Η διαδρομή με το λεωφορείο περνά από την Λένορμαν. Πέρα από το παλίο Καπνεργοστάσιο και κάποια ίχνη μιας άλλης εποχής, μπορεί να διακρίνει κανείς και τις επιχειρηματικές τάσεις: τυροπιτάδικα, καταστήματα κινητής, delivery, αγορές χρυσού, μόνο το frozen yogurt λείπει, αλλά μπορεί να έρθει και αυτό, που ξέρεις. Κατεβαίνω στο Μεταξουργείο, κάπου μεταξύ Μεγάλου Αλεξάνδρου και Λεωνίδου.
Σαν να χάνεσαι μέσα σε μια άφωνη γειτονιά που ξεχωρίζει άθελα της από τον βωμό της πόλης, που τον θυμίζουν κάποιες παρεμβάσεις. Η ζέστη αφόρητη και ο φόβος που κυριαρχεί στα στενά αισθητός μέσα στην αίσθηση ελευθερίας. Δεν ταιριάζουν εδώ οι ενδυμασίες των σαλονιών της υψηλής πολιτικής, μορφωμένης και πολιτιστικής Αθηναϊκής κοινωνίας, ή αυτής που παριστάνει πως είναι υψηλή κουλτούρα. Εδώ η ανθρωπιά δεν βασίζεται σε βιτρίνες αλλά ουσία. Φτάνω Ιερά Οδό, βλέπω από μακριά το studio, βαμμένο σε μια απόχρωση του λαχανί που φέγγει υπό την σκιά της Ακρόπολης.
Το περασμένη καλοκαίρι, βρέθηκα σε μια παρέα διάσπαρτη σε Ελλάδα και εξωτερικό, που ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει σε μια διαφορετική γλώσσα, με αυτό που ονομάζουμε “μεράκι” στα Ελληνικά, ώστε να κινήσουμε όχι μόνο την γενιά μας αλλά και όσους πιστεύουν ακόμα στα όνειρα γιατί είμαστε πολύ νέοι για να “τα παρατήσουμε” ακόμα και σε μια κρίση.
Credits: Asteris Masouras
«Κάποιος που προσπαθεί, δουλεύει σκληρά και δοκιμάζει διαφορετικούς τρόπους για να πετύχει…λίγες έννοιες που δίνουν ουσία στην λέξη “επιχειρηματίας”. Δυστυχώς, η επιχειρηματικότητα εμφανίζεται συχνά ως τρόπος οικονομικής αποκατάστασης και ως lifestyle, αντί να περιγράφεται ως μία κινητήρια δύναμη που ενθαρρύνει τους ανθρώπους να εξελιχθούν, να ανταλλάξουν ιδέες, να δημιουργήσουν και να επιδείξουν ειλικρίνεια, σεβασμό και ταπεινότητα. Για εμάς, η επιχειρηματικότητα είναι ένα εργαλείο προς την αναδιαμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας και της σύνδεσης της με τον κόσμο,» γράψαμε με εκείνη την παρέα πρόσφατα σε ένα άρθρο με τίτλο «Χτίζοντας το μέλλον με βάση το παρόν», περιγράφοντας όχι μόνο το τι πιστεύουμε για την προεκλογικά πολυσυζητημενη επιχειρηματικότητα αλλά και για την δική μας ματιά στο παρόν της Ελλάδας.
Πέρα από τα γνωστά προβλήματα που καλείται η χώρα μας να λύσει τα επόμενα χρόνια, η κρίση δοκιμάζει την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας όπως την γνωρίσαμε και με την όποια μεγάλωσε η γενιά μας. Γνωρίζουμε καλά πως καλούμαστε να συμβάλλουμε ενεργά στα νέα δεδομένα και πως οι σταδιοδρομία μας διαφέρει αρκετά από προηγούμενες γενιές.
Η κοινωνία των ανθρώπων τυχαίνει πολλές φορές να χάσει τον προορισμό της ή ακόμα και να ξετροχιάζει από τον δρόμο της μέσα στην ιστορία. Η Ελλάδα κυνήγησε και εν μέρει ακόμα κυνηγά την ματαιότητα, τον γυαλιστερό τρόπο ζωής που την κάνουν να ξεγλιστρά και να ξεχνά τις αξίες που δίδαξε στον κόσμο.
Σημασία έχει όμως, πως η Ελλάδα έχει να αποδείξει στον εαυτό της πως θα τα καταφέρει και να ξαναθυμηθεί το πνεύμα της και να χτίσει γερές δομές γύρω από αυτό. Εμείς απλά βάζουμε ένα ακόμα λιθαράκι σε αυτό.
