Γιατι κάνουν αυτό τον κόσμο όμορφο.
Η ώρα είναι 9 παρά το βράδυ. Ξεκλειδώνω την εξώπορτα και στα σκαλιά αντικρίζω ένα πακετάκι με ένα πολύ γνωστό λογότυπο.
Την εκτίμηση μου για την Σοφία και τον Μανώλη δεν την έκρυψα ποτέ. Όταν πρωτάκουσα για την προσπάθεια τους, με το όνομα Somafusion, χάρηκα πολύ.
Λες και τα παιδιά ήξεραν ότι από σήμερα δουλεύω πυρετωδώς για ένα φιλόδοξο project. Λες και μου έστειλαν με τον μοναδικό μαγικό τους τρόπο την συμπαράσταση τους.
Καλή συνέχεια, παίδες! 🙂 Την αγάπη και τα σέβη μου!
Οφείλω να ζητήσω συγνώμη για το άτοπο σχόλιο μου για τις πληροφορίες πρόληψης υγείας αναφορικά με την Ελλάδα. Τα στοιχειά μου δεν ήταν επαρκή, προφανώς γιατί δεν είμαι ειδικός, και επειδή το συγκεκριμένο ποστ ήταν πολιτικός σχολιασμός για την κατάσταση στην οποια βρίσκεται η χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Το σχόλιο μου ήταν το εξής:
Ξέρετε ότι για ταξίδια υπάρχουν πληροφορίες για πρόληψη υγείας. Τα εμβόλια της ηπατίτιδας ( Centers for Disease Control and Prevention) είναι σε αυτές για την Ελλάδα. Αντίστοιχα με την Τουρκία. Σας αναφέρω την Τουρκία γιατί ξέρω ότι δεν αρέσει σε πολλούς αυτή η σύγκριση.
Με βάση έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), για την οποια ενημερώθηκα από το ehealth.gr, “η επίπτωση της Ηπατίτιδας Β στην Ελλάδα είναι εντυπωσιακά χαμηλή , ανερχόμενη το 2007 σε 0,7/100.000 πληθυσμού, ενώ ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ το ίδιο έτος ήταν 2,9.”
Μια διαφορετική όψη των Εξαρχείων από εκείνη των επεισοδίων. Το σκοτάδι ήδη έχει πέσει στην πόλη. Σηκώνομαι από την καρέκλα σε ένα καφέ και βγαίνω στην πλατεία. Λίγο περπάτημα και μπαίνω στον πεζόδρομο της Δερβενιών. Φτάνω στο ύψος της Μπενάκη και σταματάω μπροστά σε μια τζαμαρία. Μπαίνω στον μικρο χώρο του Studio Εξ Αρχής. Δεν έχει κόσμο και ακούω την ανήσυχη φράση “Θα παίξουμε;”. Εικόνες μιας άλλης εποχής, όταν το θέατρο συνδεόταν περισσότερο με μεράκι πάρα με υπερπαραγωγή και φανταστικά εφέ.
Χαμηλώνουν τα φώτα και η παράσταση αρχίζει και παρόλο που το έργο ονομάζεται “Είμαι χάλια” καθόλου χάλια δεν είναι. Ξεδιπλώνεται επί σκηνής μια ιστορία ζωής μιας γυναίκας. Πολύ σωστά είπε ένας θαμώνας ότι το έργο εκτελεί τους άνδρες και είναι γραμμένο από την πένα ενός άνδρα. Δεν έχει σημασία όμως το φύλο της πρωταγωνίστριας αλλά η ιστορία της. Σκηνές που όλοι μας έχουμε ζήσει, περισσότερο η λιγότερο.
Πόσες φορές έχουμε πιαστεί από αναμνήσεις για να σωθούμε από τις αρνητικές σκέψεις και πόσες φορές άλλες αναμνήσεις μας πνίγουν όταν τις θυμόμαστε ξανά στο μυαλό μας; Ακροβατούμε μεταξύ δράματος και κωμωδίας και αναρωτιόμαστε συχνά για το που βαδίζουμε τελικά, αν έχουμε αξιοποιήσει τον χρόνο μας. Συναντάμε σταυροδρόμια, συνήθως συναισθηματικά, στη ζωή μας. Εφηβεία, ενηλικίωση, επαγγελματικό ξεκίνημα, φιλίες, σχέσεις , οικογένεια, κοινωνικά στεγανά Η παράσταση πέρνα γρήγορα και με πολύ γέλιο, κάποιες στιγμές τα δάκρυα μπορεί να τείνουν να κυλήσουν, νιώθουμε ένα σφίξιμο στην καρδία.
Φεύγοντας με προβληματισμό σκέφτομαι το πόσο όμορφα πράγματα συμβαίνουν σε αυτή την πόλη, στην Αθήνα που την παρουσιάζουν πολλοί απάνθρωπη πόλη και χάος εννοώ μπορεί κανείς να ανακαλύψει εκεί που δεν το περιμένει την πραγματική ομορφιά και γοητεία της. Κατεβαίνοντας τις σκάλες του μετρό σκέφτομαι: Γιατί αξιόλογες παραστάσεις, δημιούργημα από αγάπη και μεράκι για το θέατρο και την τέχνη, παραμένουν με λίγους θεατές. 
