Everybody hurts

Γεια σου x,
Μπορεί να μην κάνεις καν τον κόπο να διαβάσεις το αυτό το μήνυμα. Δεν πειράζει, αρκεί που έκανα το δικό κομμάτι του δρόμου. Γεγονός είναι πως χέστηκα αν θα αποφασίσει ποτέ να ωριμάσεις. Όχι πια. Ο άνδρας που βλέπω μπροστά μου τις τελευταίες εβδομάδες, τίποτα κοινό δεν έχει με τον άνθρωπο με χαρακτήρα, που τόσο θαύμαζα για πολύ καιρό.

Μπορεί να είναι δύσκολο για σένα να απολογηθείς για την αγένεια και κακή συμπεριφορά σου και μπορεί να μη σε ενδιαφέρει αν πληγώνεις ανθρώπους. Σε αυτή την περίπτωση νιώθω βαθιά λύπη για σένα που έχασες το ένα από τα πιο δυνατά σημεία σου: Να βάζεις τους ανθρώπους πάν’ απ’ όλα.

Δεν σέβεσαι. Χέστηκα αν με σέβεσαι, αλλά όταν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, νευριάζω με την ανύπαρκτη αξιοπρέπεια σου.

Αν δεν έχεις καν τον χαρακτήρα να πεις “Μικρή, το γάμησα και λυπάμαι” τότε απλά θα σου πω με λόγια και πράξη το εξής:”Στα τσακίδια. Get out of my way, my darling.” Έτσι νιώθω. Δεν αναφέρομαι καν στο γεγονός πως έχασα φίλο. Γιατί οι φίλοι κάνουν υποχωρίσεις ο ένας για τον άλλον. Αναφέρομαι σε ανθρώπινο επίπεδο.

Τα σέβη μου

Ζεϊμπέκικο ψυχής

Είναι Δευτέρα, κάπου προς μεσημέρι και δυο μάτια δακρύζουν από χαρά και μια μορφή σηκώνεται για να χορέψει στους ρυθμούς του ζεϊμπέκικου.
Ξέχασε την κούραση και την στενοχώρια.
Χαμογελά με νόημα.

RIP σε μια υποτιθέμενη φιλία

Bittersweet memories
that is all I’m taking with me.
So, goodbye. Please, don’t cry.
We both know I’m not what you, you need.

I hope life treats you kind
And I hope you have all you’ve dreamed of.
And I wish to you, joy and happiness.
But above all this, I wish you love.

 

Η αλήθεια είναι, πως ο αποχαιρετισμός μου δεν έχει την ίδια γλύκα με την συνάντηση μας πριν πολλά χρόνια. Τότε ήμουν ακόμα παιδί. Δυστυχώς μεγάλωσα. Δυστυχώς έμεινες το ίδιο κακομαθημένο παιδί τον βορείων προαστίων που ήσουν. Σου εύχομαι ότι καλύτερο για την ζωή σου. Το αξίζεις. Συγχώρα με που προτιμώ να συνεχίσω τον δικό μου δρόμο, ο δικός σου δεν μου ταιριάζει. Όπως ξέρουμε και πως η αγάπη δεν θέλει εγωϊσμούς. Καλή καρδιά λοιπόν και ας μην καταλαβαίνεις ακόμα τι σημαίνει η ευχή “Να’σαι καλά”. Όταν μεγαλώσεις.

Γεια χαρά! Να΄σαι καλά!

Λίγο ακόμα…

Μια παρά. Δεν έχω μια ώρα που γύρισα σπίτι από μια μέρα γεμάτες συναντήσεις. Κουρασμένη…εξαντλημένη…όσο και να αγαπάω να μιλάω για την δουλειά μου, όσο και να λάμπουν τα μάτια μου όταν γίνεται αυτό (ναι, ξέρω πως έχω να μάτια μικρού παιδίου όταν συμβαίνει…), αλλά τέτοια ώρα δεν θα ήθελα να μιλήσω για όλα αυτά.

Το σπίτι κρύο. Πρέπει να φροντίσω το θέμα του πετρελαίου επειγόντως. Αύριο ξανά συναντήσεις. Τηλέφωνα, email.

Χουχουλιάζω κάτω από παπλώμα και κουβέρτα σαν μικρό παιδί.  Όλα θα μπουν σε μια τάξη. Kρυώνω από κούραση.

Λίγο ακόμα κοριτσάκι, λίγο κάνε υπομονή.

Ένα ζεστό γάλα και ύπνο. Σαν να νιώθω ζεστά δάκρυα στο πρόσωπο μου. Συμβαίνει από ένταση…Κοιμάμαι.

Το μέλλον της Ελλάδας κοιμήθηκε με χαμόγελο 🙂

Θέμα μυαλού…και καρδιάς.