Κυριακή βράδυ, αρχές Νοεμβρίου και μια παρέα αποχαιρετά την μέρα με θέα την Ακρόπολη με μπύρες και ποτήρια κρασί στο χέρι. Χαμόγελα ανακούφισης και χαράς διαψεύδουν την εικόνα που θέλει να επικρατεί στα μέσα για την Ελλάδα. Η Αθήνα, τόπος γέννησης τεχνών, επιστημών και ανθρώπινων αξιών από αρχαιοτάτων χρόνων. Η παρέα πίνει στην υγειά της. Λίγες μέρες αργότερα, σε ένα μικρό εστιατόριο, η αισιοδοξία τους φωτίζει εκ νέου τον χώρο.
Sunday by kpvl, on Flickr
Οι σκέψεις τους βρίσκουν έκφραση σε συζητήσεις και τα βιώματα τους:
Διαβάζουμε για την Ελλάδα της κρίσης.
Βλέπουμε μια Ελλάδα γεμάτη φως.
Ακούμε για τους Έλληνες που δεν είναι ενωμένοι.
Νιώθουμε μια Ελλάδα με έντονη αίσθηση «κοινότητας» και αλληλεγγύης.
Βλέπουμε ιδιωτικές πρωτοβουλίες να αλλάζουν τα δεδομένα.
Ποιος είπε πως πάσχουμε από κρίση; Από κρίση ταυτότητας πάσχουμε και ενώ έχουμε την ευκαιρία για να γράψουμε την σύγχρονή ιστορία της χώρας αλλά και της Ευρώπης, μας κυβερνά η μοιρολατρία, λες και ξεχάσαμε πως μετά από κάθε πτώση, η ιστορία έχει ανοδική πορεία.
Ποιος σας είπε πως η ιστορία γράφεται με τους κανόνες των άλλων;
Οι παρέες γράφουν ιστορία. Το περιεχόμενο είναι στο χέρι μας.
Πικρός καφές της παρηγοριάς ή μερακλίδικος που ξυπνά αισθήσεις;
Αν με ρώταγε κανείς για τις πιο σημαντικές στιγμές του 2010, ίσως θα περίμενε ως απάντηση μια επαγγελματική επιτυχία. Σίγουρα αυτή η χρονία έγινε σταθμός σε πολλά επίπεδα αλλά μου έδωσε και την πιο γερή σφαλιάρα- την συνείδηση πως είμαι άνθρωπος και πως πέρα από όλα τα αγαθά του κόσμου, η υγεία είναι αυτό που αν δεν το προσέξουμε δεν θα χαρούμε τίποτα από όλα τα υπόλοιπα πλην της αγάπης.
Μια μακροπρόθεσμη περιπέτεια με την υγεία μου, που την ήξεραν ελάχιστοι καλοί φίλοι, με έβαλε σε επίσης μακροπρόθεσμες σκέψεις. Όχι, ότι ήταν κάτι που δεν ξεπερνίεται, πήρε όμως χρόνο. Εργασιομανία ήταν ένα παράπλευρο εφέ που σίγουρα έφερε κι άλλα παράπλευρα εφέ. Πριν πιάσουν κάποιοι τώρα το τηλέφωνο και βαρέσουν διάφορα πληκτρολόγια, πρέπει να σας πω πως:
Πάει, πέρασε! 🙂 It’s over, guys!
Mου έμαθε την αξία της ζωής.
Y.Γ. Με ρώτησαν τις προάλλες τι ήταν για μένα μια άσχημη εμπειρία. Στον άνθρωπο που με ρώτησε, δεν ήθελα να απαντήσω εκείνη την στιγμή. Είναι προσωπική υπόθεση και όσο και να γράφω προσωπικά σε αυτό τον χώρο, επιλέγω πως γράφω τι και πότε και πόσο εκθέτω τον εαυτό μου σε δημόσιο χώρο.
Ένα βράδυ όπως όλα τα άλλα. Ας λέμε όπως τα άλλα. Κάπου σε ένα συνοικιακό μαγαζάκι στην σεπτεμβροκαλοκαιρινή Αθήνα. Έχουν πέσει οι υψηλές θερμοκρασίες και το αεράκι που φυσά απαιτεί ένα ζακετάκι.
