Keeping an eye around… – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Στη σιωπή

Ένα δωμάτιο με δυο γραφεία, ένα μεγάλο και ένα μικρό. Στο μικρό δεν μπορούν να κάτσουν άνετα δυο άτομα μαζί για να δουλέψουν αλλά το αφεντικό επιμένει να κάτσει η νεαρή κοπέλα εκεί. Είναι σε τόσο μικρή απόσταση, απόσταση αναπνοής, που εκείνη νιώθει άβολα.

Τι να κάνει όμως που έχει ανάγκη την δουλειά, και πως να βρει δουλειά τέτοιες εποχές, εποχές δύσκολες. Το δέχεται από φόβο. Όταν δεν κάθεται δίπλα του, κάθεταί στο μεγάλο γραφείο που είναι απέναντι του. Το ένστικτό της δίνει σήμα πως κάποιος την παρακολουθεί.

Αρχικά προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της πως ήταν απλά ιδέα της αλλά δεν είναι. Σταμάτησε να βάφεται. Στο γραφείο πήγαινε πλέον αποκλειστικά με φαρδιά παντελόνια, αθλητικό παπούτσι ή στρωτό για να αποφύγει το σχετικό σχόλιο περί του θηλυκού ήχου των τακουνιών της. Κάλυπτε το πάνω μέρος του κορμιού της πάντα με εσάρπες που έφταναν μέχρι το ύψος της μέσης, ίσια ίσια για να μην φανεί η καμπύλη της μέσης αλλά κυρίως να μην φανεί το στήθος της.

Κάποια μέρα μάζευε το γραφείο, τακτοποίησε ντουλάπες και διάφορα. Ένιωθε ένα μάτι γαρίδα πάνω της. Αναρωτιόταν αν εκείνος καταλάβαινε πως εκείνη είχε καταλάβει τι γίνεται.

Δεν ήταν ιδέα της. Φοβόταν να πηγαίνει στο γραφείο. Έτρεμε το γραφείο, έτρεμε τις οικονομικές δυσκολίες της και την αβεβαιότητα. Εκείνος είχε ξεκινήσει να σηκώνει φωνή και να προσβάλλει όταν δεν μπορούσε να επιβληθεί. Ξεκίνησε να ρυθμίζει την πληρωμή της ανάλογα με τα κέφια του, καταπατώντας την γραπτή συμφωνία τους επανειλημμένως.

Εκείνη φοβάται και τρέμει
«Μαλακισμένο ένστικτό», σκέφτεται. Όταν είναι σπίτι της την πιάνουν τα κλάματα και τρέμουλο. Δεν κοιμόταν, δεν έτρωγε.

Παίρνει τελικά την δύναμη να πάρει την απόφαση πως αυτές οι συνθήκες θα πρέπει να αλλάξουν. Η υγειά της πλέον κινδύνευε. Καλεί δυο τρεις φίλους και διηγείται το συμβάν. Τα αγόρια γίνονται έξαλλα, οι κοπέλες επίσης.

Μιλά με τους γονείς της για την στηρήξουν οικονομικά και παραιτείται. Απλά.
Μια εβδομάδα μετά καταρρέει στην μέση του δρόμου, Υπερκόπωση είπαν στο νοσοκομείο, νευρικό κλονισμό ανεξερεύνητης αιτίας ο ψυχολόγος του νοσοκομείο. Εκείνη αρνείται να μιλήσει για το συμβάν. Μένει μια εβδομάδα σπίτι για να συνέρθει. Σωπαίνει.

Έπεσε χαμηλά στα δικά της μάτια, ίσως και άλλων. Τι σημασία έχει αν εκείνη μπορεί να σηκωθεί ξανά;
Σήκωσε το βλέμμα της. Του κοιτά απευθείας στα μάτια και νιώθει πως και αυτό είναι μια εξουσία. Τον συναντά τυχαία. Τον κοιτά στα μάτια, σταθερά. Εκείνος χαμηλώνει το βλέμμα. Δεν τολμά να της απλώσει το χέρι ούτε να την χαιρετίσει. Εκείνη βλέπει πως εκείνος κατάλαβε πολύ καλά. Στα μάτια της οργή, στα δικά του ντροπή.

