την Λένορμαν. Πέρα από το παλίο Καπνεργοστάσιο και κάποια ίχνη μιας άλλης εποχής, μπορεί να διακρίνει κανείς και τις επιχειρηματικές τάσεις: τυροπιτάδικα, καταστήματα κινητής, delivery, αγορές χρυσού, μόνο το frozen yogurt λείπει, αλλά μπορεί να έρθει και αυτό, που ξέρεις. Κατεβαίνω στο Μεταξουργείο, κάπου μεταξύ Μεγάλου Αλεξάνδρου και Λεωνίδου.

Σαν να χάνεσαι μέσα σε μια άφωνη γειτονιά που ξεχωρίζει άθελα της από τον βωμό της πόλης, που τον θυμίζουν κάποιες παρεμβάσεις. Η ζέστη αφόρητη και ο φόβος που κυριαρχεί στα στενά αισθητός μέσα στην αίσθηση ελευθερίας. Δεν ταιριάζουν εδώ οι ενδυμασίες των σαλονιών της υψηλής πολιτικής, μορφωμένης και πολιτιστικής Αθηναϊκής κοινωνίας, ή αυτής που παριστάνει πως είναι υψηλή κουλτούρα. Εδώ η ανθρωπιά δεν βασίζεται σε βιτρίνες αλλά ουσία. Φτάνω Ιερά Οδό, βλέπω από μακριά το studio, βαμμένο σε μια απόχρωση του λαχανί που φέγγει υπό την σκιά της Ακρόπολης.

Λαλιά εμφυλίου

Από τα κείμενα που έμειναν σε συρτάρια, σε ψηφιακές και χάρτινες μνήμες αλλά κυρίως στο μυαλό μου, προστατευμένα. Ξέρετε και η σιωπή ή απόφαση να μην βγει ένα κείμενο στον αέρα, στο φως, στην δημοσιότητα, είναι και αυτό μια στάση προς τα πράγματα, μια έκφραση άποψης. Με τα κείμενα μου παίρνω θέση, αλλά κυρίως αναλαμβάνω ευθύνη.

Φοβάμαι όταν στρέφεται άνθρωπος εναντίον ανθρώπου. Κάπως έτσι ξεκινούν και οι εμφύλιοι πόλεμοι. Αρκετούς τέτοιους, άμεσους και έμμεσους, έχει δει αυτός ο τόπος. Ακολουθεί παρατηρητικό μήνυμα προς έναν Άκη. Αυτή την φορά, δεν είναι δημόσιο πρόσωπο, όσο και να το ήθελε, αλλά διπλανής πόρτας. Νεοέλληνας με όλη την αρνητική χροιά που φέρνει αυτός ο χαρακτηρισμός.

«Τι τις βροντοχτυπάς τις χάνδρες, μίστερ; Μάλλον δεν σου έχουν πει πως τα μουλωχτά, πισώπλατα, κατά καιρούς και παράνομα δεν σε κάνουν μάγκα. Όσο και να τα πουλάς για αξιοπρέπεια, εργατικότητα και αξιοπιστία, ο κόσμος δεν μασάει χόρτο, μίστερ. Μάλλον έχουν καταντήσει αυτό το κομμάτι γης ονόματι Ελλάδα σε αυτή την κατάσταση αστάθειας και δυσκολίας. Οπότε μάσε την ουρίτσα σου, 180 μοίρες στροφή και χαίρεται, γιατί η δουλειά κάνει τους άνδρες, και τις γυναίκες και κυρίως τους μάγκες. Το πισώπλατο το λένε και χαφιεδίλικι. Ξέρεις εσύ από αυτά. Είναι το μόνο που είσαι μάστορας, μαθημένος από τα πολιτικά και όποια πηγαδάκια όπου έγλυφες τις πόρτες με ανειλικρίνεια και χωρίς ίχνος ικανοτήτων μέχρι να ανοίξουν. Κάποιες άνοιξαν. Κάποιες όμως παραμένουν κλειστές για κοινωνικούς εγκληματίες χωρίς τσίπα σαν εσένα. Α, και που΄σαι μουσίτσα με ύφος παρόμοιου του Δρακουμέλ που κυνηγά τα μπλε στρουμφάκια, σε έχουν πάρει πρέφα ακόμα και τα πηγαδάκια των λαμογιών πως δεν το κατέχεις το άθλημα. Οπότε, πάνε προπονήσου. Τα σέβη μου και στα τσακίδια.»