Πάνω από σαγκρία, μπίρες και σόδα και κάποια τσιγάρα, ένα προσωπάκι λάμπει όπως τα παιδάκια όταν βλέπουν ένα νέο παιχνίδι. Τι το προκάλεσε;
«Θες να’ αρθεις μαζί μας U2;»
Μικρή παρένθεση για την κριτική στάση:
Οι U2 σίγουρα δεν είναι οι μοναδικοί καλλιτέχνες που έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο πολιτικής έκφρασης, κάποιους συμβιβασμούς. Η μουσική έκφραση όπως οποιαδήποτε καλλιτεχνική έκφραση δεν γνωρίζει όρια, εκφράζεται απαλλαγμένη από στερεότυπα και καταπολεμά τα όποια όρια που της θέτουμε.
Όλα αυτά δεν ήθελα να τα σκεφτώ χθες στην συναυλία που μου χάρισε όμορφες στιγμές γιατί απλά τα σκέφτομαι κάθε μέρα και που και που νιώθω την ανάγκη να ξεφεύγω από όλα αυτά, να τα δω με διαφορετικό μάτι. Οι καλλιτέχνες δεν είναι πολιτικοί, άσχετα αν μπορεί να έχουν πολιτικό λόγο ή γίνονται στην πορεία πολιτικοί.
Κλείνει η παρένθεση.
«Τα τελευταία χρόνια είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ. Οι Έλληνες κάνουν σπουδαία την Ελλάδα. Δεν μας ορίζουν οι οικονομικές αγορές», είπε ο φίλτατος Bono στο ΟΑΚΑ και ένα στάδιο γέμισε με μια θετική αύρα, ελπίδα και μια ζεστασιά.
Δεν το πίστευα ότι ήμουν εκεί μέχρι που έτρεχαν δάκρυα ακούγοντας μια αγαπημένη μελωδία και με πήραν αγκαλιά. Κάπου εμφανίστηκε στην γιγαντοοθόνη «Το τραγούδι σε κάνει να κλαις» «Για σένα το λέει», μου λένε φωτεινά μάτια και ζεστά χαμόγελα δίπλα μου και χαμογέλασα.
Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ την κοριτσοπαρέα και τους κλείνω μάτι. 😉
Δείτε λίγα στιγμιότυπα από το χθεσινό θέαμα εδώ και ένα τραγούδι που λέει πολλά στο Τρίτο Μάτι.
Αν δεν θα ήταν νησί, θα ήταν μια όμορφη νεράιδα ενός παραμυθιού. Η Σαντορίνη, για μένα η πριγκίπισσα του Αιγαίου, αν και κοσμική σου εμπνέει μια ηρεμία που δεν συνηθίζεται σε άλλα κυκλαδίτικα νησιά. Εκεί που καίγονται τα πατουσάκια σου για να φτάσεις μέσα από την καυτή άμμο στον Περίβολο στα καταγάλανα δροσερά νερά, σε φυλά τρυφερά ένα μελτέμι. Όσο για το ηλιοβασίλεμα, δεν ξέρω αν είναι το ομορφότερο στον κόσμο, σίγουρα όμως έχει μια ιδιαίτερη αίσθηση. Όπως δύει ο ήλιος και γίνεται ένα με την θάλασσα, ζωγραφίζοντας τα πιο ζεστά χρώματα στον ουρανό, παίρνεις μια βαθιά ανάσα.
Λίγες ήταν οι μέρες μου στο μαγικό νησί.
Στα δυο στέκια μου με θυμήθηκαν και ας έχουν περάσει δυο χρόνια.
“Ένα λευκό στο τρία,” φώναξε η Κατερίνα από τις σκάλες του μαγαζιού όπου υποδεχόταν τους θαμώνες των Φηρών. Και όπως πριν δυο χρόνια το γκαρσόν με προσέγγισε για το ποτό μετά το σχόλασμα του. Κλασσικές αξίες καλοκαιριού και ας ήξερε ότι δεν θα εμφανιζόμουν.
Όπως και πριν δυο χρόνια, έκανα στάση για ένα μικρό δώρο στον εαυτό μου. Βραχιολάκι με μαργαριτάρι, ντόπια λάβα και τυρκουαζάκι. Φυλαχτό που θα κρατήσει την όμορφη αύρα του νησιού κοντά μου.
Στάση στην Μητρόπολη για να ανάψω ένα κεράκι για μια ψυχούλα που αγαπώ. Έτσι, γιατί πιστεύω πως η μαγεία της Σαντορίνης φτάνει των αγγέλων τα αυτιά και θα ακούσουν την παράκληση μου να προσέχουν εκείνη την ψυχή.
Η σύγχρονη αμαζόνα πόλης δεν μένει από λάστιχο αλλά από τακούνι.
Τι να κάνω, παίδες, είπα να κυκλοφορήσω καθώς πρέπει με φουστίτσες, φορεματάκια και τακούνι. Εξαιρετικά δύσκολο φέτος να βρεις ένα κομψό παπούτσι, έχω να πω.