« Άρα κατάλαβες τι έκανες τόσο καιρό, αλλά τον ανδρισμό για να μου ζητήσεις συγνώμη δεν τον είχες;» σκέφτεται μέσα της. «Ωραίος ο ανδρισμός της βίας και της ψυχολογικής βίας ακόμα περισσότερο, μόνο που το power game δεν αλλάζει γρήγορα ροή»

O καλός άνθρωπος της καλής Ελλάδας

Οι πρωινές ώρες βρέθηκαν στους δρόμους που ήταν νωποί από την ανοιξιάτικη βροχή ή ίσως ήταν από δάκρυα για τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου ή και για ένα κομμάτι καλή Ελλάδα;

Ο άνθρωπος που έπαιζε στις ταινίες των παιδικών μου καλοκαιριών, συνομήλικος των παππούδων μου, που υπεραγαπώ, έγινε άνθρωπος δικός μου, ζωγράφιζε χαμόγελα, και δίδασκε σοφία ανθρωπιάς.

«Τι να τις κάνω τις τιμές
Ποια δόξα; Δεν είναι πόλεμος ετούτο που μας βρήκε, κύριε ταξίαρχε. Ντροπή είναι. Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες.”»

Λόγια που είπε ως παππούς στην ταινία «Ψυχή Βαθιά» για να πάρει το πτώμα του εγγονού. Kάποιοι Έλληνες σήμερα δεν ντουφεκάνε Έλληνες αλλά μάχονται ο ένας ενάντια στον άλλον αντί να στέκονται πλάι ο ένας στον άλλον για να ταξιδέψουν μαζί στην «’Ελλάδα που πότε είναι φουρτούνα και πότε μπουνάτσα». όπως έλεγε ο Θανάσης Βέγγος με τον Ευγένιο Σπαθάρη σε γνωστό διαφημιστικό σποτάκι, γιατί «η Ελλάδα είναι ένα μικρό λευκό καράβι με το άρωμα της ζωής μέσα και το φιλαράκο δίπλα.»

Αυτή η Ελλάδα μου λείπει γιατί με αυτήν μεγάλωσα, αυτήν αγάπησα, σε αυτή πιστεύω και την αναζητώ. Νιώθω πως ένα κομμάτι αυτής της καλής Ελλάδας χάθηκε μαζί με τον Θανάση Βέγγο. Αλλά τι δικαίωμα έχω να μιλήσω;

Ο σεβασμός στον άνθρωπο μου έχουν μάθει πως είναι αξία. Η ευγένεια και η ανθρωπιά μου είπαν πως είναι χαρακτηριστικά του καλού ανθρώπου, όπως ήταν ο Θανάσης μας.

Ανθρώπινο πρόσωπο εμφάνιζε στις ταινίες του και στο σανίδι. Ανθρώπινος πορεύτηκε στην ζωή, έτσι μου λένε οι παππούδες μου. Δίκιο θα έχουν.

Καλό ταξίδι, καλέ μας άνθρωπε, σταθμός στις καρδίες μας.

Ματιά προς την Ακρόπολη

Κάποιος σοφός είπε πως, η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά. Πως την κάνει άραγε;

Σκηνικό: Πάτησα στην βιασύνη μου τον κωδικό της κάρτας μου λάθος στο μηχάνημα ανάληψης σε κάποια στοά του κέντρου. Μου κράτησε την κάρτα. Συμβαίνει. Έτσι και αλλιώς είχα δουλειά στην τράπεζα όποτε μπαίνω στο κατάστημα εντός της στοάς. Ρωτάω για βοήθεια. Φωνάζουν τον υπεύθυνο, ο οποίος έρχεται με την κάρτα. Πηγαίνουμε μαζί στην υπεύθυνη για θέματα καρτών (ας την ονομάσουμε έτσι. Μου ζητά ταυτότητα, βγάζω το διαβατήριο. Το κοιτάει από εδώ, το κοιτάει από εκεί, το στρέφει, το ανοίγει, το κλείνει. Προσπαθώ να καταλάβω τι ψάχνει η σοβαρή κυρία ή μάλλον δεν θέλω να καταλάβω τι είναι αυτό που αναρωτιέται και ψάχνει.