Παρασκευή βράδυ. Οι μέρες κυλούν με email, τηλέφωνα, ξανά συναντήσεις. Ο κάθε πικραμένος να κάνει ηθικά επιλήψιμες πράξεις και νομίζει πως ο κόσμος γύρω του τρώει χόρτο. Α, ρε ελληνάρα, ακόμα δεν έπεσες αρκετά χαμηλά για να σηκωθείς. Εκεί επιμένεις στο πισώπλατα, στο πως να την φέρεις στον άλλον για να αναδειχθείς αντί να φροντίσεις να κάνεις καλά την δουλειά σου, το μέτρο σου η επιτυχία των άλλων όχι η δική σου ευθύνη προς το σύνολο. Ξέχασες αξίες για το άρπα κόλλα, το τα-πάντα-όλα, το τσαμπέ και καβαλοκαλαμέ.

Κυριακή απόγευμα. Στην πόλη βρέχει. Έπιασε χειμώνας πια ακόμα και στην νότια Ελλαδίτσα. Οι δρόμοι άδειοι. Στις καφετέριες του Κολωνακίου ο κόσμος μειωμένος από το σύνηθες. Κάπου εκεί ο έχοντας προσφέρει στον μη έχοντα και του λέει «Άσε, φιλαράκι, να΄μαστε καλά και να μη ξεχνάμε τον άνθρωπο δίπλα μας, την ανάγκη του να είναι άνθρωπος και αυτός.» Κάπου εκεί, κοντά στο Χίλτον, εκεί που οι λιμουζίνες και τα χλιδάτα αμάξια έχουν βρει ένα φυσικό περιβάλλον τους, το ίδιο σκηνικό «Άσε, κοριτσάκι, ένα τσάι ήταν, ζεστό νερό με λίγο γεύση αν το καλοσκεφτείς. Νεράκι του Θεού.»

Μια ματιά προς τον Λυκαβηττό, θυμάμαι εκείνο το παιδί που με αγωνία μια άνοιξη μου προσέφερε μια καρδία από λευκόχρυσο, και άλλη μια ανεκτίμητης αξίας, την δική του. Πως περνά ο καιρός. Μεγαλώνουμε. Οι τυχεροί από εμάς είναι τόσο πλούσιοι σε αναμνήσεις και βιώματα που δεν σταματούν να είναι άνθρωποι, σε μια πραγματικότητα που θέλει να μοιάζει απάνθρωπη. Όπως το δει κανείς, στο τέλος είναι όλα θέμα μυαλού…και καρδιάς.

Κάποτε, κάπου κάποιοι

Wien Cafe Landmann 01 (1 von 1)

Είναι Σάββατο βράδυ και η Βιέννη καλωσορίζει το φθινόπωρο. Περπάτημα κάπου στο κέντρο τις αριστοκρατικής πρωτεύουσας της γηραιάς ηπείρου. Εκείνη με τζίν, ένα t-shirt και χωρίς μακιγιάζ. Εκείνος με κοστούμι. Περπατάνε προς το γνωστό καφέ “Landtmann”. Οι θαμώνες στα πρότυπα της καθωσπρέπει υψηλής και όχι μόνο κοινωνίας. Έρχονται και τα ροφήματα και η κουβέντα δεν σταματά ακόμα και αφού φτάνουν λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο σημείο όπου χωρίζουν οι δρόμοι τους. Αν δεν θα φυσούσε παγωμένος αέρας θα είχαν κάτσει και άλλες ώρες σε μια γωνία και θα λέγανε για όσα είναι και δεν είναι στην ζωή τους. Δουλεύουν πολλοί και ακόμα και ο αργοβραδυνός περίπατος στην πόλη φαίνεται πολυτέλεια. Εκείνος άφησε την Ελλάδα, έρηξε μαύρη πέτρα και απορεί πως εκείνη επιμένει και δεν την αφήνει. Αλλά και πάλι νοσταλγούν με τον ίδιο τρόπο για τον τόπο που φιλοξενεί όσα αγαπούν.

Ε (λ) πι-ζω Ελλάδα

Αεροδρόμιο για άλλη μια φορά αυτές τις μέρες. Μόλις αποχαιρέτησα αγαπημένο πρόσωπο. Όσο μεγαλώνω γίνεται και πιο δύσκολο όταν μένω πίσω. Η αγάπη για την Ελλάδα ευχή και κατάρα. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν για άλλη μια φορά απεργία.

O ύπνος με παρασύρει στην αγκαλία του σε μια καρέκλα μπροστά στο περίπτερο για συνάλλαγμα για δυο ωρίτσες περίπου, αν και όχι άνετες, αλλά τις είχα ανάγκη. Με ταλαιπωρεί πυρετός και κρύωμα από το τελευταίο ταξίδι στα χιόνια. Ξυπνάω. Πάω στο μπάνιο για ένα φρεσκάρισμα για να με πάρει συνεργάτης από το αεροδρόμιο.