Σημειώση για τα αγόρια: Ξέρω δεν νιώθετε τον πόνο μου.
Σημείωση για και όσους με γνωρίζουν λίγο: Θα απορείτε πως το τζινάκι all-starάκι μεταμορφώθηκε σε αμφίεση κανονικού κοριτσιού- Hello, guys, I’m a girl!
Σημειώση για φίλους: Ναι, ξέρω, πρέπει να το κάνω πιο συχνά αυτό! 😉
Όσο περίμενα λοιπόν να μαστορέψει ο τσαγκάρης τα ταλαιπωρημένα τακούνια, θυμήθηκα το πως με φώναζαν στο σχολείο. Little foot. Φοράω νούμερο 36. Εξαιρετικά δύσκολο νούμερο, όσο χαριτωμένο και τα ακούγεται αυτό. Στις εκπτώσεις δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις αυτό το νούμερο. Όσο τρέχει η κανονική σεζόν, επίσης, δύσκολο, γιατί το 36 περιορίζεται πάντα σε κομμάτια και σε σχέδια. Αδικία για μικρά ποδαράκια. Δράμα η κατάσταση σας λέω, Οπότε όταν βρω ένα ζευγάρι με το καλό, το προσέχω και χαίρεται μακροζωία στην γκαρνταρόμπα μου.
Αυτά για το δόλιο το 36. Δύσκολοι καίριοι για μικρά ποδαράκια που αναζητούν το γοβάκι, το τακουνάκι της σύγχρονης σταχτοπούτας του 21ου αιώνα, πίνοντας ένα ποτήρι Bellini (cocktail σαμπάνιας), ένα απόγευμα σε ένα δροσερό κάπου στην Αθήνα όπου οι θερμοκρασίες είναι αυξημένες σε πολλά επίπεδα.
Η πραγματικότητα:
Η κοριτσοπαρέα στην παραλία με ρωτάει “Nτίνα, τι να κάνουμε. Εσύ που δουλεύεις τόσα χρόνια πες κάτι;” Δουλεύω κοντά στα πέντε χρόνια, και με όποιο περίεργο εργασιακό καθεστώς μπορείτε να φανταστείτε.
Πες ότι ήδη έχω δοκιμαστεί σε αυτή την αγορά και ότι και να πω, τα ξέρετε. Και δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό να είμαστε νέοι άνθρωποι, χωρίς ελπίδα για μέλλον στην τελική. Η μόνη ελπίδα είναι ότι όλα θα πάνε καλά και θα γυρίσει ο τροχός. Θα μου πεις ότι τι ήθελα και πήρα το ρίσκο να είμαι ελεύθερο πουλί σε μια πολύ δυσκίνητη αγορά σαν την ελληνική; To πήρα γιατί το να θυσιάσω την επαγγελματική και προσωπική μου εξέλιξη ήταν μεγαλύτερο ρίσκο. Μια πολυτέλεια. Μεγάλη ίσως.
To όνειρο:
Πριν δυόμισι χρόνια ξεκίνησα να ξαναπιάσω το όνειρο μου. Να κάνω μια δουλειά που με γεμίζει και να εκμεταλλευτώ τις όποιες ικανότητες μου στο μάξιμουμ. Έμαθα να κινούμαι, να είναι καλά τα πολλά και διαφορετικά meetings και το community.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά πρωί πρωί;
Με το που θα κλείσουν κάποιες δουλείες για καλοκαιρινή ραστώνη, θα πάω διακοπές να ξεκουραστώ και να αφιερώσω χρόνο σε ένα προσωπικό projectάκι. Για την πλάκα μου. Φίλος έθεσε deadline να είμαστε τέλη Σεπτέμβρη στον διαδικτυακό αέρα. Δεν θα πω παραπάνω.
Μια καλή φίλη αποφάσισε να με στείλει για διακοπές αστραπή για ένα Σαββατοκύριακο να δω το γαλάζιο της θάλασσας. Φτάνοντας το Πρωί του Σαββάτου στο μέρος απόδρασης ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου.
Το κορίτσι, που είναι συμπατριώτισσα μου, θα πάει στο 389 που έχει θέα.
Συμπατριώτισσα εννοώντας την Αυστριακή καταγωγή μου που φανερώθηκε όταν έβγαλά το διαβατήριο. Αυστριακός ξενοδόχος σε ένα παραθαλάσσιο μέρος μια ανάσα από την Αθήνα.