Διακριτικά βγάζω την άδεια διαμονής και της λέω με απαλή φωνή και το πιο ευγενικό χαμόγελο μου: «Αν χρειάζεται, μπορώ να σας δώσω και την άδεια διαμονής.»

Την αρπάζει βιάστηκα και συνεχίζει ψάξιμο, εναλλάξ πλέον διαβατήριο και άδεια διαμονής. Ευτυχώς δεν είχε σειρά. Το δείχνει στον προϊστάμενο. Τις δείχνει να περάσει τα στοιχεία. Φεύγει ο προϊστάμενος. Συνεχίζει η κυρία το ψάξιμο.

Με κοιτάει για μια στιγμή και λέει: «Δεν μπορώ να βρω πουθενά την χώρα προέλευσης.»

Απαντάω με σταθερή φωνή σε ευγενικό ύφος, κοιτώντας την στα μάτια: «Aυστρία, Austria.»

Κλείνει η κυρία διαβατήριο και άδεια διαμονής και μου τα επιστρέφει.

Τελειώνω με τις δουλειές μου στο ταμείο, ανοίγω την πόρτα και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ένα σφίξιμο στην καρδία και σαν να δάκρυσαν τα μάτια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και περπατάω την Σταδίου μέχρι το Σύνταγμα, παίρνω την Έρμου προς Θησείο, κοιτάω την Ακρόπολη, ανάσα.

Σκέφτομαι: «Δεν βαριέσαι. Δεν μπορείς να το αλλάξεις. Δέξου το όπως είναι.»

Ανάσα. Φτάνω Θησείο, παίρνω τον πεζόδρομο προς Γκάζι. Κοιτάζω ξανά προς Ακρόπολη, περνάω από τον Κεραμεικό.

«Tι στενοχωριέσαι, δεν έχει νόημα. Ίσως.» λέει μια φωνή μέσα μου.

Ξέρω πως δίνω μεγάλη σημασία σε μια τέτοια, ασήμαντη σε πολλούς λεπτομέρεια. Αλλά με πειράζει αυτή η λεπτομέρεια, με πονάει. Ίσως επειδή όλους μας πειράζει να νιώθουμε ξένοι στο σπίτι μας. Όλα στο μυαλό μας είναι, αλλά όπως και να το κάνουμε όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Αυτό το κάπου το κάνουν οι άνθρωποι.

Η ανάπτυξη είναι δικαίωμα;

Στην Ελλάδα απλά δουλεύουμε για να δουλεύουμε, όχι για να παράγουμε κάτι.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα. Δεν έχει σημασία το που, πως και πότε αλλά το τι.

Ώρα να τραβήξουμε χειρόφρενο στην μαλακία γιατί όποτε ήρθαν άνθρωποι να παράγουν κάτι τους κυνηγήσαμε και τους είπαμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και μας χαλάνε την πιάτσα αυτοί εργάζονται σε χώρες που ξέρουν να παράγουν για ανθρώπους που έχουν ανοικτό μυαλό και φαντασία και εμείς τώρα βουλιάζουμε.