Αποφασίζουμε να πάμε μια βόλτα στο δάσος στην Καισαριανή αντί για καφέ. Περπατάμε μέσα από τα δέντρα με θέα την Αθήνα. Ηρεμώ για λίγο και σαν να με αφήνει και ο πυρετός. Κατά τις 10 συντονιζόμαστε για την σημαντική συνάντηση των 12 για τον χώρο του Startup Live Athens, εν μέρει με θέα την Ακρόπολη. Βλέπω τον Παρθενώνα και δακρύζουν τα μάτια μου, από χαρά αυτή την φορά. Λίγο ακόμα κοριτσάκι, και άστους να λένε.

Κάποιος μου έκανε τις προάλλες μια περίεργη πρόταση να “αποδουλέψω κάτι με τις υπηρεσίες μου”. Δεν ακούστηκε κομψό ούτε πολιτισμένο, αλλά ίσως φταίει που είμαι από διαφορετική πάστα, λιγότερο σάπια, ίσως δεν κατάλαβα σωστά, αλλά τι σημασία έχει; Κάπως έτσι έφτασε η Ελλαδίτσα να διαφημίζεται για τα χειρότερα της αντί για τις ομορφιές της και κυρίως την ανθρωπιά και τις αξίες της.

Διάβασα κάπου το εξής:

Άνθρωποι με αξίες, ήθος και ποιότητα που ξεχωρίζει. Μπράβο σε όλους σας, μπορούμε να ελπίζουμε ότι μια νέα Ελλάδα γεννιέται μέσα από εσάς.

Χίλιες σιωπές

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
μες στης πόλης τον αχό
τις θαμπές φωνές των άγνωστων
σκορπάει ο αέρας εκεί κι εδώ

 

Βαριά η καρδία από όσα είδαν τα μάτια μου και όσα άκουσαν τα αυτιά μου. Ασύλληπτα. Δεν ξέρω αν πρέπει να φωνάξω, να κλάψω ή τι άλλο να κάνω. Που να ρήξεις τις ευθύνες αλλά και ποιες να αναλάβεις πρώτες; Άκουσα μια ομιλία. Την χρονομέτρησα. Δεν μου είπε κάτι αλλά μετά σκέφτηκα πως ίσως δεν φταίει η ομιλία που δεν είχε κάτι να μου πει αλλά εγώ που έψαχνα να μου πει κάτι. Πέρασα μέσα από τα δακρυγόνα και λίγες ώρες αργότερα άκουσα μια φωνή έκπληκτη :

“Πέσανε δακρυγόνα. Δεν μας είπαν τίποτα. Δεν έχουμε καμία ιδέα.”

Όσο έκπληκτη η φωνή, άλλο τόση έκπληκτη και σοκαρισμένη και εγώ.

Αλλά τι φταίει και η φωνή; Τι φταίμε στην τελική όλοι μας που βλέπουμε τις πόλεις μας, τον τόπο όπου ζούμε να καίγεται σε πολλαπλά μέτωπα με πολλαπλούς τρόπους.

Ντρέπομαι που δεν μπορώ να κατανοήσω τους διαμαρτυριζόμενους σε ολόκληρο το εύρος τους. Άλλο τόσο τρομάζω που μπορώ να να δω τις εξελίξεις με τα μάτια του πολιτικού κόσμου.

Μικρή είμαι ακόμα, θα μάθω και να μην ντρέπομαι και να μην τρομάζω. Αλλά και να μάθω, θέλω να συνεχίζω να ντρέπομαι και να τρομάζω. Κάτι μέσα μου λέει πως τα συναισθήματα δεν είναι να τα αποφεύγεις αλλά να τους δώσεις έκφραση, αλλιώς είσαι άδειος.

Χθες βράδυ φεύγοντας από κοσμική εκδήλωση, επαγγελματική υποχρέωση,με έπιασαν τα κλάματα. Ήθελα να μιλήσω αλλά δεν έβγαινε φωνή. Πόσες σιωπές δεν έχουν ακουστεί άραγε, πόσες δεν θα ακουστούν.

 

Και δεν βρίσκω λόγια να σου πω
γιατί όλα έχουν φωνή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί

 

Μαγνήτης στο ψυγείο

Κυριακή μεσημεροαπόγευμα. Σκάει ο τσίτιγκάς. Ο ανεμιστήρας αργοφυσά. Στην κουζίνα χτυπιέται το κατεξοχήν ρόφημα του καλοκαιριού -Φραπέ. Από τα ηχεία ακούγεται απαλά το αισιόδοξο σουξεδάκι του φετινού καλοκαιριού «Φίλα με ακόμα».