Είστε, δεν είστε χάλια περάστε μια βόλτα από το Studio Εξ Αρχής για να δείτε το “Είμαι χάλια” που δεν είναι χάλια, Δερβενιών 46 στα Εξάρχεια, του Ντίνου Σπυρόπουλου, παίζουν η Ελένη Τσακάλου και η Μαρία Πόβη, τηλ. 210- 38 22 661.
Τρεις φωνές, τρεις διαφορετικές εκδοχές ενός ταξιδιού. Ο Νίκος Κουρουπάκης, η Ερωφίλη και ο Δημήτρης Υφαντής, το συγκρότημα Τρίφωνο , μας ταξιδεύουν αυτό το χειμώνα στη μουσική σκηνή Favela.
Μας κάνουν να νιώσουμε ξανά παιδία, έφηβοι, άνθρωποι. Μας θυμίζουν στιγμές χαράς, θλίψης, ερωτά, συντροφιάς, αγάπης, λησμονιάς. Αν και η σκηνή Favela δεν έχει πίστα, βλέπουμε σε κάποια τραπέζια να λυγίζουν κάποιοι θαμώνες με το ρυθμό της μουσικής και κάτω από το ημίφως στο μπαρ να κάνουν κάποιες σκιές δειλά βήματα χορού.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=O4OAormvM8c]
Σαφέστατο μήνυμα έδωσαν οι καλλιτέχνες με το πολυπληθές κοινό τους στη προχθεσινή συναυλία «Μαζί για το πράσινο και τη ζωή» στο Καλλιμάρμαρο. Διοργανωτές της βραδιάς: ο ΣΚΑΪ, το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας και ο ραδιοφωνικός σταθμός «Μελωδία». Η συναυλία επισκιάστηκε από την απαγόρευση της μαγνητοσκόπησης της εκ μέρους της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.
Δυναμισμό και συγκίνηση εισπράξανε οι 15 καλλιτέχνες (Χ. Αλεξίου, Γ. Ανδρέου, Στ. Κραουνάκης, Λ. Μαχαιρίτσας, Δ. Μητροπάνος, Μ. Μητσιάς, Θ. Μικρούτσικος, Γ. Νταλάρας, Β. Παπακωνσταντίνου, Β. Πορτοκάλογλου, Δ. Σαββόπουλος, Μπ. Στόκας, Δ. Τσακνής, Ε. Τσαλιγοπούλου, Μαρία Φαραντούρη) από το στάδιο. 
Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου να μη περιμένουν οι πυρόπληκτοι ( και γενικότερα όλοι μας) από κανένα κράτος να τους βοηθήσει. Κανείς δεν θα ακούσει την φωνή μας αν δεν φωνάξουμε πρώτα εμείς.. Αυτή η συναυλία απέδειξε ότι οι ενεργοί πολίτες μπορούν να πετύχουν στόχους, αρκεί να δραστηριοποιηθούν.
Τον μουσικό λόγο είχαν τα «πολιτικά» ζεϊμπέκικα, όπως το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, Αεροπλάνα και βαπόρια
τραγούδια μιας άλλης εποχής και όμως επίκαιρα όπως τότε.
«Παραπονεμένα λόγια λένε τα τραγούδια μας γυρίζοντας τις πλάτες μας στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε…το έργο είναι στημένο και στα μέτρα σας.»
(Υ.Γ. Ευχαριστούμε θερμά τον Δημήτρη Μητροπάνο για το ζεϊμπέκικο που χόρεψε επί σκηνής! 🙂 )
Συννεφιασμένη Κυριακή. Μια από αυτές που σε καλούν να διαβάζεις εφημερίδα ή βιβλία με κάψε 
και τσιγάρο. Μπορείς βέβαια και να την εκμεταλλευτείς για να επισκεφτείς ένα μουσείο, να δεις μια έκθεση.
Ανοίγεις ένα από τα free press που μαζεύεις και κάνεις μια έρευνα στα ιντερνέτια. Αποφασίζεις: Μουσείο Μπενάκη, κτήριο Πειραιώς. Εκεί φιλοξενείται από τις 18 Σεπτέμβριο μεχρι τις 23 Νοεμβρίου μια έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Τσέχου φωτογράφου Josef Koudelka. 
Ασπρόμαυρα στιγμιότυπα που χαράζονται στην μνήμη, απεικονίζουν αλλά και προκαλούν έντονα συναισθήματα. Ξεχωρίζουν οι συλλογές «Οι Τσιγγάνοι» και «Εξορίες», όπως και οι φωτογραφίες της Άνοιξης της Πράγας. Κάθε εικόνα λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις.