 

Δε μας ακούς που τραγουδάμε
με φωνές ηλεκτρικές
μες στις υπόγειες στοές
ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε
τις βασικές σου τις αρχές

…να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα να κλείσει η λαβωματιά μα τιναχτεί σαν μαυρο πνευμα) η τρομερή μας η λαλιά η τρομερή μας η λαλιά

Πολιτικό φιλότιμο

TEASER FOR PHILOTIMO
By Filimonas Triantafyllou

Ξέρω. ξέρω, έχουν περάσει μήνες που δεν γράφω τακτικά. Δεν είχα να πω κάτι.

Παίδες, δεν σας κατηγορώ για τις επιλογές σας, ωστόσο μη μου παριστάνετε και καλά πως έχετε γίνει εναλλακτικά πνεύματα. Επειδή αλλάζετε λίγο το κομματικό φουλάρι, λίγο αλλιώς το φοράτε, λίγο διαφέρει η απόχρωση, λίγο η τοποθέτηση προς πιο αριστερά ή πιο δεξιά, δεν σημαίνει πως ξαφνικά γίνατε και διαφορετικοί ή πιο συνειδητοποιημένοι άνθρωποι.

Οι συζήτησεις στα διάφορα νέα στέκια του κέντρου, προς Κολωνάκι και Σύνταγμα πλευρά, ενδιαφέρουσες αλλά σημασία έχει η πράξη που ακολουθεί. Στην πράξη συνεχίζετε να κοιτάτε το βόλεμα σας εναντίον το κοινωνικό σύνολο, συνεχίζετε να είστε κομματικά φερέφωνα και να μιλάτε με όρους που δεν κατέχετε ακόμα οι ίδιοι καλά καλά π.χ. δημοκρατία, άμεση δημοκρατία, συμμετοχική δημοκρατία κτλ. Μήπως να αναμειχθείτε και λίγο με τον πραγματικό κόσμο πέρα της προστατευτικής, σχεδόν πλαστικής φούσκας που έχετε δημιουργήσει; Δεν θα πονέσει, δεν θα σας λερώσει το κοστούμι σας, ούτε θα σπάσει το τακούνι σας.

Πλησιάζουν οι εκλογές και σχολιάζετε το exit poll αλλά μου σχολιάζετε και δημοσκοπήσεις ως μεγάλοι πολιτικοί αναλυτές.

Μικρό tipp, έτσι για να μην εκτίθεστε δημοσίως: Ποσοτικές έρευνες βγάζουν ποσοτικά αποτελέσματα (στατιστικά). Ποιοτικές, δηλαδή focus group και face-to-face interviews, ποιοτικά χαρακτηριστικά (σε βάθος). Θα ξαναδιαβάσω πως μια δημοσκόπηση βγάζει ποιοτικά χαρακτηριστικά επειδή είχε ποιοτικές ερωτήσεις και απλά θα απορώ αν σκέφτεστε πριν μιλήσετε.

Ξέρετε, η απόσταση από τα διαδικτυακά και η παρακολούθηση των συζητήσεων έχει ένα καλό, βλέπεις πιο καθαρά, αλλά κυρίως σκέφτεσαι δυο φορές τι γράφεις, τι λες δημόσια. Τον καλύτερο και πιο άμεσο παλμό της κοινωνίας τον συναντάς ακόμα στο δρόμο, στα λεωφορεία, στα ασφυκτικά γεμάτα τρόλεϊ. Όχι στο twitter, ούτε στις συγκεντρώσεις με πολλά gadgetάκια και κολονάτα ποτήρια.

Εσείς, οι μαχητές τις επόμενης κομματικής καρέκλας, που φωνάζετε για το καλό της χώρας, κάντε όλων που δεν φωνάζουν αλλά κάνουν, μια μικρή χάρη: Δοκιμαστείτε σε πραγματικούς όρους αγοράς, όχι με αυτούς που έχετε μάθει για να ανεβείτε κοινωνικά, ή μείνετε σπίτια σας, μη στέκεστε άλλο εμπόδιο στο νέο και διαφορετικό.

Ευχαριστώ για την κατανόηση!