Behind the doors 1

«Ένα κορίτσι χορεύει
.μια ψυχή και άλλη μια, μόνο μάτια και λέξη καμία…»

Και έτσι όπως πάω στο ψυγείο αντικρίζω ένα μαγνητάκι από το λατρεμένο νησί.
«Σαντορίνη, θα σε επισκεφτώ φέτος αργότερα, μη μου κρατάς κακία», σκέφτομαι και θυμάμαι το ηλιοβασίλεμα από το αγαπημένο στέκι και πόσο όμορφα σταματά ο χρόνος εκεί. Πες πως είναι μαγεία.

Πάω στο δωμάτιο μου και η ματιά μου πέφτει στο sac voyage που δεν το μαζεύεται από μόνο του αλλά περιμένει να γεμίσει εκ νέου για τα ταξίδια που πλησιάζουν και αυτή την φορά έρχεται το ένα μετά το άλλο με ελάχιστες μέρες απόσταση. Κάπου πέρσι ούτε που φανταζόμουν πως θα συμβεί αυτό ποτέ. Εδώ έγινα και θεία και δεν το κατάλαβα. Κάπως έτσι κυλά η ζωή και εκεί που δεν το περιμένεις σου συμβαίνουν πράγματα που σου φαινόταν τρελά.

Ενώ φορτώνω φωτογραφίες στον υπολογιστή και τακτοποιώ τα τρέχοντα της εβδομάδας που μας έρχεται, σιγοτραγουδώ.

«
Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα
»

Στο 2 παρά το τέταρτο

Ήμεθά σε κρίση σε σχεδόν όλα τα επίπεδα. Λέω σχεδόν γιατί σε προσωπικό επίπεδο κυριαρχεί θάλασσα λάδι. Τα έχουμε βρει στο 2 παρά 30. Στο περίπου 3 ήταν
τρια δύσκολα χρόνια της ενηλικίωσης. Ας τα ονομάσουμε quarter life crisis και ας την περνάνε κάποιοι νωρίτερα ή αργότερα. Τα κάναμε tabula rasa. Πρώτα χωρίσαμε. Να΄ ναι καλά το παλικάρι, είναι και νέος μπαμπάς τώρα ενός κορίτσαρου, ζωή να ‘χει το πλάσμα. Μετά στρώσαμε τα επαγγελματικά, πήγαμε να στρώσουμε ταυτόχρονα να προσωπικά και πέσαμε τ’ ανάσκελο. Αφήσαμε τα προσωπικά αφενός γιατί ήταν πιο δύσκολα αφετέρου πιο επίπονη διαδικασία. Στρώσαμε τα επαγγελματικά στα μέση της κρίσης, και απολαμβάνουμε πλέον τα αποτελέσματα της διαδικασίας αυτής.

Όσοι αναρωτιέστε αν πάσχετε από το φαινόμενο της κρίσεως του τετάρτου, παρακαλώ ακολουθήστε το link εδώ

Με βάση όσα διάβασα στο άρθρο στην Guardian διακρίνουμε διαφορετικές φάσεις της κρίσης του τετάρτου. Σε ότι φάση και να βρίσκεστε, να την δείτε σαν καταλύτη για αλλαγές με θετική χρεία στην ζωή σας. Σαν ηφαίστειο που ξυπνά ένα πράμα, αντί να φρικάρετε πως έχετε κλείσει σαν άνθρωποι.

Πριν δυο χρόνια βρέθηκα στο Λονδίνο για να ηρεμήσω και καλά
Με το κινητό στο χέρι μιλώντας με το αφεντικό διότι το πελατών ήταν απαιτητικό. Δεν βαριέσαι. Γυρίσαμε και εκτάκτως από το την Τζιά διότι είχα μεν εκλογές. Ναι, παίδες, το έκανα και αυτό το σπορ στα νιάτα μου. Πέρσι το ζήσαμε και πάλι στην Σαντορίνη. Φέτος ρυθμίσαμε το μηνυματάκι «Out of office».  Επίσης, σαν να θέλει να μου πει κάτι η ζωή και το μπλακμπέριον  τα έχει παίξει κοινώς και θα έπρεπε να πάει για service. Θα το πάω αφού γυρίσω από τα μπανάκια μου. Άχρηστο πράμα το κινητό στην παραλία, μόνο για ένα πράμα το θες
για το αγόρι ή το κορίτσι της διπλανής ψάθας για να ανταλλάξετε νούμερο και να κλείστε ραντεβού για ποτάκι με φεγγαράδα. Αλλά αυτό και χωρίς κινητό γίνεται όταν υπάρχει καλή διάθεση. 😉

Τις προάλλες συνάντησα έναν έρωτα από τα παλιά για ένα καφέ. Κάναμε πλάκες μεταξύ πονηρού και αστείο. Γυρνάει και μου λέει: «Σαν να επέστρεψες στην ζωή. Καιρός ήταν. Χαμογελάς πάλι.»

Τα σέβη μου