Κάπου εδώ δεν το Τρίτο Μάτι λέει να τοποθετηθεί ον λίγον:

…Συνεχίζουν να δημιουργούν και να παράγουν ανεξαρτήτως το που βρίσκονται, ακόμα και για την Ελλάδα. Μόνο αυτό ενοχλεί. Ενοχλεί που κάποιοι έχουν όραμα, όνειρα, ιδέες και πραγματοποιούν. Κάποιους δεν τους ενοχλεί…Και που τα λέω, φαίνομαι γραφική, με υφάκι και άκρως παρεξηγήσιμη…Ξέρεις, αν ακόμα κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως κίνητρο δημιουργίας δεν είναι συνήθως τα χρήματα αλλά κάτι που ονομάζεται πάθος, μεράκι, διάθεση…τότε ότι και να πω είναι ένα αναμμένο σπίρτο στον αέρα…Το καλό είναι πως το δικό μου σπίρτο βρήκε κεράκι για να ακουμπήσει και να δώσει φως και ας στεναχωριέμαι κάποιες φορές. Δεν βαριέσαι. Άνθρωποι είναι, θέλουν το χρόνο τους.

Γραφική και άκρως ρομαντική η διατύπωση μου με το κερί.

Πριν κάποιες μέρες, ο Κώστας Γραμμάτης μίλησε στο πλαίσιο του TEDxAthens, για το ανθρώπινο δικαίωμα της πρόσβασης στο διαδίκτυο.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZT3NBbD_ml8]

Να θυμήθουμε όπως άλλα άκρως καινοτόμα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες που τόσο υπερασπιζόμαστε στην θεωρία αλλά τα κάνουμε στην άκρη πρακτικά για να μην ασχοληθούμε με τις βάσεις της κοινωνικής ανάπτυξης.

– Δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης

– Δικαίωμα κοινωνικής προστασίας

– Δικαίωμα στην εκπαίδευση

Άρθρα 19, 22 και 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της 10ης Δεκεμβρίου 1948.

Η ανάπτυξη λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ζήτημα οικονομίας αλλά κυρίως κοινωνίας. Ο βασικός πυλώνας παραμένει η παιδειά, κοινωνική και «σχολική», η ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων. Δεν εννοώ όλους εμάς τους προνομιούχους με πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό είτε στα άλλα καινοτόμα δικαιώματα στο τέλος του 2010.

Η εκτέλεση της ιδέας

Διάβασα τις προάλλες στο Signal vs. Noise μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση περί ιδεών και ταλέντου.

Για να σας πω, παίδες, μια πικρή αλήθεια για τις εταιρίες και την εκτέλεση ιδεών: Όσο πιο μεγάλη η ελληνική εταιρία τόσο πιο δυσκίνητη είναι, τόσο πιο φοβισμένη και τόσο πιο αναποφάσιστη είναι. Επιμένουμε στον παλιό δρόμο, γιατί έτσι έχουμε μάθει. Ποιος σας λέει φίλτατοι κύριοι, πως αυτό που μάθατε είναι πάντως καιρού; δεν εμπλουτίζεται με γνώση, δεν εξελίσσεται, δεν προσαρμόζεται;

Στεναχωριέμαι κάθε φορά που βλέπω μια καλή ιδέα να θάβεται-είναι κάτι που δε το συνηθίζεις ποτέ.

LeLonIsIdeal on Twitter

Γιατί να το συνηθίσεις άλλωστε; Η στασιμότητα σημαίνει και ακαμψία. Γιατί να θυσιάσεις μια καλή ιδέα που είναι out of the box για μια μέτρια που είναι “μια από τα συνηθισμένα”; Επειδή δεν την καταλαβαίνεις, επειδή είναι διαφορετική απ’ όσα ξέρεις ή επειδή απλά δεν την σκέφτηκες εσύ;

Οι καλές ιδέες είναι σαν οι ιδέες του Πλάτωνα- το δέον είναι.

Συν ότι είναι συνήθως πολύ πιο απλές απ’ ότι φαντάζεται το περίπλοκο μυαλό σου. Η καλή ιδέα είναι μια προστιθέμενη αξία, αυτή ωθεί σε ανάπτυξη. Ξέρετε γιατί; Επειδή πριν από μία καλή ιδέα έχουν προηγηθεί δεκάδες κακές» και έχει γίνει μια μελέτη.