Αφού έλιωσα στο κολύμπι και το χάζεμα της θάλασσας, αντίκρισα από το μπαλκόνι του δωματίου μου την θέα που βλέπετε στην εικόνα. Μου θύμισε έντονα τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου στην Σαντορίνη όπου πήγα μόνη μου. Ήταν το καλοκαίρι εκείνο που πήρα εκείνη την μεγάλη απόφαση.
Welcome summer sunset
Την Κυριακή το πρωί άργησα να ξυπνήσω και αφού αναζήτησα μόνο ένα καφέ, μου τον έφτιαξε ο ίδιος ο κυρ Ντίνος με τα χεράκια του.
Θέλαμε να πάμε με την κοριτσοπαρέα για μπάνιο στο Αλεποχώρι οπότε είπαμε ραντεβού στα Μέγαρα. Αλλά έλα μου ντε που το λεωφορείο άφηνε σε έναν κόμβο Μεγάρων που για την παρέα έγινε πλέον κόμβος φήμης. Με κατεβάζει λοιπόν το λεωφορείο στην μέση του πουθενά.
Οπότε:
My name is Croft, ThirdEye Croft…“πηδάω” και λαμαρίνες κάπου στην εθνική όταν λάχει…Επίσης το κάνω αυτό σαν σωστή κυράτσα με σαγιονάρα και σακ βογιάζ στον ώμο…Μήπως βρεθώ σε ένα κάπου μέσα στο πουθενά για να με βρουν και τα κορίτσια με το αμάξι. Που να με βρουν στο πουθενά;
Ότι έκατσα να το μοιραστώ αυτό το πράγμα και με την διαδικτυακή κοινότητα μέσω Twitter μου λέει ότι μέσα στην απελπισία μου δεν χάνω το χιούμορ μου και ας έχω δυο ώρες στην μέση του πουθενά με εργοτάξια γύρω μου ντάλα μεσημέρι.
Το έχασα βέβαια στην πορεία γιατί ούτε ταξί δεν μπορούσε να έρθει να με βρει, αφού δεν καταλάβαινε κανείς που βρισκόμουν ( ούτε εγώ ήξερα που ήμουν). Βλέπετε τα δοκίμασα όλα. Μετά από δυο ώρες με βρήκαν η φιλενάδες που με παρέλαβαν καταδιψασμένη και ον λίγον φοβισμένη να το πω.
Σημείωση προς ΚΤΕΛ:Μην αφήνετε τον κόσμο σε τέτοια σημεία που δεν μπορεί να βοηθηθεί. Πρώτον, είναι επικίνδυνο και κατά δεύτερον δεν έχει νόημα.
Ανταμοιβή για την λαχτάρα το απέραντο γαλάζιο και για λίγο ηρεμία μακριά από τις σκέψεις για δουλειά και προβλήματα.
Το καλοκαίρι σαν εποχή με τις ζέστες του, τα μελτέμια και τις ανάσες δροσιάς σε κάποια παραλία ή μια μυστική γωνία της πόλης είναι εποχή που με εμπνέει να φιλοσοφίσω περισσότερο την ζωή.
Έχω και μια κακή συνήθεια να θέλω να βοηθήσω να υποστηρίξω τους δικούς μου ανθρώπους σε κάθε δυσκολία. Κάτι σαν μεγάλη αδερφή της παρέας ένα πράμα και ας είμαι μικρότερη για κάποιους.
Λάθος μου. Όπως έχω πει και πρόσφατα, ένα κομμάτι των σχέσεων μας είναι καθαρά δικό μας. Ειδικά η σχέση με τον εαυτό μας είναι προσωπική υπόθεση.
Λίγο πριν τα 27α γενέθλια μου αποφάσισα να αλλάξω κάποια πράγματα ριζικά στην ζωή μου.Quarter-life crisis το έλεγα χαριτολογώντας όταν έβλεπα φίλους και γνωστούς να περνάνε λίγο πριν και μετά τα 30 μια περίεργη φάση. Να που την περνάω και εγώ.
Από την μια ασχολείσαι μόνο με την κοσμάρα σου αλλά από την άλλη νιώθεις μια ευθύνη απέναντι σε άλλους ανθρώπους που προφανώς νοιάζεσαι, για να μη πω ότι τους αγαπάς.
Στα σοφά μου 27 καταλήγω στα εξής: Ότι οι άνθρωποι δεν είναι πλασμένοι να ζήσουν μόνοι τους. Την μοναξιά μπορεί να την ορίσει ο καθένας για τον εαυτό του. Το κάθε πράγμα έρχεται στον καιρό του και χαλαράαααα! 😉
