«I’m smart, I’m hard working and I’ll do anything and I am not leaving here without a job. Don’t make me beg.»
( από την ταινία Erin Brokovich)
Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει μια νεαρά του περιβάλλοντος μου την εργασιακή της καθημερινότητα. Η διαφορά με την ταινία Erin Brokovich είναι μόνο ότι δεν παρακαλούσε να την προσλάβουν, αλλά να την αφήσουν να γίνει παραγωγική επί μήνες. Προσπαθούσε να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούσε μια κατάσταση τεχνητού πανικού και μη- οργάνωσης. Πρωτοβουλίες για την βελτίωση της δεδομένης κατάστασης δεν βρήκαν τόπο ή χειρότερα δεν τις αντιλήφθηκαν καν ως τέτοιες. Αλήθεια τι κάνει ένας νέος άνθρωπος με όρεξη για δουλειά και μάθηση όταν δεν υπάρχει το αναγκαίο περιθώριο από το περιβάλλον;
Η κατάσταση που μου διηγήθηκε η γνωστή μου, επικρατούσε σε μια μεγάλη και ιστορική εταιρία στον χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μιλάει με σεβασμό και εκτίμηση για τους ιδιοκτήτες της εταιρίας. Θαυμάζει το έργο τους, το οποίο αποτελεί για την ίδια, πρόσφορα στον τόπο. Σε μας, τους φίλους της, έκανε εντύπωση που μιλούσε θετικά για του εργοδότες. Το μόνο αρνητικό που τους προσάπτει είναι η εμμονή τους σε έναν αρκετά παραδοσιακό τρόπο οργάνωσης, με αποτέλεσμα να μην ελέγχουν τελικά πλήρως την εταιρία. Λεπτομέρειες που είναι βασικές για την ομαλή λειτουργία ξεφεύγουν ή λόγω λάθος πληροφόρησης δεν λαμβάνονται υπόψη.
Η συγκεκριμένη κοπέλα έχει μια διαφορετική αντίληψη για την εργασία. Σήμερα, το εργασιακό καθεστώς κύλησε και έγινε και πάλι καθεστώς εκμετάλλευσης. Σημασία έχει η οικονομική εξασφάλιση. Για κάποιους όμως δεν έχει σημασία να βολευτούν σε μια θεσούλα. Κάποιοι πιστεύουν, ακόμα, ότι η εργασία δεν είναι πάντα αγγαρεία. Μπορεί να είναι δημιουργική και γιατί όχι να προσφέρει πέρα από την οικονομική ικανοποίηση και την ηθική.
Μας έδειξε τις επιστολές που έγγραψε όταν αποφάσισε να αποχωρήσει τελικά. Παρέμεινε λίγες μέρες ακόμα για λόγους ψυχολογικής φόρτωσης. Όπως είπαμε, είχε καλή σχέση με την εργοδοσία και αισθανόταν ότι έπρεπε να το παλέψει. Στην επόμενη παράγραφο μπορείτε να διαβάσετε στο περίπου τι έγγραψε.
«Γνωρίζω ότι η παραίτηση μου δεν γίνεται με τον καλύτερο εφικτό τρόπο. Δεν το θεωρώ τίμιο να επιβαρύνω οικονομικά μια εταιρία και μη τι άλλο έναν καλό εργοδότη. Σέβομαι την επαγγελματική ευκαιρία που μου δόθηκε. Δεν θεωρώ ότι αποτελώ παραγωγική υπάλληλο για την εταιρία. Δεν το επιτρέπει η ιδιοτροπία του χαρακτήρα μου να μην είμαι παραγωγική.
.»
Δεν έθιξε κανέναν συνάδερφο. Άσχετα εάν το κλίμα ήταν συχνά δυσβάσταχτο κατά την διάρκεια απασχόλησης. Δεν το θεωρεί έντιμο να μιλήσει εναντίον κάποιου προσωπικά. Δεν είναι επαγγελματικό, λέει. Εμείς, οι φίλοι της, ακούγοντας τις περιγραφές για την καθημερινότητα της, της λέγαμε «Σήκω και φύγε κοριτσάκι», «Πρόσεξε μη χάσεις την ανθρωπιά σου εκεί μέσα». Μας φαινόταν σαν σαπουνόπερα στα πρότυπα «Τόλμη και γοητεία», για να μη αναφερθώ στη ελληνική επιτυχία «Λάμψη». Για την αποχώρηση της άκουσε υποδείξεις για υποτιθέμενη ανευθυνότητα και μη επαγγελματική συμπεριφορά.
Ακολουθεί το προηγούμενο απόσπασμα επιστολής όπως έπρεπε να το είχε γράψει η φίλη μας:
«Γνωρίζοντας καλύτερους τρόπους επαγγελματικής συμπεριφοράς αναγκάζομαι να αποχωρήσω χωρίς προειδοποίηση από την εταιρία.. Αιτία για αυτό δεν αποτελεί μόνο η απουσία ουσιαστικής παραγωγής άλλα και το κλίμα του εργασιακού χώρου. Ναι, ο χαρακτήρας μου είναι ιδιότροπος. Θεωρώ ότι υπάρχει μια έλλειψη συναδελφικής συμπεριφοράς, για να μη πω και επαγγελματικής στην εταιρία
»
Δεν θα έθετε ποτέ σε κίνδυνο κανέναν συνάδερφο. Δεν της το επέτρεπαν ούτε η θέση ούτε η ηθική της, όπως υποστηρίζει. Η χαρακτηριστική της έκφραση:«Δεν γίνομαι ρουφιάνα. Δεν το έχω ανάγκη».
Πως αισθάνθηκε αφήνοντας το κτήριο της εταιρίας πίσω της; Ανακούφιση, απελευθέρωση και λύπη που δεν κατάφερε να πει στην διευθύντρια της το τελευταίο προσωπικό «Ευχαριστώ για την ευκαιρία»
Καλή λευτεριά λοιπόν, κοριτσάκι μου, και αέρα στα πανιά σου!
…Και να χαμογελάσεις σου αφιερώνουμε τα παρακάτω βιντεάκια.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=pSlN8lHEUgk]
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=AWCOUovH-Os]