Η ιδέα είναι σήμα για δημιουργικότητα, «η οποία στην πιο αγνή μορφή της μοιράζεται», όπως λέει και ο Paul Bennett.

Οι δημιουργικοί άνθρωποι από την άλλη, ίσως και στην πιο αληθινή μορφή τους, δεν ηρεμούν αν δεν βρουν μια απτή λύση τουλάχιστον για ένα πρόβλημα. Εάν, εφόσον, και όταν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες.

Συνεχίζει ο Bennett στο ίδιο άρθρο να μιλά για τις εταιρίες και πως εκμεταλλεύονται την δημιουργικότητα, τις ιδέες σήμερα.

Η ερώτηση δεν είναι το «πως να μεγαλώσεις την πίτα του κέρδους αλλά το πως να δημουργήσεις τις συνθήκες ώστε να συμβάλλουν οι άνθρωποι (δημιουργικοί) στην λύση ενός προβλήματος, αλλά και πως μεγαλώνει η πίτα για την κοινωνία. Αυτό είναι η προστιθέμενη αξία που δεν την μετράς σε χρήμα αλλά με κοινωνικό αντίκτυπο.»

Look to collaborate with people who can do what you can’t (or who can do it better), share openly wherever possible, and see what happens.

Τhe Independent

Αρκετές εταιρίες στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο, ακόμα και στην περίοδο κρίσης που απαιτεί νέες ιδέες, πιο αποτελεσματικές λύσεις επιμένουν να παραμείνουν κλεισμένες στον μικρόκοσμο τους και στην δυσκινησία τους στον βωμό του κέρδους, θυσιάζοντας την ανάπτυξη.

Guys, it is not about the next big thing. It is about the next thing that brings value to society.

Οπότε μην αναρωτίεστε γιατί τα νέα ταλέντα ψάχνουν έξοδο κινδύνου από την χώρα, αλλά δώστε τους έναν σοβαρό λόγο για να μην αναζητήσουν την βέλτιστες συνθήκες για να προσφέρουν στην αγορά που εσείς δεν τολμάτε να διαμορφώσετε.

Σφύρα το παιχνιδάκι να λήξει

Δεν ξέρω πως τα μεγαλώνετε κύριες και κύριοι τα βλαστάρια, παλικάρια σας. Πάντως ανδρισμός δεν είναι να σηκώνεις ρε μάγκα, που δεν είσαι μάγκας, το χέρι στην γυναικά δίπλα σου. Υπερβολές λες; Βρε άνανδρε, που σου τα έμαθαν αυτά; Μάθε να αντιμετωπίσεις καταστάσεις, τον θυμό σου, την ένταση της δουλειάς, την ίδια σου την ζωή. Πάνε σε ειδικό και μάθε ότι αυτό που κάνεις εις βάρος άλλων, είτε είναι ψυχική είτε σωματική βια είναι ΑΝΑΝΔΡΟ.

Δεν είσαι άνδρας εσύ; Κακομαθημένος είσαι στην κατανόηση και την αγάπη που δεν εκτιμάς. Η μια φορά που σου ξέφυγε ήταν ήδη παραπανίσια. Δεν σε καταλαβαίνει λες; Να την κάνεις να καταλάβει με την ίδια αγάπη και υπομονή που το κάνει εκείνη. Δεν έχεις δικαίωμα να ξεσπάσεις πάνω της με βια.

Τι σου έκανε ρε; Μεγάλο έγκλημα που σε αγαπάει. Τι να σου πω; Απορώ πως δεν την μαύρισες στο ξύλο. Αυτό δεν ήθελες; Τι και αν χτυπάς μετά το κεφάλι σου στον τοίχο. Θέατρο. Μόνο που το σενάριο το κρατά εκείνη στα χέρια της και μόλις διέγραψε την σκηνή που σε συγχωρεί για άλλη μια φορά. Φτάνει!

Δυνατή αδυναμία

Η εβδομάδα ξεκίνησε με ένα τοστ, συνέχισε με μια σαλάτα, μεσοβδόμαδα κατέληξε σε ένα γιαουρτάκι. Νιώθει άσχημα, πολύ άσχημα. Το τζιν που πήρε πέρσι το καλοκαίρι και το υπερλατρεύει κολυμπάει πάνω της, πέφτει αν δεν σφίξει την ζώνη.

Χθες λυποθύμησε και απλά είπε ότι την πείραξε η ζέστη. Την είδα. Ήταν χλωμή και αδύναμη. Μου λέει πως τα βλέπει όλα σαν ταινία και ότι είναι φάση που θα περάσει. Της λέω πως δεν προσέχει την διατροφή της. Εκείνη που τόσο προσέχει. Μου χαμογελάει. Το ελέγχει.

Τα λέει όλα στην θεραπεία. Όταν βγαίνει από την θεραπεία δυσκολεύεται να μιλήσει για το οτιδήποτε. Κάποιες φορές τρέμει. Δεν της φαίνεται αλλά εμείς το ξέρουμε πως δίνει μεγάλη μάχη. Αυτή με τον εαυτό της.

Έχει μια αριστοκρατική αδυναμία. Τόσο αριστοκρατική που δεν καταλαβαίνεις πως είναι αδυναμία.

Σχετικλες ανάρτησεις: Oλόκαρδο τάμα, Απλή κουβέντα

Guys, get over it, grow up!

Χθες νωρίς το απόγευμα μια είδηση με στενοχώρησε. Ένας άνθρωπος, κάποτε συνεργάτης, έχασε την δουλειά του
όχι επειδή δεν την έκανε σωστά, αλλά επειδή οι ανώτεροι του δεν ήθελαν, δεν τόλμησαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.

Αυτό που με νευριάζει όμως είναι το θέμα ευθυνοφοβίας. Δεν σχεδιάσεις σωστά, δικό σου λάθος. Μια φορά πάρε τις ευθύνες, το να τις ρίχνεις σε άνθρωπο που εκτελεί απλά τις εντολές σου, επειδή έτσι επιθυμείς να κάνει και να μην τις αμφισβητεί, δεν είναι και πολύ ενήλικη συμπεριφορά.

Guys, get over it, grow up!

Είναι κάτι που το παρατηρώ τελευταία όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στον χώρο των επιχειρήσεων. Κρίμα.

Λίγο πριν μάθω το νέο. Είχα συζήτηση με καλό φίλο. Για όλα αυτά τα ωραία περί ταλέντου, το πως στρώνει ο καθένας μας τον δρόμο της ζωής του.

Που πήγαν οι χαρισματικές ηγετικές μορφές, οι άνθρωποι που διαμορφώνουν ομάδες και συνεργασίες που δημιουργούν;

Δεν είναι απαισιόδοξο κείμενο, σκεπτικό όμως. Γιατί από την μια βλέπω μια τάση ευθυνοφοβίας και από την άλλη βλέπω να δημιουργούνται από το πουθενά, μέσα σε μια κρίση, να αναπτύσσονται πραγματικά όμορφα πράγματα, νέες ιδέες να πάρουν χειροπιαστή μορφή και να προχωρούν.

Το βραδύ της ίδιας μέρας, άλλος φίλος βγήκε επιτελούς από την μαύρη τρύπα της απαισιοδοξίας και χάρηκα που άκουγα το γέλιο του στο τηλέφωνο. Ωραίος ήχος αυτός του γέλιου που έρχεται αυθόρμητα, αβίαστα από τα βάθη της καρδιάς.

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο;

Στη γραμμή πελάτης που ομολογεί πως δεν τα πάει καλά με την τεχνολογία. Τρέχει ακόμα σε IE και για να φτιάξει άλλη ενότητα σε blog και βαριέται να το ψάξει ανοίγει άλλα δυο τρία blogspot, για να υπάρχουν. Καλά κάνει ο άνθρωπος. Έρχεται λοιπόν στον επαγγελματία για εμφανισιακό σουλούπομα και διασύνδεση του blog (του πρώτου αρχικού ντε) με τα social media και ναι να μπορούν να στείλουν οι αναγνώστες και sms διότι πρόκειται για ψαγμέμο τύπο. Αναθέτει ολοκληρωμένη επαγγελματική πρόταση αλλά θέλει και το κατιτί παραπάνω για να μάθει τα περί social web.

Πελάτης: Κωνσταντίνα μου αυτό που ζητώ είναι σαφές ένα εμφανίσιμο blog με τη δυνατότητα να σηκώνει αρκετά μεγάλακαι πολλά ηχητικά αρχεία και να μπορεί να είναι δικτυωμένο με το facebook. Από εκεί και πέρα ξέρω εγώ. Για να εξηγηθούμε: Εγώ ΄δεν θέλω από την αρχή σχεδιασμ΄’ο. Θα κοστίσει τόσο πολύ
δεν μου χρειάζεται. Αν μπορούμε να βρούμε κάτι από τα free για τα blogs. Ένα σουλούπωμα θέλω.

Σχόλιο στο μυαλό μου ενώ παραμένω ψυχραιμή και όσο πιο γλυκιά γίνεται: Αυτό το “μου” μου την δίνει. Ειδικά όταν δεν υφίσταται τέτοια οικειότητα ρε φίλε. Το τι ξέρεις μου το έδειξες με την διαχείριση ως τώρα που μη τι άλλο επαγγελματικό προφίλ που θέλεις δεν δείχνει. Για να εξηγηθούμε: Δεν ξέρεις την τύφλα σου αλλιώς θα τα είχες κάνει ήδη.

Πελάτης: Είμαι διατεθειμένος να πληρώσω όσο χρειαστεί. Αλλά θέλω κάτι πάρα πολύ απλό. Να είναι σαν το τάδε (αναφορά κίτρινου blog) αλλά πιο σοβαρό. Ρε συ Κωνσταντίνα μου, ίσως εγώ μιλώ κινέζικα το δέχομαι λέω λοιπόν πάλι. Θα προσπαθήσω στα ελληνικά χαχαχαχα.

Α.Θέλω ένα πολύ πιο φιλικό Template και πιο σουλουπωμένο για τον χρήστη, Β.τη δυνατότητα να βρω ένα μεγάλης χωρητικότητας free podcast. Και Γ.τη δυνατότητα ο αναγνώστης να μπορεί σε ένα πράγμα να έχει πολλές διασυνδέσεις. Ξέρω ότι θέλει δουλειά. Να πληρώσω ένα λογικό ποσό τη στιγμή που ουσιαστικά το μόνο που ζήτησα είναι δύο πράγματα. Είναι αντιεπαγγελματική να ορίσω μπάτζετ στα τυφλά. Δεν είμαι επιχείρηση και καμμια επιχείρηση δεν το κάνει αυτό.

Μπορείς να μου φτιάξεις ένα σαιτάκι σαν του CNN, αλλά να ναι και web 2, δε βιάζομαι σε 10 μέρες το θέλω lol. (by O_Kanalarhis)

Επίσης, καλό είναι, πελατόνι μου, να ορίζεις budget γιατί πραγματικά δεν ξέρεις τι θέλεις και δεν έχεις ιδέα για το τι εκτάσεις έχει αυτό είτε σε εργατοώρες είτε σε χρήμα. Αλλά και που ρωτάς τα ξέρεις ήδη όλα άρα εμένα τι με θέλεις. Για να ξέρεις, επειδή είσαι πελάτης δεν ανεχόμαστε ούτε την αλλαζονεία ούτε τον ανεπαρκή σεαβσμό στην δουλειά. Τα σέβη μου.